“ผมกับน้ำอิงเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ เพราะบ้านเราอยู่ใกล้กัน เรียนหนังสือด้วยกันมาตลอด มาแยกกันก็ตอนเรียนมหาวิทยาลัย” อาชวินตอบแทนด้วยน้ำเสียงระรื่น แล้วตักต้มยำเห็ดจากชามใส่จานข้าวสองสาว
“อาแหนมกับน้ำอิงกินอะไรรองท้องก่อนดีกว่านะครับ อาหารที่เรากินกันก่อนเข้ามาก็เบาๆ ทั้งนั้น”
อิงลดามองถ้วยต้มยำที่กำลังส่งกลิ่นหอมยั่วกระเพาะตรงหน้าแล้วลอบกลืนน้ำลาย จึงตัดสินใจหยิบช้อนตักเข้าปาก ทำเป็นเมินไม่มองคนหน้าหนวดที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม แม้จะรู้สึกเสียหน้าไปบ้างที่ตอนแรกทำเหมือนไม่สนใจต่อคำชวน แต่เมื่อลิ้นได้รับรู้รสชาติของความอร่อย จึงทำให้หลงลืมสิ่งรอบตัวไปชั่วขณะ ไม่นานข้าวในจานของทั้งคู่ก็หมดภายในพริบตา
“อร่อยจริงๆ ค่ะ” อินทิราเปิดปากชมคนแรกหลังเงยหน้าขึ้น ยกน้ำเย็นขึ้นดื่มเพราะรสจัดจ้านของต้มยำ
“เป็นไงบ้างครับคุณน้ำอิง อร่อยอย่างที่ผมบอกไว้หรือเปล่าครับ” ภูวดลถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบ เ
