ฉันกลับถึงบ้านหนึ่งทุ่มครึ่ง เนื่องจากคุณเพียวเลทจากที่แจ้งไว้ค่อนข้างมาก ทั้งระยะทางจากตัวเมืองถึงหมู่บ้านหลายสิบกิโลฯ จึงใช้เวลานานกว่าที่เคย
มาถึงก็มืดค่ำแทบมองทางไม่เห็นแล้ว
ฉันเปิดไฟทุกดวงที่ชั้นล่าง กวาดสายตาสำรวจข้าวของทุกอย่างเพื่อเช็กให้แน่ใจว่ามีร่องรอยการมีอยู่ของใครไหม แต่องศาการจัดวางของเฟอร์นิเจอร์และสิ่งของต่าง ๆ ยังเหมือนเดิมเช่นเมื่อเช้า บ่งบอกว่าพ่อยังไม่กลับมาจากล่าสัตว์
และดูเหมือนว่า...คีธเองก็ไม่ได้เข้ามาในนี้ด้วยเช่นกัน
เมื่อได้คำตอบแล้วก็วางกระเป๋าเป้ลงบนโต๊ะ ล้วงเอารองเท้าผ้าใบหุ้มข้อออกมา แล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงกรอบประตูหน้าบ้าน
สิ่งที่ฉันทำหลังจากนั้นคือเงยหน้าขึ้นสูง เพราะคิดว่าคีธคงทำตัวพิเรนท์ด้วยการปีนขึ้นไปนั่งบนกิ่งไม้อีกแน่ ทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่า…
ไปไหนของเขานะ?
รอต่อราว ๆ ห้านาทียังไร้วี่แวว ดังนั้นฉันจึงนำรองเท้ายัดลงกล่องและเก็บใส่ถุงเหมื
