“...มีธุระอะไรพิมนารา”
“พิมเอาซุปมาให้คุณหมอค่ะ”
“วางไว้ตรงนั้น” ภีมชี้มือไปที่โต๊ะไม้ตรงที่ใกล้เธอที่สุดแล้วถามต่อ “มีอะไรอีกไหม”
เธอฝืนยิ้มตอบเขา “มะ...ไม่มีแล้วค่ะ”
“งั้นก็กลับไปสิ อ้อ เดี๋ยว!” เหมือนเขานึกอะไรได้ เรียกเธอเอาไว้
พิมนารายิ้มออกมาหน่อยหนึ่ง ใจชื้นเมื่อเขาเรียกเธอไว้ “คะ?”
“ขอการ์ดคืนด้วย” เขาแบมือออกรอ ใบหน้าหล่อเหลาเฉยชาบึ้งตึง
“ค่ะ”
พิมนาราไม่รู้ตัวเองว่ากลับขึ้นรถมาตอนไหน ตอนนี้มันตื้อๆไปหมดทั้งสมองและหัวใจ อยากร้องไห้แต่มันไม่มีอะไรไหลออกมา พิมนารานั่งคิดมาตลอดทางว่า
ตอนนี้เธออยู่ในฐานะอะไรกันแน่ และหากเป็นเช่นนี้ เธอไปจากเขาเสียดีกว่าไหม ถึงบ้านแล้วจึงเดินเข้าไปในนั้นซุกตัวนอนบนเตียงหลับๆตื่นๆ ทั้งยังฝันร้ายอยู่ตลอดเวลา
ร่างบอบบางพยุงกายออกมาจากด้านใน หลังกลับจากเมื่อวาน เธออาเจียนจนไม่มีอะไรจะออก พอกลับลงเตียงก็หลับๆตื่นๆวนเวี
