“ปล่อยได้แล้ว” ฟางข้าวดิ้นขลุกขลักบนตักแกร่ง เรียกร้องให้ชายหนุ่มปล่อยเธอ
“ไม่ปล่อย อยากกอดเมีย” ณดลโอบกอดเอวร่างบางแน่นขึ้น
“แฟนพอ ไม่ใช่เมีย” ฟางข้าวพึมพำเสียงเบา หันหน้าหนีชายหนุ่ม แต่ก็ดังพอที่เจ้าของตักแกร่งจะได้ยิน
“อะไรนะ ขออีกที” ณดลแกล้งถามหญิงสาวอีกครั้ง พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าของเธอ
“อะ อะไร ก็บอกว่าไม่ใช่เมีย” มือบางผลักใบหน้าเขาออกเบาๆ แต่เขามือไวกว่า จับมือของเธอเอาไว้
“ไม่ใช่เมียแล้วอะไร” ตาคมสบตากลมโตอย่างรอคอย
“ไม่รู้ ก็แล้วแต่จะคิด” ร่างบางเป็นฝ่ายหลบสายตา เรียกรอยยิ้มจากปากคนร่างสูงในความเขินอายของเธอ
“เอาเถอะ ไม่พูดก็ไม่เป็นไร ยังไงฉันก็ได้ยินชัดอยู่ละ”
“แล้วจะถามทำไม” ฟางข้าวบ่นอุบอิบ
“สำหรับเธออาจจะใช้คำว่าแฟน แต่สำหรับฉัน…เธอคือเมียของฉันและจงจำไว้ ว่าฉันเป็นคนหวงของ ของตัวเอง”
ชายหนุ่มพูดเสียงเข้มขรึม จ้องมองใบหน้าหญิงสาวร่างบาง บนหน้าตักสีหน้าจริง
