บทที่ 21 กลั่นแกล้ง
เมื่อหมดเวลาพักเที่ยง คนตัวเล็กเดินกระฟัดกระเฟียดกลับมาทำงานที่สวนทิวลิปอย่างหงุดหงิด ความคิดของเธอยังคงวนเวียนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้กับเจ้าของบ้าน
ทุกครั้งที่เธอก้มลงถอนวัชพืช ราวกับได้เห็นหน้าของโจชัวอยู่ตรงนั้น เธอจินตนาการว่ากำลังดึงผมเขาด้วยความแค้นในใจ ทำให้เผลอถอนวัชพืชอย่างแรงจนติดรากมาเป็นกำ ๆ
หมง หนึ่งในพนักงานที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ สังเกตเห็นอาการของเธอจึงถามขึ้นด้วยความสงสัย
“อ้าว เป็นอะไรวันนี้ หงุดหงิดอะไรมาอีกล่ะ?”
ดารินมองไปทางหมง ก่อนตอบอย่างหงุดหงิด
“ก็ไปหงุดหงิดกับหมาแถวนี้แหละพี่ มันกัดไม่ปล่อย”
หมงขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ก่อนหัวเราะเบา ๆ
“อ้าวเหรอ หมาที่ไหนล่ะ? หมาตัวไหนแถวนี้ก็ดีหมดนะ ให้อาหารบ่อย ๆ มันก็กระดิกหางใส่แล้ว ไม่เคยดุเลยสักตัว”
ใบหน้าสวยกลอกตา ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“หมาที่ฉันหมายถึง ไม่ใช่หมาสี่ขาน่ะสิคะ”
หมงหัวเ
