ภีมรับภาพในมือของคนเป็นย่ามาดู ก่อนจะตาลุกเรืองรองราวกับมีไฟสุมอยู่ในนั้นเมื่อได้เห็นเพียงภาพแรก
ภาพเหล่านั้นคือภาพของเขาพาพิมนาราขึ้นคอนโดมิเนียม และกลับลงมาในตอนเช้า ทั้งยังมีภาพที่พิมนาราดึงแขนเขาออกจากห้องของเธอ และพากันไปที่ห้องของเขา ภาพเขาเคาะประตูห้องพิมนาราและหายเข้าไปในนั้นด้วยกัน ใต้ภาพระบุวันและเวลาชัดเจนจนภีมเดือด บดกรามแน่นด้วยความรู้สึกไม่พอใจ
เขาหันหน้าไปทางพิมนาราเค้นเสียงกล่าวหาราวกับเธอเป็นฆาตกรฆ่าคนตาย
“วางแผนไว้ดีนี่ ภาพชัดมากเลยนะพิมนารา”
คุณหญิงเพ็ญแขแย้งเสียงเข้ม “อย่าไปว่าหนูพิม”
“แล้วยังไงครับคุณย่า ต้องการอะไรจากผม”
“หมอต้องรับผิดชอบหนูพิมสิ เรื่องมันขนาดนี้แล้ว ย่าคงไม่ต้องถามละมัง ว่าหายเข้าไปในห้อง ไปทำอะไรกัน!”
ภีมหัวเราะ หึ ออกมา แล้วหยันเธอต่อ “อ้อ...ที่แท้ก็อยากจับให้อยู่ ดีใจด้วยนะพิมนารา เธอทำสำเร็จแล้ว”
“หมอ!”
เ
