Draven ไดมอนด์ EP.4 ถอดโชว์
1745 คำ
EP.4 ถอดโชว์
คฤหาสน์ไดมอนด์
“บ้านใหญ่ขนาดนี้ อยู่คนเดียวจริงเหรอคะ?”
“หรือเธอจะมาอยู่ด้วย?”
“บ้าบอ!” หน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ชายหนุ่มรุ่นพี่ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาเพื่อรอเวลาไปคลับที่นัดกับพี่ชายเอาไว้
“ฉันจะไปอาบน้ำ” พูดพลางถอดเสื้อสูทของตนออก
“ก็ไปสิคะ จะมาบอกทำไม”
“...” จ้องมองเด็กสาวด้วยความรู้สึกหงุดหงิด อยากจะก้มไปจูบให้หายปากดี แต่ก็ทำได้แค่จ้องมองเธอนิ่งๆ
“ไปสิคะ เดี๋ยวเฮียรอ”
ประโยคเอ่ยไล่ของซัลลี่ทำให้ไดมอนด์ตัดสินใจปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำโดยที่ยังยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ จึงเผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องและรอยสักที่หน้าอกทั้งสองข้าง
ซัลลี่ที่เห็นจึงรีบหันหน้าหนีไปอีกทางทันที พร้อมกับตำหนิที่เขาไม่รู้จักอาย
“ไอ้บ้า! มาถอดอะไรตรงนี้เนี้ย ไม่อายผีบ้านผีเรือนก็อายหนูบ้างสิคะ!”
“หึ” เคล้นหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน ซัลลี่จึงเหลือบตามองและได้เห็นรอยสักที่แผ่นหลังของเขาอีกครั้ง
“ไอ้เฮียบ้า คิดจะถอดก็ถอด!” ถึงจะไปอยู่ในประเทศที่เสรีเรื่องการแต่ตัววาบหวิว แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะต้องชินกับการโชว์เนื้อหนังชองเพื่อนพี่ชาย
คลับ AT
“โทรหาเฮียไหมคะว่านั่งโต๊ะไหน” หันไปถามไดมอนด์ที่กำลังถอยจอดรถ
“ไม่ต้อง มันยังไม่มา”
“อ่าวเหรอ”
เมื่อไดมอนด์ลงจากรถซัลลี่จึงเปิดประตูลงตามมาและเดินตามหลังเขาเข้าไปในร้านทันที
ตุบ!
โอ๊ย! ในขณะเดียวกันได้มีชายหนุ่มถอยหลังมาชนซัลลี่ จนเธอล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้นพร้อมกับร้องออกมาด้วยความเจ็บเพราะก้นกระแทกพื้น
“ซัลลี่!” ไดมอนด์ที่ได้ยินรีบเข้ามาพยุงเด็กสาวด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังยืนสีหน้าไม่รู้สึกผิด
“เดินไม่ดูตาม้าตาเรือวะ! เกะกะฉิบหาย!”
“เอ๊า! ยูชนไอนะ จะมาโทษกันได้ไง!” ซัลลี่โต้กลับด้วยความหงุดหงิด ต้องมาเจ็บตัวทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ผิดเลยสักนิด
“ยูไออะไรของมึง ลูกฝรั่งหรือไงวะ ไหนมาชิมดิ้ว่าจะอร่อยแค่ไหน” ยื่นมือเข้ามาหวังจับใบหน้าของซัลลี่ ทว่ายังไม่ทันที่จะได้ถึงเนื้อถึงตัว ชายหนุ่มกับล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้นด้วยเท้าของไดมอนด์
ตุบ!
“มึงจะทำอะไร?” เอ่ยถามชายหนุ่มโดยที่ยังเหยียบอยู่ที่หน้าอกของเขา อารมณ์ขอไดมอนด์ตอนนี้เดือนดาลจนอยากจะกระทืบชายหนุ่มตรงหน้าให้ตายคาตีน
“อึก! เอาตีนออกไปนะเว้ย!”
“มึงอยากแดกตีนแทนข้าวใช่ไหม?” ขยับเท้าที่สวมใส่รองเท้าหนังขึ้นไปที่ปากของชายหนุ่ม ทำให้ชายหนุ่มต้องพยายามที่จะดันออก แต่ไดมอนด์กับมีแรงมากกว่า
ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าทำให้ซัลลี่ตกใจจนพูดอะไรไม่ออกนอกจากดึงแขนเสื้อของไดมอนด์เอาไว้เพื่อเป็นการปราม
“ถ้าไม่อยากโดนกูเผาบ้าน ขอโทษเธอซะ!”
เพื่อนๆของชายหนุ่มที่มาดื่มด้วยกันทำได้แค่ยืนห่างๆด้วยความกลัว จนกระทั่งการ์ดประจำร้านเดินเข้ามาเพราะมีคนแจ้ง
“เฮ้ย! พวกมึงมีเรื่องกันอีกแล้วเหรอวะ!” การ์ดที่คอยดูแลความสงบตะโกนดังขึ้นพร้อมกับชี้กระบองมาที่ไดมอนด์
เขาที่ได้ยินจึงหันกลับไปมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ทำเอาการ์ดถึงกับต้องลดกระบองลงเพราะรู้จัดไดมอนด์ดี ว่าเขาเป็นคนยังไง
“กูบอกให้มึงขอโทษ”
ตุบ! กระทืบลงที่หน้าอกของชายหนุ่มอีกครั้งง
“อึก! ผะ..ผมขอโทษครับพี่ บอกแฟนพี่ทีอย่างทำอะไรผมเลยครับ” ชายหนุ่มยกมือขอร้องซัลลี่ด้วยสีหน้าหวาดกลัว
“เฮียไดพอแล้ว!”
“...” เสียงและแรงกระตุกแขนเสื้อของซัลลี่ทำให้ไดมอนด์ยอมยกเท้าออกจากหน้าอกของชายหนุ่ม เพื่อนๆของชายหนุ่มจึงรีบเข้ามาพยุงและออกไปจากร้านทันที
“ไม่มีอะไรแล้วขอตัวนะครับคุณไดมอนด์” การ์ดรีบขอตัวและกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อทันที
“แรงไปนะคะ บอกเขาดีๆก็ได้” เมื่อถึงโต๊ะซัลลี่จึงพูดขึ้น
“มันกำลังจะแตะตัวเธอ คิดว่าพูดดีๆมันจะฟังไหม?”
“โอเคๆ อย่าบอกเรื่องนี้กับเฮียเตอร์นะ เดี๋ยวหนูอดเที่ยว” หากอันเตอร์รู้เรื่องมีหวังอดเที่ยวในสถานที่แบบนี้เป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน
“อืม”
“รับอะไรดีครับ” เด็กเสิร์ฟเดินเข้ามาเอ่ยถาม
“เอาวอสก้าแก้วนึงค่ะ”
“ใครอนุญาต?”
“มาถึงคลับแล้ว ขอดื่มแก้วนึงนะคะ นะๆ” ความอยากดื่มทำให้เธอต้องขอไดมอนด์ที่เป็นผู้ปกครองตอนนี้ด้วยสีหน้าออดอ้อนเหมือนแมวน้อย ถึงแม้จะไม่รู้ว่าได้ผลหรือไม่ตาม
“…” สีหน้าและเสียงของซัลลี่ทำเอาหัวใจของไดมอนด์เต้นแทบผิดจังหวะ ครั้งที่เธออ้อนเขาล่าสุดก็เมื่อหกปีที่แล้ว
“เอาแก้วนึงค่ะ”
“คุณได้มอนด์เอาเหมือนเดิมนะครับ”
“อืม” ตอบกลับพนักงานโดยที่ยังมองไปที่เด็กสาวข้างๆ
“แก้วเดียวค่ะ เฮียเตอร์ไม่เห็นแน่นอน”
“ถ้าไอ้เตอร์มันว่าฉัน อย่าลืมรับโทษแทนด้วย”
“ได้สิคะ” ตอนนี้อะไรก็ได้หมดเพื่อแลกกับการได้ดื่ม เพราะตอนอยู่นิวยอกเธอไม่ได้เข้าคลับเลยนอกจากไปดื่มบ้านเพื่อนสนิท แล้วก็ไม่ได้ดื่มบ่อยนอกจากจะเป็นวันพิเศษ
“ไม่เห็นเพื่อนๆเฮียเลย ไหนว่านัดดื่มกันวันนี้” นั่งมาได้สิบนาทีแล้วยังไม่เห็นแม้แต่อาเธอร์
“อยากเจอใครหรือไง?”
“เปล่าก็แค่ถามค่ะ ก็เฮียเตอร์บอกว่าจะมาดื่มกับเพื่อนๆ”
“ก็ฉัน”
“คนเดียว?”
“ทำไมวันนี้มาก่อนวะ?” เสียงของเดลเวอร์ดังขึ้นพร้อมกับเดินมานั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงหน้า “อ่าวนี่น้องไอ้เตอร์ มาได้ไง?”
“มากับกู”
“อย่าบอกนะว่ามึง..” มองทั้งสองสลับไปมอง ทำให้ซัลลี่ที่กำลังจิบวอสก้าอยู่ต้องพูดขึ้น
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ! ซัลแค่มารอเฮียเตอร์ค่ะ”
“อ้อ..” เดลเวอร์พยักหน้าก่อนจะเรียกเด็กเสิร์ฟมารับออเดอร์จากตัวเอง
“ไอ้คัสกับไอ้เธอเฝ้าเมียทั้งคู่ ไม่มีใครมา”
“อืม”
ในขณะเดียวกันโทรศัพท์ของไดมอนด์ก็ได้แจ้งเตือนข้อความไลน์จากฮันเตอร์ เขาจึงเปิดเข้าไปดู
ฮันเตอร์ : ไอ้ไดกูลืม วันนี้วันเกิดวิว
ฮันเตอร์ : ฝากดูซัลลี่ด้วย เดี๋ยวรีบไป
ไดมอนด์ : เออ
เมื่อตอบฮันเตอร์เสร็จจึงกดปิดโทรศัพท์และยื่นใบหน้าเข้าไปหาเด็กสาวเพื่อหวังกระซิบบอกเธอ ทว่าซัลลี่กับตกใจจึงเอนตัวออกห่างจากเขา
“พี่เธอมาช้า ถ้าดึกฉันจะไปส่งก่อน” เขาไม่ลดละความพยายามโน้มเข้าไปใกล้อีกครั้งเพื่อบอกเธอก่อนจะกลับมานั่งท่าเดิม การกระทำนี้มีเดลเวอร์นั่งมองอยู่ตลอดเวลา
“โอเคค่ะ งั้น.. ขออีกแก้วได้ไหมคะ”
“ไหนว่าแก้วเดียว?”
“แก้วเดียวแต่รอบสองค่ะ” ขยิบตาให้กับชายหนุ่มรุ่นพี่ก่อนจะเรียกเด็กเสิร์ฟมาสั่งวอสก้าแก้วใหม่อีกครั้ง
“กูขึ้นไปชั้นบนก่อน” เดลเวอร์บอกกับไดมอนด์ก่อนจะกระดกเหล้าหมดแก้วและลุกเดินออกไปทันที
“ข้างบนมีอะไรเหรอคะ?” ความสงสัยเกิดขึ้นเมื่อเห็นผู้คนขึ้นลงชั้นบนตลอดเวลา
“การพนัน”
“อ๋อ ถึงว่าคนเยอะตลอดเวลา” พยักหน้ารัวๆอย่างเข้าใจก่อนจะรับแก้วที่เด็กเสิร์ฟมาดื่มอีกครั้ง
“จะกินอะไรเยอะแยะ”
“อื้อ ก็ปกติไม่ค่อยได้กิน กลับมาก็อยากกินอยากเที่ยวไงคะคุณไดมอนด์” ใบหน้าอมชมพูก่อนหน้านี้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
“เรียกให้มันดีๆ”
“แบบนี้ดีที่สุดแล้วค่ะ” พูดจบจึงเอื้อมมือไปหยิบแก้วของไดมอนด์ขึ้นมากระดกดื่มจนหมดรวดเดียว
“อื้อ! ทำไมไม่บอกว่ามันขม!” สีหน้าเหยเกของเด็กสาวบ่งบอกถึงความไม่ชอบใจของรสชาติที่ไดมอนด์กิน
“ยังจะกินอีกไหม?”
“เมื่อกี้ขม แต่ตอนนี้หวานแล้ว กินค่ะ!” เธอจัดแจงเทเหล้าลงแก้วของไดมอนด์อีกครั้งก่อนจะหยิบขึ้นมากระดกดื่ม
“!!” คิ้วสวยขมวดยุ่งก่อนจะค่อยๆคลายออกเมื่อรสชาติของแอลกอฮอล์เปลี่ยนเป็นหวานปลายลิ้น
ตอนนี้แก้มของเธอทั้งสองข้างจึงแดงเหมือนลูกตำลึง เปลือกตาหยาดเยิ้มราวกับจะปิดอยู่รอมร่อ
“ทำไม ป่านนี้ ฮันเตอร์ ยังไม่มารับซัลลี่อีก” เด็กสาวบ่นพึมพำสีละสองพยางค์ก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่มรุ่นพี่ที่ตอนนี้กำลังจ้องมองเธออยู่
“มองทำไมคะ หน้าซัลลี่มีอะไรติดเหรอ” ยื่นใบหน้าเข้าไปประชิด แต่ไดมอนด์กับไม่หลบและตั้งใจเผชิญหน้ากับเธอ
“ไม่เจอเฮียไดตั้งสี่ปี ทำไมยังหล่อเหมือนเดิมเลย” ใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่แก้มของชายหนุ่มอย่างถือวิสาสะ
“ทำไมตอนมอสี่ซัลลี่บอกว่าจะจีบเฮีย เฮียกับไม่สนใจ แถมยังไล่ให้ซัลลี่ไปตั้งใจเรียนทั้งๆที่ซัลก็ตั้งใจเรียนอยู่แล้ว”
“...”
“หยิ่งชะมัด” ฝ่ามือเล็กผลักใบหน้าคมคายออกก่อนจะหันกลับมากระดกดื่มอีกครั้ง ไดมอนด์ที่เห็นจึงแย่งมาดื่มเอง
“อื้อ แย่งทำไมเนี้ย”
“พอ เมาจนตาจะไม่ลืมอยู่แล้วยัยภาระ”
“ชอบว่าน้องตลอด ไม่น่ารัก!”
“รัก”
---------------------------------------------------
โอ๊ยยยย เขินนะเว้ยยย บอกรักกันแบบนี้ได้ไง5555555
ใครเขินเฮียบ้างคะ ทางนี้ยิ้มแก้มจะแตกแล้วนะ>
- ผู้เขียน
