บทที่ 4 ซ่อนรัก EP.3
1000 คำ
ภูวดลพยักหน้ารับ “กูแวะไปที่สำนักพิมพ์แล้วพนักงานเอามาให้ลองอ่าน บอกว่าหนังสือเล่มนี้จัดเป็นเบสต์เซลเลอร์ของสำนักพิมพ์ ตีพิมพ์เป็นครั้งที่ห้าแล้ว”
“มึงเป็นบอกอหรือไงถึงต้องอ่านหนังสือพวกนี้ด้วย”
“พ่อกูให้กูดูแลทุกอย่าง ถึงกูไม่ได้เป็นบอกอแต่ก็ไม่ต่างกันหรอกโว้ย ต้องรู้เรื่องหนังสือในสำนักพิมพ์ด้วย ตัวกูเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมหนังสือเล่มนี้ถึงขายดีนัก”
“คนแต่งชื่อ ‘ซ่อนรัก’ ชื่อแปลกดีว่ะ ไม่บ่งบอกว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย” ลอราชมองชื่อคนแต่งอย่างกังขา ทว่าเมื่อเหลือบเห็นคำว่าสิบแปดบวกบนมุมขวามือของปกก็ถึงกับหัวเราะลั่น
“แสดงว่าต้องเป็นหนังสือที่ห้ามเด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดอ่านแน่นอน”
“นั่นแหละ ทำให้กูยิ่งอยากรู้ว่าทำไมถึงขายดีนัก” ภูวดลพยักหน้าเห็นด้วย “แต่เท่าที่กูถามจากคนในสำนักพิมพ์ หนังสือสิบแปดบวก ไม่ได้เป็นหนังสือต้องห้ามอย่างที่โปรยไปนักหรอก เพียงแต่ในปัจจุบันถ้าในเล่มมีบทเลิฟซีนต้องมีคำนี้ประกอบไปด้วยเท่านั้น”
“แต่ชื่อเรื่องก็บ่งบอกแล้วว่าเป็นนิยายรัก” ลอราชพูดก่อนจะวางหนังสือไว้ที่เดิมอย่างไม่สนใจนัก
“กูก็ข้องใจชื่อของนักเขียนไม่แตกต่างจากมึงหรอกไอ้เรน ต้องลองเข้าไปอ่านในเล่มดูว่ะ เด็กในสำนักพิมพ์บอกว่าถ้าอยากรู้ว่านิสัยของคนเขียนเป็นอย่างไรให้เข้าไปดูการถ่ายทอดเป็นตัวอักษร เพราะการเขียนก็มาจากจิตใต้สำนึก อาจทำให้จับได้ว่าคนเขียนเป็นหญิงหรือชาย”
เกือบห้าโมงเย็น รถสปอร์ตคันงามจึงแล่นเข้าสู่ภายในบริเวณบ้านหลังใหญ่ของพ่อเลี้ยง พูลลาภ อังคะกุล บิดาของลอราช ซึ่งเป็นเจ้าของไร่สตรอว์เบอร์รีใหญ่ที่สุดในอำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน รวมทั้งไร่ส้มที่จังหวัดเชียงใหม่ นอกจากนั้นยังเป็นเจ้าของกิจการโรงแรมระดับห้าดาวหลายแห่งในจังหวัดท่องเที่ยวสำคัญๆ อีกด้วย
เรือนไทยหลังงามสร้างจากไม้สักทองทั้งหลังแบบกึ่งรีสอร์ต เสาบ้านทุกต้นใช้ไม้สักทั้งท่อนตั้งเป็นเสา ด้านหน้าตรงจั่วกับชายคาเป็นสถาปัตยกรรมแบบล้านนาที่เรียกว่ากาแล ทว่าเมื่อผสมผสานกันออกมาแล้วกลับดูสวยงามแปลกตา เพราะมีกลิ่นอายของความสมัยใหม่กับเก่า ปนเปกลมกลืนกันจนแยกไม่ออก รอบๆ ตัวบ้านเต็มไปด้วยแปลงไม้ดอกกำลังผลิดอกงามสะพรั่ง ไหวเอนล้อสายลมที่กำลังพัดโบกสะบัดอยู่ไปมาอย่างไม่ขาดสาย ทั้งยังส่งกลิ่นหอมอบอวลโชยมาตามลม
ท่ามกลางบรรยากาศเย็นยะเยียบของช่วงปลายฝนต้นหนาวที่รายล้อมไว้ด้วยเทือกเขาดงพญาเย็นซึ่งทอดยาวจนสุดสายตา จนสามารถมองเห็นทิวทัศน์บริเวณกว้างได้อย่างชัดเจน ก้อนเมฆสีขาวลอยเรี่ยต่ำลงคล้ายจะสัมผัสได้ด้วยมือ ฝูงอีกาดำมืดบินเกาะกลุ่มกันอยู่บนท้องฟ้าเร่งพากันบินกลับรัง บางส่วนก็บินกันเป็นคู่ๆ พร้อมกับส่งเสียงร้องดังก้อง แสดงให้รู้ว่ายามเย็นใกล้จะมาเยือนแล้ว
“อากาศเย็นยะเยือกดีจังว่ะไอ้เรน” ภูวดลพูดเสียงสั่นขณะยกมือขึ้นกอดอกหลังลงมายืนข้างๆ รถ ผิดกับผู้เป็นเพื่อนที่ดูไม่ได้รู้สึกรู้สากับอากาศที่เพื่อนบอกแม้แต่น้อย ทอดสายตาคู่คมไปยังเทือกเขาเบื้องหน้าพลางรำพันออกมาเบาๆ
“บางครั้งคนไทยเราก็แปลกนะ บ้านเมืองเรามีที่ให้เที่ยวออกเยอะแยะ แถมยังสวยงามเป็นธรรมชาติ อากาศก็ดี ยังสรรหาไปเที่ยวต่างประเทศกันอีก ไม่เข้าใจเลยจริงๆ”
ภูวดลพยักหน้าเห็นด้วย “จริงของมึง แต่มึงพูดเหมือนไม่ได้เพิ่งมาจากต่างประเทศยังงั้นแหละ”
“กูเพิ่งค้นพบสัจธรรมไงถึงได้กลับมา”
พูดจบก็แหงนหน้าขึ้นสัมผัสอากาศบริสุทธิ์ที่ถูกพัดพามาจากยอดเขาและสูดเข้าสู่ปอดอย่างชื่นอกชื่นใจ พร้อมยกกล้องถ่ายรูปคู่ใจในมือขึ้นถ่ายภาพวิวยามเย็น ที่เวลานี้แสงและสีสวยงามเองโดยธรรมชาติ ไม่จำเป็นต้องปรับมุมกล้องแต่อย่างใด เพื่อเก็บภาพกลุ่มอีกาและบรรดานกต่างๆ ที่บินอยู่บนท้องฟ้า
“กูเพิ่งเห็นตัวของอีกาชัดๆ ก็ตอนนี้แหละว่ะไอ้เรน ไม่สงสัยเลยว่าเหตุใดคนเราถึงได้เปรียบเปรยว่าอย่าใจดำเหมือนอีกา”
“ทำไมหรือวะ” เขาถามเพื่อนแต่ยังไม่ละสายตาจากภาพทิศทัศน์บนท้องฟ้าซึ่งกำลังบรรจงถ่ายอยู่
“ตอนแรกกูนึกว่าอีกาจะดำแค่ปีก ไม่นึกว่าจะดำทั้งตัวแบบนี้ สมแล้วที่ถูกเอามาเปรียบเทียบ” ผู้เป็นเพื่อนตอบอย่างขบขัน
“ถ้ามึงไม่พูดกูก็ไม่เคยสังเกตเหมือนกัน” ลอราชละสายตาจากกล้องถ่ายรูปแล้วหันมองตามสายตาของเพื่อนไปยังอีกาคู่นั้น
“กูว่าอากาศที่นี่ดีกว่ากรุงเทพฯ อย่างเทียบกันไม่ติด” เขาเอ่ย ก่อนหันไปมองบรรยากาศรอบตัว ซึ่งเวลานี้ดวงอาทิตย์กำลังใกล้ลับขอบฟ้า อากาศดูเหมือนจะยิ่งเย็นลงเรื่อยๆ ผิดกับในเมืองหลวงราวหน้ามือเป็นหลังมือ
“นั่นสิ ถ้าเป็นในกรุงเทพฯ ตอนนี้ยังร้อนอยู่เลย บางวันร้อนจนถึงใกล้หกโมงโน่น” ภูวดลพยักหน้าเห็นด้วย “บ้านมึงน่าอยู่จริงๆ นะไอ้เรน ทุกอย่างยังคงความเป็นธรรมชาติ ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากสมัยตอนกูมาเมื่อหลายปีก่อนเลย” ก่อนจะกวาดสายตามองไปยังอาณาเขตอีกด้านหนึ่ง ซึ่งเป็นกิจการของครอบครัวผู้เป็นเพื่อน ไม่ว่าจะเป็นโรงแรมกึ่งรีสอร์ต ฟาร์มโคนม และสุดท้ายโรงผลิตไวน์รสชาติเยี่ยมซึ่งกำลังมีชื่อเสียงอยู่ในขณะนี้
- ผู้เขียน
