Draven ไดมอนด์ EP.5 ไม่รับรัก
1129 คำ
EP.5 ไม่รับรัก
เนื้อหาต่อจากเดิม
“เฮียไดไม่น่ารักเลย~ ชอบว่าหนูเป็นภาระ~”
“ก็ดูกิน เมาแล้วก็ภาระ”
“ก็เฮียไดอนุญาตแล้ว~ น้องก็ต้องกินได้~” หันไปเบะปากใส่ชายหนุ่มข้างๆ นึกน้อยใจที่ชอบว่าเธอเป็นภาระประจำ
“ทำหน้าอะไร?”
“หน้าน้อยใจไง~ เฮียไดไม่รู้จักเหรอ~” ยื่นใบหน้าเข้าไปประชิดกับชายหนุ่ม มองเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ต่างจากสายตาของไดมอนด์ที่พร้อมจะขย้ำเธอทุกวินาที
“ถอยไป”
“อื้อ~ เป็นอะไร น้อยใจอยู่นะ~”
“…” ร่างสูงรอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ยิ่งได้เห็นสองแก้มที่แดงก่ำบวกกับริมฝีปากอวบอิ่มก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่
“เฮียได~ ทำไมตอนนั้นเฮียไดไม่รับรักหนู~”
“จะรู้ไปทำไม”
“ก็แค่อยากรู้ เป็นเพราะเฮียไดมีแฟนใช่เปล่า ไม่ใช่แค่อยากให้หนูตั้งใจเรียนใช่ไหม~”
“ไม่มี”
“ไม่เชื่อหรอก~” หรี่ตาทำท่าทางจับผิดชายหนุ่ม หารู้ไม่ว่าตอนนี้อีกฝ่ายอยากจะก้มลงมาประกบจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอจะแย่
“…”
“แต่ไม่เป็นไรนะ ซัลลี่ตัดใจจากเฮียไดแล้ว สบายมาก~”
“ตัดทำไม!”
“ก็เฮียไดไม่รับน้องหนูไงเล่า~”
“ใครแม่งสั่งให้ตัดใจวะ! เธอห้ามตัดใจจากฉันเด็ดขาด!” รู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินว่าเด็กสาวตัดใจจากตนแล้ว
“ม่ายๆ ตัดไปแล้ว ตัดให้ขาดเฉยฉับๆๆ”
-8 ปีก่อน-
คฤหาสน์ตระกูลนอร์
“เฮียเตอร์กลับมาแล้ว!” ซัลลี่ที่อยู่ในยูนิฟอร์มนักเรียนมอปลายรีบวิ่งออกมาหน้าเมื่อได้ยินเสียงรถของพี่ชายมาจอด
ทว่าครั้งนี้พี่ชายของเธอไม่ได้มาเพียงคนเดียว แต่ยังขนเพื่อนมาอีก2คน นั่นก็คือ ไดมอนด์และเดลเวอร์
“ไงหมวย ออกมายืนทำอะไรตรงนี้” ฮันเตอร์เอ่ยถามน้องสาวที่กำลังยืนเกาะประตูบานใหญ่ไม่พูดไม่จา เพราะเธอกำลังเอาแต่ต้องมองไปที่เพื่อนของพี่ชายที่ชื่อไดมอนด์
“หมวย!”
“อะ..อะไรเฮีย! จะตะโกนทำไมเนี่ย~”
“ก็เราเอาแต่เหม่ออะไร เฮียถามว่ามายืนทำอะไรตรงนี้”
“ก็.. ออกมารับเฮียไง~” มองไปที่พี่ชายสลับกับเพื่อนๆของเขา เพราะสองคนนี้ไม่เคยมาที่บ้านนอกจากมาร์คัสและอาเธอร์
“พูดแบบนี้อยากได้อะไรอีกครับคุณซัลลี่ นอร์” วางฝ่ามือหนาลงบนศีรษะเล็กพลางโยกไปมา
“อื้อ! เปล่าสักหน่อยคุณฮันเตอร์ นอร์~ ว่าแต่สองคนนี้..” มองไปที่เดลเวอร์และไดมอนด์ที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“อ้อ เพื่อนเฮียเอง นี่ไดมอนด์ นี่เดลเวอร์ เป็นเพื่อนกับไอ้คัสไอ้เธอร์นั่นแหละ”
“อ่อ.. สวัสดีค่ะ” เธอทำความเคารพเพื่อนพี่ชายทั้งสอง แต่ทั้งสองกลับไม่ได้ทักทายกลับนอกจากมองด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“อย่ามาตึงใส่เจ้าหญิงของกู ต่อหน้าเด็กทำตัวให้มันน่าเคารพหน่อย” หันไปบอกเพื่อนทั้งสองที่อยู่ในชุดนักศึกษามหาวิทยาเหมือนกัน
“มึงจะพูดอีกนานไหม ถ้านานกูจะได้กลับ” ไดมอนด์พูดกับฮันเตอร์ แต่สายตาของเขาเอาแต่จ้องมองไปที่เด็กสาวชุดนักเรียนมอปลาย
“เออๆ! เฮียมีงานต้องทำ เอาไว้ค่อยคุยกันนะ”
“ค่ะ~”
ตั้งแต่นั้นมาซัลลี่และไดมอนด์ก็ได้เจอกันบ่อยมากขึ้น เพราะฮันเตอร์พาเพื่อนๆมาทำงานที่บ้าน แม้แต่วัยหยุดก็ยังพากันมานั่งดื่มที่บ้าน เช่นเดียวกันกับวันนี้
“น้องมึงอายุเท่าไหร่?” ไดมอนด์เอ่ยถาม
“สิบหก มึงถามทำไม?”
“อยากถาม เห็นใส่ชุดมอปลาย”
“มึงรู้ไหมว่าผู้ชายมาจีบน้องกูโคตรเยอะ เมื่ออาทิตย์ก่อนรุ่นพี่มอหกมาจีบมัน กูเลยไล่ตบกระบาลแม่งหน้าโรงเรียน ไอ้ห่าพวกนี้คิดส้นตีน” เพราะเขาเลี้ยงน้องสาวมากับมือ หากจะมีใครเข้ามาในชีวิตเธอก็ต้องผ่านด่านเขาไปให้ได้ก่อน
“เพื่อ?” เลิ่กคิ้วเชิงสงสัย
“ก็น้องกูพึ่งอายุแค่นี้ กูไม่อยากให้ซัลลี่มันไปเจอเรื่องร้ายๆ เด็กเดี๋ยวนี่แม่งไม่ได้เรื่อง แถมกูมีน้องสาวคนเดียวก็ต้องหวงเป็นธรรมดา อีกอย่างใครมายุ่งกับน้องกู กูจะแจ้งจับแม่งข้อหาพากย์ผู้เยาว์ มึงก็อย่าคิดล่ะไม่งั้นกูตัดเพื่อนจริงๆด้วย”
“…” ไดมอนด์ได้แต่มองไปที่ซัลลี่ที่กำลังนั่งดูซีรีส์อยู่ที่ห้องรับแขก ส่วนเขากำลังนั่งทำงานอยู่ที่ห้องกระจกข้างๆ
-2 เดือนผ่านไป-
“เฮียได” ซัลลี่เอ่ยเรียกเขาในขณะที่กำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนในสวนที่มีแค่เขาเพียงคนเดียว เพราะฮันเตอร์ไปเข้าห้องน้ำ
“อืม”
“ซัลมีอะไรจะบอกเฮีย”
“…”
“คือว่า.. ซัลชอบเฮียไดค่ะ!” สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดออก
“…” ใบหน้าของเขาเรียบนิ่งราวกับคนไม่มีความรู้สึก ทั้งๆที่ตอนนี้รู้สึกดีใจแทบบ้าที่อีกฝ่ายก็คิดเหมือนกัน แต่จะทำยังไงได้เมื่อเขาไม่อยากหักกับเพื่อนที่หวงน้องสาวอย่างฮันเตอร์
“มะ..ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอคะ” เอ่ยถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งเงียบไร้การแสดงออก
“กลับไปตั้งใจเรียน” เมื่อพูดจบก็หันกลับมาสนใจงานของตนแทน โดยไม่ได้สนใจว่าเด็กสาวจะมีสีหน้ายังไง
“แต่ซัลตั้งใจจะจีบพี่จริงๆนะ ยังไม่ต้องตอบตกลงตอนนี่ก็ได้~”
“พึ่งอายุแค่นี้ อย่ามาทำตัวอยากมีความรัก”
หากเขาและเธอมีความสัมพันธ์กันมากกว่าพี่น้อง วันนึงอาจเป็นเพราะเขาที่ทำให้เธอต้องเสียการเรียน และอาจจะต้องเสียเพื่อนสนิทอย่างฮันเตอร์ไป ซึ่งมันไม่มีผลดีเลยสักทาง
“งั้น.. ขอโทษที่รบกวนค่ะ อย่าบอกเฮียเตอร์นะคะ” เมื่อพูดจบเธอจึงวิ่งออกไปทันที เป็นจังหวะเดียวกันกับทีาฮันเตอร์เดินกลับมา
“น้องกูมาทำไรวะ วิ่งออกไปไม่สนใจกูสักนิด”
“ไม่รู้ รำคาญที่มีพี่แบบมึงมั้ง”
“อ่าวไอ้ห่านี่ อยู่ๆก็มาด่ากู”
“รอโตก่อน ฉันจะจีบเธอเอง” เขาได้แต่คิดในใจมองตามหลังเด็กสาวที่วิ่งกลับเข้าไปในบ้าน
—————————
มาให้พอหายคิดถึง เอ๊ะ! หรือคิดถึงกว่าเดิมงะ😂
คอมเมนต์มาหน่อยค้าบบบ 🥹
- ผู้เขียน
