แบรนดอนยืนกรานอย่างมั่นใจ จากนั้นก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา กล่าวว่า “อีกสิบชั่วโมงเจอกันที่โซน C ชั้นสาม แล้วคุณจะรู้ว่าผมไม่ได้ตัดสินใจผิดพลาดที่เก็บเจ้านั่นมา”
“ก็ขอให้คุ้มค่าเหมือนที่คุยละกัน” อลิซเหลือบมองคีธครู่เดียวก็ลากสายตากลับมาทางแบรนดอนอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูไร้ซึ่งความกังวล เจ้าของรองเท้าส้นเข็มสีแดงสดจึงเดินจากไป
คีธมองตามเจ้าของแผ่นหลังบอบบางที่สวมเดรสสั้นแหวกลึกถึงเอว กระทั่งบานประตูเหล็กปิดลงจนได้ยินเสียงล็อกจากระบบอัตโนมัติ กลิ่นฉุนจมูกของควันบุหรี่พลันดึงให้เขาเคลื่อนสายตากลับมา พบเป็นแบรนดอนที่ขยับมาหยุดยืนอยู่หน้ากรงขังในระยะห่างเพียงสองเอื้อมแขน
“ไง…รู้ใช่ไหมว่าตอนนี้แกไม่มีทางออกไปจากที่นี่ได้” เฝ้ามองปฏิกิริยาต่อต้านของคีธขณะอมควันกรุ่นร้อนไว้ในโพรงปาก ไม่นานก็พรูใส่หน้าแล้วกดเสียงเชิงข่ม
“...” คีธมองตาขวาง แผ่รังสีอำมหิตจนอีกฝ่ายสัมผัสได้
หากแต่ตัวแ
