รัดร้อยดวงใจรัก

บทที่ 5 ปากกับใจไม่ตรงกัน EP.1

คำพูดทิ้งท้ายของนวลตอง ทำให้ลอราชลุกขึ้นเดินไปยืนตรงระเบียงกว้าง ยกสองมือขึ้นกอดอก สีหน้าฉายแวววิตกกังวล ภูวดลลุกขึ้นก่อนจะเดินตามไปยืนอยู่เคียงข้าง

“ฟังจากที่ป้านวลพูด แสดงว่าสถานการณ์ที่นี่ไม่ค่อยดีใช่ไหมวะ”

“อืม”

ลอราชพยักหน้า หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ดวงตาดำสีนิลทอประกายครุ่นคิด เรื่องที่ผู้เป็นป้าพูดทำไมเขาจะไม่รู้ เพราะดำรงศักดิ์รายงานเรื่องราวต่างๆ ให้รู้ตลอดเวลาอยู่แล้ว

ส่วนเรื่องเตือนมีหรือเจ้าตัวจะรับฟัง คนอย่างพ่อเขาเป็นประเภทมั่นใจในตัวเองเกินร้อย แถมยังไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งสิ้น

แต่จะว่าไปแล้วตัวเขาเองก็รับเอานิสัยของบิดามาไว้ที่ตัวเองจนหมดเช่นกัน แล้วคนนิสัยเหมือนกันส่วนมากจะไม่ค่อยฟังกัน นี่แหละคือปัญหา!

คนที่พ่อเขาเกรงใจไม่กล้าหือ มีเพียงเจ้าสร้อยดาริกา มารดาผู้ล่วงลับเพียงคนเดียวเท่านั้น

“ลุงศักดิ์โทร. ไปบอกว่าพ่อถูกลอบยิงมาหลายครั้งแล้ว แต่ดวงแข็งรอดตัวมาได้ทุกครั้ง ซึ่งป้านวลไม่เคยรู้เท่านั้น” ชายหนุ่มบอกเพื่อนสนิท ลุงศักดิ์ที่พูดถึงคือดำรงศักดิ์คนสนิทของบิดาและเป็นบิดาของดอนกับแดน

“ลอบยิง” คนเป็นเพื่อนอุทานเสียงสูง “กูว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้วนะโว้ยไอ้เรน คนเดี๋ยวนี้แม่งเล่นกันแรงๆ ทั้งนั้น ฆ่ากันราวผักปลา เตือนพ่อมึงให้ระวังตัวไว้บ้างก็ดี ลูกปืนมันไม่เข้าใครออกใคร”

ภูวดลพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล เพราะเขาทำงานคลุกคลีอยู่ในแวดวงหนังสือพิมพ์ เห็นข่าวทำนองนี้เกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้ง อีกฝ่ายเพิ่งกลับมาถึงเมืองไทยหมาดๆ คงยังไม่รู้ว่าคนไทยที่เคยถูกมองจากต่างชาติว่าเป็นชนชาติที่ใจดีติดอันดับโลกนั้น ปัจจุบันกลายเป็นชาติที่นิยมใช้ความรุนแรงตัดสินปัญหาไปแล้ว

“มึงรู้จักพ่อเลี้ยงพูนลาภน้อยไปไอ้เคน พ่อกูนะดื้อที่สุดในโลก ความมั่นใจตัวเองมีเกินร้อย และไม่เคยเกรงกลัวใครหน้าไหนทั้งสิ้น” ลอราชเอ่ยถึงบิดาด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก ขณะก้าวไปหยุดอยู่ตรงหน้ารูปภาพของเจ้าสร้อยดาริกามารดาผู้ล่วงลับที่ติดอยู่บนฝาผนัง

“แต่กูว่าคนดื้อที่สุดในโลกน่าจะเป็นตัวมึงมากกว่าละมั้ง” ภูวดลตามมาพูดเสียงกลั้วหัวเราะอยู่ข้างๆ

“ถูกต้อง ถ้าพ่อดื้อ แกก็คงเป็นคนบรมดื้อเลยนะเจ้าลอ”

เสียงห้าวๆ ที่ดังขึ้นไม่เบานัก ทำให้การสนทนาของทั้งคู่ชะงักลง และพากันเหลียวไปมองก็พบเข้ากับร่างสูงใหญ่ของพ่อเลี้ยงพูนลาภปรากฏขึ้นที่หัวบันไดในชุดกางเกงยีนสีซีด เชิ้ตแขนยาวลายสกอตสีเขียวลายทาง ถ้ามองเผินๆ คงนึกไม่ถึงว่าชายคนดังกล่าวจะอายุปาเข้าไปเกือบหกสิบแล้ว ด้วยรูปร่างที่ยังดูสง่างาม ยิ่งมายืนเทียบกับบุตรชายที่ไว้หนวดเคราจนเต็มหน้าด้วยแล้ว ดูคล้ายพี่ชายกับน้องชายมากกว่าพ่อกับลูก

‘พ่อ’ เสียงเอ่ยทักของลอราชดังก้องอยู่ในใจ ทว่าคำพูดที่หลุดออกไปกลับเป็น “พ่อเลี้ยงมายังไง ไม่เห็นได้ยินเสียงรถ”

“มัวแต่นินทาพ่ออยู่ละสิ แล้วทำไมเพิ่งโผล่มา ต้องรอให้พ่อตายก่อนหรือไงเจ้าลอ” พ่อเลี้ยงพูนลาภทักลูกชายคนเดียวน้ำเสียงเข้ม นัยน์ตาคู่คมทอประกายยินดีผิดกับน้ำเสียงที่พูดออกไป

“พ่อเลี้ยงก็ไม่เห็นเป็นอะไร ยังดูแข็งแรง ไม่เห็นมีสภาพเหมือนคนป่วยหนักตามที่ส่งข่าวบอกผมเลยนี่ครับ” บุตรชายตอบบิดาเสียงเรียบ นัยน์ตาคู่คมปรากฏแววยินดีไม่แพ้กัน

“เจ้าลอ แกแช่งฉันหรือวะ” เสียงของคนเป็นพ่อเริ่มดัง

“แช่งที่ไหนกันเล่า ผมพูดความจริงต่างหาก”

แม้สีหน้าขณะพูดจะไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ทว่าดวงตาเต้นระริกเจือไปด้วยความขบขัน สงสัยดีใจที่พบหน้าเขาเลยลืมทำท่าป่วยหนัก ไม่แนบเนียนเอาเสียเลย แล้วดูแต่งตัวทำอย่างกับเป็นพวกคาวบอย ลืมไปหรือเปล่าว่าตัวเองน่ะอายุเท่าไรแล้ว คนเป็นลูกค่อนอยู่ในใจ

พ่อเลี้ยงมองหน้าบุตรชายคนเดียวแล้วส่ายหน้าไปมา “ดู...ไว้หนวดเครายังกับมหาโจร ถ้าแม่แกอยู่นะถูกบ่นไปสามวันเจ็ดวันแล้ว”

เมื่อพูดถึงภรรยาผู้ล่วงลับ ดวงตาคู่คมคล้ายบุตรชายก็ฉายแววเศร้าขึ้นมาในทันใด

ลอราชหันกลับไปมองรูปภาพของมารดาอีกครั้ง มือขาวจัดค่อยๆ ยกขึ้นลูบไล้ภาพดังกล่าวเบาๆ ดวงตาคมดำจัดทอประกายหม่นเศร้าด้วยความคิดถึงเจ้าของภาพจับใจ

“แม่ครับ เรนกลับมาบ้านเราแล้วนะครับ ถ้าวิญญาณของแม่ยังวนเวียนอยู่แถวๆ นี้ช่วยปกป้องคนที่แม่รักด้วย” ชายหนุ่มก้มลงกระซิบเสียงแผ่ว น้ำตาลูกผู้ชายเริ่มไหลรินออกมาพร้อมกับคำพูดสุดท้าย “เรนคิดถึงแม่”

อาการดังกล่าวหาได้รอดพ้นสายตาของผู้เป็นพ่อไปไม่ พ่อเลี้ยงพูนลาภค่อยๆ เบือนหน้ามองไปทางอื่นเพื่อซ่อนรอยหมองเศร้าในดวงตา

ภูวดลมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นน้ำตาของเพื่อน และเห็นควรว่าต้องรีบเปลี่ยนบรรยากาศตรงหน้าเสียใหม่ คิดได้ดังนั้นจึงหันไปทางบิดาของผู้เป็นเพื่อน

“สวัสดีครับคุณพ่อ จำผมได้หรือเปล่า”

พ่อเลี้ยงพูนลาภเบือนหน้ากลับมามองเพื่อนสนิทของลูกชายแล้วยิ้มออกมาบางๆ แม้สีหน้าจะเข้าสู่สภาวะปกติ ทว่านัยน์ตายังคงหลงเหลือร่องรอยของความเศร้าหมองปรากฏอยู่ให้เห็น

“จำได้สิ พ่อไม่ได้แก่จนความจำเลอะเลือน หายหน้าหายตาไปไม่ยอมมาเยี่ยมเยียนกันบ้างเลยนะ”