บ่วงแค้นพันธนาการรัก

บทที่ 18 ค่ำคืนที่ผิดพลาด

บทที่ 18 ค่ำคืนที่ผิดพลาด

ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที

คนตัวสูงรู้สึกถึงความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับร่างกาย อาการร้อนรุมเริ่มแล่นเข้ามา ทำให้เขารู้สึกเวียนหัวและมีความรู้สึกวุ่นวายอยู่ในใจ เขาไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะไวน์ที่เขาดื่มมากเกินไปหรือเปล่า

คุณชายตระกูลดังตัดสินใจปลีกตัวออกจากงานเลี้ยงของตระกูล เพราะอาการแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นกับร่างกาย เขาเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไปในทางเดินยาว ขณะเดียวกันปลายประสาทสัมผัสทั้งหลายเริ่มทำงานอย่างหนัก หน้าของเขาเริ่มร้อนผ่าว รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่แรงขึ้นอย่างผิดปกติ

“ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้…”

ปากหนาพึมพำกับตัวเอง ในขณะที่ก้าวขาไปยังห้องนอนของโจลีน

เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องที่ตกแต่งอย่างมีสไตล์ คนตัวสูงไม่อาจจะพบน้องสาวของเขาได้อีก นัยน์ตาสีนิลก็หม่นลงไปชั่วขณะ ก่อนจะเงยหน้ามองไปรอบ ๆ ห้องที่เต็มไปด้วยแสงไฟอ่อน ๆ ให้ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย แต่สำหรับโจชัวในตอนนี้ กลับรู้สึกเหมือนกับว่าห้องนี้อบอวลไปด้วยความร้อนที่ทำให้เขาหายใจไม่

ทั่วท้อง

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลานั่งลงที่ขอบเตียง ปลายนิ้วสัมผัสกับผ้าปูที่นอนที่นุ่มนวล รู้สึกหายใจหนักขึ้น จิตใจเริ่มวุ่นวายจนเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

“ฉันคงเมาจริง ๆ”

เขาคิดในใจ แต่หารู้ไม่ว่ามันไม่ใช่เพียงแค่ความเมาเท่านั้นที่กำลังเล่นงานเขา

ในขณะที่อาการร้อนรุ่มในตัวของชายหนุ่มกำลังพุ่งสูงขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม โจชัวไม่รู้เลยว่าความรู้สึกที่เขากำลังเผชิญอยู่ทั้งหมดนั้นเกิดจากยาปลุกเซ็กส์ที่พัดชาได้แอบผสมลงในไวน์ ความรู้สึกโหยหานั้นบีบคั้นเขาเหมือนกับมีไฟลุกโชนอยู่ในใจ

คนตัวสูงหลับตาลง พยายามขับไล่ความรู้สึกนี้ออกไป แต่ในขณะเดียวกัน ความคิดถึงโจลีนก็คอยวนเวียนอยู่ในหัวจนทำให้เขาไม่สามารถหลุดพ้นจากอารมณ์ที่กำลังรุนแรงนี้ได้

ก่อนหน้านี้โจชัวเข้าห้องมาอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้เอะใจเลยว่ามีใครบางคนแอบอยู่ในห้องร่วมกับเขาด้วย อาการร้อนรุ่มที่เกาะกินภายในทำให้เขาต้องการพักผ่อนเพียงสักครู่เพื่อสงบจิตใจ

คุณชายตระกูลดังทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง เสียงทิ้งตัวดังก้องไปทั่วห้อง

ตุบ!

ขณะเดียวกัน ดารินที่กำลังเช็ดกระจกในห้องน้ำอยู่ถึงกับสะดุ้ง เธอหยุดมือทันที หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นตระหนก คนตัวเล็กไม่คิดเลยว่าจะมีใครเข้ามาในห้องนี้ และยิ่งตกใจเข้าไปอีกเมื่อรู้ว่าเป็นโจชัว

ดารินหายใจลึก ๆ อย่างระมัดระวัง ไม่กล้าขยับตัวไปไหน เธอแอบย่องมาใกล้ประตูห้องน้ำ แล้วค่อย ๆ แง้มบานประตูออกเล็กน้อยเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพที่เห็นทำให้เธอถึงกับชะงัก โจชัวนอนอยู่บนเตียงอย่างผ่อนคลาย มือข้างหนึ่งของเขายกขึ้นค่อย ๆ แกะเนกไทออกและปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด เผยให้เห็นผิวหน้าอกกว้างใต้แสงไฟสลัว ๆ ดารินรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงหลุดออกไป

หัวใจของเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ขณะที่รีบหลบกลับเข้าไปในห้องน้ำด้วยความตกใจ ร่างกายของเธอตรึงค้างไปชั่วขณะ ดารินพยายามตั้งสติ คิดหาทางออกให้ตัวเอง แต่ก็ไม่กล้าออกไปเผชิญหน้ากับโจชัวในตอนนี้

คนตัวเล็กตัดสินใจรอในห้องน้ำจนกว่าโจชัวจะออกไปจากห้องนี้ ความกดดันและความอายทำให้เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ดารินได้แต่หวังว่าเขาจะไม่อยู่ที่นี่นานนัก เพื่อที่เธอจะได้รีบออกไปโดยที่เขาไม่รู้ว่ามีใครอยู่ในห้อง

ผ่านไปเกือบยี่สิบนาที

เจ้าของใบหน้าเนียนที่แอบมองโจชัวอยู่เงียบๆ สังเกตเห็นว่าเขาหลับไปแล้วจริงๆ ชายหนุ่มนอนนิ่งเงียบ ลมหายใจสม่ำเสมอ ทำให้เธอคิดว่าถึงเวลาที่จะออกไปได้เสียที

ดารินค่อยๆ ย่องลงจากห้องน้ำ ก้าวผ่านเตียงของโจชัวอย่างเบาๆ ไม่ให้เกิดเสียงใดๆ ทั้งสิ้น จนกระทั่งถึงประตู เธอเอื้อมมือไปจับลูกบิด ค่อยๆ หมุนอย่างระมัดระวัง

ทันทีที่มือเล็กของเธอกำลังจะเปิดประตูออกไป เสียงสูดลมหายใจหนักก็ดังขึ้น พร้อมกับมือใหญ่ที่ยื่นมาคว้าข้อมือเธอไว้แน่น เสียงมันดังมาจากทางด้านหลัง

“จะไปไหน?”

น้ำเสียงแหบพร่าแฝงด้วยความเยือกเย็นทำให้ดารินชะงัก

หัวใจเต้นระรัว ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ

“ค-คุณหลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เธอเอ่ยออกมาเสียงสั่น รู้สึกถึงแรงบีบที่ข้อมือเหมือนเป็นการเตือนให้หยุดความคิดที่เธอจะหนี

โจชัวไม่ตอบ แต่แรงกดที่ข้อมือเพิ่มขึ้นเล็กน้อยจนเธอต้องเผชิญหน้ากับดวงตาที่คมเข้มของเขา ขณะที่มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย ราวกับจับได้ว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไร

“เธอคิดว่าฉันจะหลับง่ายๆ แบบนั้นเหรอ?”

ดารินเงียบ สายตาลอกแลกไม่กล้าสบตากับโจชัว ขณะที่เขามองเธอด้วยแววตาเย้ยหยัน ริมฝีปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูแคลน

“เธอเข้ามาทำอะไร… หรือว่าจะมาเสนอตัวให้ฉัน?” น้ำเสียงเย้ยหยันของเขาทำให้ดารินรู้สึกเจ็บแปลบในใจ แต่เธอพยายามรักษาความสงบไว้

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ”

เรียวปากสีหวานรีบปฏิเสธเสียงเบา แต่เธอไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม

โจชัวหัวเราะเบา ๆ อย่างเยาะเย้ย ใบหน้าเรียบเฉยแต่แฝงด้วยความหยิ่งทะนง ก่อนจะมองสำรวจดารินตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างจงใจ สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ข้อมือบางทำให้คนตรงหน้านึกไปถึงเรื่องนั้น คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้า

“หรือว่า…อยากได้กำไลข้อมือคืน?”

ร่างสูงถามเสียงเบา เจือแววเสียดสี ขณะที่สายตาของเขาสำรวจเธออีกครั้ง จากนั้นกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างของดารินก็ค่อยๆ ปะทะเข้าจมูก ทำให้โจชัวรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่ตั้งใจ

เขากัดริมฝีปากเบา ๆ สายตาคมแฝงด้วยความกระหายบางอย่าง

“กลิ่นแบบนี้…เธอรู้ไหมว่ามันทำให้ฉันแทบจะทนไม่ไหว”

ดารินรู้สึกถึงบรรยากาศที่แปรเปลี่ยนไป อึดอัดจนแทบจะหลบสายตาของเขา ความร้อนจากมือที่ยังจับข้อมือเธอไว้แน่นทำให้เธอรู้ว่าหนีไปไหนไม่ได้ เธอเผลอกลืนน้ำลายลงคอ เสียงของเขายังคงกระซิบเบาๆ ข้างหู คำพูดที่แฝงด้วยเจตนาอันตรายที่ทำให้เธอหัวใจเต้นแรง

“เพี้ยะ!”

เสียงตบดังลั่น ดารินฟาดฝ่ามือลงไปเต็มแรงบนใบหน้าของโจชัว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ ขณะมองเขาด้วยความผิดหวังและขมขื่น แม้เขาจะเกลียดเธอมาก เรื่องนี้คนตัวเล็กรู้ดี แต่ถ้าให้เอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้ของคืน เธอไม่มีทางยอม

“อย่ามาทำแบบนี้นะคะ! แบบนี้มันเหยียบย่ำกันเกินไป” เธอเอ่ยเสียงสั่น รู้สึกทั้งโกรธและเจ็บใจที่ถูกเขาปฏิบัติกับเธอเช่นนี้

ทว่าโจชัวกลับไม่สะทกสะท้าน ใบหน้าเขายังคงเยือกเย็น แววตาของเขาฉายแววเย้ยหยันและขุ่นเคือง เขามองเธอด้วยความแค้นที่เก็บไว้มานาน ทุกครั้งที่เห็นหน้าดาริน ความโกรธที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ในใจพลุ่งพล่านขึ้นมา เขายังจำได้ดีว่าเธอมีส่วนทำให้น้องสาวคนเดียวของเขาต้องจากไป

บวกกับฤทธิ์ยาที่เขาเพิ่งกินเข้าไป สติเขาเริ่มหลุดลอย ความคิดที่ควบคุมไม่ได้ไหลบ่ามาโดยไม่อาจหยุดยั้ง

โดยไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว โจชัวโผเข้ามาใกล้ มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าของดาริน แล้วก้มลงจูบเธออย่างรวดเร็ว ริมฝีปากของเขาบดเบียดลงไปบนริมฝีปากเธอโดยไม่ปรานี

ดารินดิ้นรนสุดแรง ขัดขืนทุกวิถีทาง เธอพยายามผลักเขาออก ทุบตีหน้าอกเขา แต่แรงของเธอกลับไม่อาจทำให้เขาขยับได้แม้แต่น้อย ริมฝีปากของเธอถูกเขาปิดกั้นโดยไร้ความปราณี ความอึดอัดและหวาดกลัวไหลทะลักในหัวใจ

แต่โจชัวไม่ยอมหยุด สติของเขาถูกปลุกเร้าด้วยฤทธิ์ยาและความแค้นที่ครอบงำ จนเขาไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป

สุดท้ายแล้ว เมื่อเวลาผ่านเกือบหนึ่งชั่วโมง

ทั้งสองคนมาถึงขั้นที่ความสัมพันธ์ไม่ได้เป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องอีกแล้ว และความบริสุทธิ์ของดารินที่หวงแหนกลับถูกคนไม่ได้รักมาพรากไป

คนตัวเล็กพยายามยืนขึ้น เพราะการกระทำของคนตรงหน้า ไม่อ่อนโยนเลยสักนิด เธอยืนตัวสั่น น้ำตาคลอเบ้า รู้สึกทั้งอับอายและหมดศักดิ์ศรี หญิงสาวหอบหายใจ หันหน้าหนี ไม่อาจทนมองใบหน้าอันเย็นชาของเขาได้อีก ต้องพาร่างตัวเองกลับโรงเก็บของเก่า ๆ ไป ทั้ง ๆ ที่เสียใจและคับแค้นใจ ค่ำคืนวันนี้เป็นคืนที่เธอไม่ยินยอมมากที่สุด