“เขาเชิญเรา ถ้าไม่ไปมันจะน่าเกลียดนะจ๊ะ ไปนั่งแป๊บเดียวค่อยกลับก็ได้” อินทิราค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งโดยมีผ้านวมผืนไม่หนานักห่มคลุมอยู่ ดูท่าทางน่าขันจนหลานสาวหัวเราะคิก
“หนาวขนาดนั้นเลยหรือคะ”
“น้ำอิงก็รู้ว่าอาขี้หนาวจะตายไป เรารีบไปกันเถอะจ้ะ” คนขี้หนาวสะบัดผ้านวมออกจากตัวอย่างตัดใจ
คนเป็นหลานจำต้องพยักหน้าอย่างไม่ค่อยยินยอมพร้อมใจนัก แต่ต้องคำนึงถึงมารยาทเป็นสำคัญ ส่งเสื้อหนาวของตัวเองที่เตรียมมาให้ผู้เป็นอา “อาแหนมเอาเสื้อน้ำอิงไปใส่ก่อนเถอะค่ะ น้ำอิงไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่”
“ปากก็บอกไม่หนาวแต่เสียงสั่นเชียว” อินทิราส่งเสื้อคืนให้ “เอาคืนไปเถอะจ้ะ อาเพิ่งนึกได้ว่าหยิบเสื้อคลุมมาอีกตัว ถึงไม่หนามากแต่ก็ดีกว่าไม่มี” พูดจบก็หยิบเสื้อแขนยาวเนื้อนุ่มจากในกระเป๋ามาสวมอีกชั้น
ทั้งคู่พากันเดินออกจากเต็นท์ที่พักตรงไปยังเต็นท์ข้างๆ ที่อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่ก้าว จู่ๆ อินทิราที่เดินนำหน้าก็ชะงักเท้า แล้วห
