หวังเป็นอย่างยิ่งว่าหลังจากฟังข้อเสนอนี้แล้ว คีธคงตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น ยอมทิ้งมนุษย์หน้าโง่ที่ย้ำนักย้ำหนาว่าเปราะบางและน่ารำคาญไว้ที่นี่ ส่วนเขาหนีออกไปจากบ้านหลังนี้ ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ตามความต้องการของตัวเอง
ทว่าคีธกลับไม่ทำเช่นนั้น
เขาสงบนิ่งกว่าที่คิดไว้มาก
ยืนกรานว่าจะอยู่ที่นี่ต่อ แต่ไม่ได้อธิบายว่าเพราะอะไร
ฉะนั้น...นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เขาจึงยอมเชื่อฟังคำสั่งของพ่อ ยอม...ทั้งที่ความจริงแล้วไม่เต็มใจเลยสักนิดเดียว
“วันนี้กลับเร็วนะ” พ่อเงยหน้าขึ้นมา เมื่อเห็นฉันหยุดยืนอยู่ด้านบนสุดของบันไดจึงกล่าวทักทาย
“พอดีฝนไม่ตกค่ะ”
อธิบายสั้น ๆ เสร็จก็เม้มริมฝีปาก
ใจนึกอยากถามว่าคีธเป็นยังไงบ้าง ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีไหม พ่อทำร้ายร่างกายหรือจิตใจเขาตอนที่ฉันไม่อยู่หรือเปล่า แต่ยังไม่ทันได้สานต่อเจตนารมณ์...
“มันยังไม่ตายหรอก” คล้ายรู้ว่าฉันต้องมีคำถามเกี่ยวกับคีธแน่ พ่อซึ่ง
