“สวัสดีค่ะคุณน้ากานดา”
คุณหญิงกานดาตีเบาๆที่หลังมือพิมพา เมื่ออีกฝ่ายทักทายด้วยท่าทีนอบน้อม น่าเอ็นดูนัก
“ตายแล้วคุณน้าอะไรกัน ซ้อมเรียกแม่ได้แล้วลูก”
พิมพายิ้มรับอย่างถูกใจ ที่คุณหญิงกานดาเอ็นดูเธอ “ค่ะ คุณแม่” ก่อนจะเอ่ยถามถึงชายหนุ่ม
“แล้ว...ภีมละคะ”
“ขลุกอยู่ในห้องน้องเขานั่นแหละ วันๆแม่ไม่ค่อยได้เจอเขาหรอก ไม่ไปหาคุณย่า มาบ้านก็ขึ้นไปดูน้องบนห้อง”
“แล้ววันนี้ อยู่เป็นเพื่อนแม่กินข้าวได้ไหม”
“คือ...วันนี้พานัดกับภีมไว้แล้วน่ะค่ะคุณแม่”
“อ้อ...งั้นแม่ไม่กวนแล้ว นั่นไงมาพอดี”
ภีมที่เดินลงมาจากห้อง ถามหญิงสาว “ว่าไงพา”
“แอนดี้กลับมาแล้ว และวันนี้เราก็นัดกัน จำได้ไหมคะ”
ภีมกลับมาอยู่ที่บ้านทางนี้ หลังจากพิมนารากลับบ้านไปแล้ว ตอบรับเสียงหงอยๆ เขาคิดว่าตนเองคงทำงานมากเกินไป ไม่น่าเกี่ยวว่าเพราะไม่ได้เห็นหน้าพิมนาราจึงได้เซื่องซึมถึงขนาดนี้
ตั้งแต่เธอกลับไปอยู่ที่บ้าน เขาก็ไม่ได้
