บทที่ 20 ภาพบาดตาและสงสัยว่าตัวเองคือใคร
ดารินนั่งนิ่ง ใจลอยคิดถึงเรื่องราวเมื่อคืนที่ผ่านมา ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ผุดขึ้นมาจนทำให้ใบหน้าของเธอหม่นหมอง เครียด และเศร้าสร้อยอย่างชัดเจน
นายแพทย์หนุ่มที่เดินผ่านมาเห็นเข้า สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเธอ เขาจึงหยุดลงข้าง ๆ ก่อนยื่นอมยิ้มสีสดใสมาให้
“นี่ครับผมให้ กินอะไรหวาน ๆ หน่อยนะ”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
ดารินเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสงสัย หยุดคิดถึงเรื่องราวในหัวเพียงชั่วครู่ หมอภูสังเกตสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของเธอ เขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะอธิบายเพิ่มเติม
“พอดีผมพกติดตัวจนเป็นนิสัยน่ะครับ ตั้งแต่สมัยยังเป็นนักศึกษาแพทย์ ตอนนั้นเวลาคนไข้อารมณ์ไม่ดี ผมมักจะเอาลูกอมให้ พอกินแล้วอารมณ์จะดีขึ้นนิดหน่อย”
ดารินฟังแล้วอดคลี่ยิ้มจาง ๆ ออกมาไม่ได้ ความรู้สึกอุ่นใจแผ่ซ่านในหัวใจขณะที่เธอคิดกับตัวเองเงียบ ๆ ว่า ผู้ชายคนนี้ช่างอ่อนโยนและใส่ใจ
