เพื่อนรัก สัมพันธ์ลับ

ฟางข้าว หญิงสาวหน้าตาน่ารัก ผมยาวถึงบั้นเอว เป็นลอนตรงปลายผมโดยธรรมชาติ ดวงตากลมโต ขนตายาวเป็นแพ ผิวขาวอมชมพู สูง 170 เซนติเมตร แต่หนักแค่ 45 กิโลกรัม หญิงสาวจัดว่าเป็นผู้หญิงที่น่ารัก น่าทะนุถนอม ปีนี้เธออายุ 22 ปี และอีกไม่นานเธอกำลังจะเรียนจบ เธอเป็นคนหัวอ่อน ว่านอนสอนง่าย หลังเรียนจบ มารดาต้องการให้เธอเข้าไปช่วยงานที่บริษัท เธอเองก็ตามใจมารดาทุกอย่าง “แม่คะ วันนี้ข้าวกลับช้าหน่อยนะคะ วันนี้ข้าวจะไปหาอะไรทานกับลัลค่ะ” ฟางข้าวบอกกับมารดาตอนเช้าก่อนออกไปเรียนตามปกติ “เอาสิ ว่างเมื่อไหร่ก็พาลัลมาทานข้าวบ้านเราบ้าง แม่ไม่ได้เจอลัลนานแล้ว” “ค่ะ งั้นข้าวไปนะคะ” เธอเดินเข้าไปกอดมารดา หอมแก้มท่านเหมือนเช่นทุกวัน ก่อนจะเดินออกไป ที่บ้านของฟางข้าวถือว่ามีฐานะในระดับหนึ่งเลยทีเดียว มารดาของเธอเปิดบริษัทนำเข้าส่งออกเครื่องสำอางค์ทั้งในประเทศและต่างประเทศ มีหลายสาขาภายในประเทศ เธอเองไม่เคยต้องเดินทางไปไหนมาไหนเองเลย ตั้งแต่เด็กเธอจะมีคนขับรถคอยรับส่งเธอเสมอ ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนก็ตาม “ลุงนวยคะ วันนี้รับข้าวช้าหน่อยนะคะ เดี๋ยวข้าวโทรไปบอกว่าให้มารับกี่โมงค่ะ วันนี้ลัลจะไปห้างกับลัลค่ะ” ฟางข้าวชะโงกหน้าไปบอกอำนวย คนที่คอยขับรถรับส่งเธอตั้งแต่เด็ก “งั้นคุณหนูโทรหาลุงนะครับ” “รับทราบค่ะ ข้าวไปนะคะ” เธอยกมือขึ้นโบก พลางยิ้มทะเล้นให้อำนวย ก่อนจะลงรถไป   “ตกลงแกรู้ยัง ว่าจะทำธีสิสเกี่ยวกับอะไร” ฟางข้าวหันมาถามลลัลนา เพื่อนรักของเธอ “ยังไม่รู้เลยอะ” ลลัลนาตอบเสียงอ่อยๆ “เดี๋ยวก็เสร็จไม่ทันหรอก” “ทันแหละ” “แกเนี่ยนะ ไม่เตรียมตัวตั้งแต่เนิ่นๆ” “เอาน่า ไม่มีเวลาหานี่นา” เสียงการสนทนาของหญิงสาวสองคนดังขึ้นที่โต๊ะหินใต้อาคารเรียน ระหว่างรอเวลาขึ้นเรียน ยิ่งใกล้ช่วงเวลาเรียนจบนักศึกษาแต่ละคนก็ต้องรีบเร่งหาเรื่องที่จะเขียนวิทยานิพนธ์ บางคนที่หาแต่เนิ่นๆ ก็มีเวลาหาที่จะทำนานหน่อย เผื่อผิดพลาดตรงไหนจะได้แก้ไขได้ การสนทนาจบลงเพียงสั้นๆ ก่อนที่ทั้งสองสาวจะรีบพากันขึ้นเรียน   หลังเลิกเรียน ฟางข้าวชวนลลัลนาไปเดินห้างสรรพสินค้าดังเพื่อหาอะไรทาน “แก ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ” เสียงใสของลลัลนาบอกฟางข้าวก่อนรีบลุกเดินออกจากร้านไปโดยที่ฟางข้าวยังไม่ทันได้ตอบอะไร ฟางข้าวถ่ายรูปเล่น ระหว่างนั่งรอเพื่อนสนิท เพื่ออัพลงโซเชียล เธอติดโซเชียลในระดับหนึ่งเลยทีเดียว คนติดตามเธอในโซเชียลมากพอจนสามารถเรียกว่าเธอเป็นเน็ตไอดอลเลยก็ว่าได้ “แก กลับบ้านเหอะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลยอะ เหมือนจะเป็นรอบเดือนเลย” ลลัลนาบอกกับเธอทันทีที่กลับมาถึงโต๊ะ “อือ งั้นก็กลับ คืนนี้แกนอนไหน” ฟางข้าวเก็บโทรศัพท์ก่อนจะถามลลัลนา “คอนโดแหละ ไม่อยากกลับบ้าน” ลลัลนาตอบเธอระหว่างเดินไปชำระเงิน สองสาวแยกย้ายกันกลับบ้าน ฟางข้าวโทรหาอำนวยให้มารับเธอ ระหว่างรออำนวยมารับ หญิงสาวเดินดูอะไรไปเรื่อยๆ เธอเป็นคนไม่ค่อยอยู่นิ่ง นิสัยเธอค่อนข้างซน และสดใส เธอจึงเป็นที่รัก เป็นที่เอ็นดูของใครหลายๆ คนที่พบเจอ “ข้าว” ระหว่างที่ดูกระเป๋าอยู่ มีเสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้น ซึ่งเธอจำได้ดีว่าเสียงใคร “ดล” ฟางข้าวหันกลับไปมอง ‘ณดล’ เพื่อนร่วมคณะของเธอ “ทำไมอยู่คนเดียวล่ะ” “ลัลกลับแล้วน่ะ ดลมาทำอะไรในร้านกระเป๋าล่ะเนี่ย” หญิงสาวถามเขาหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย หลังได้ยินคำถามของเขา “มารับของที่สั่งไว้ให้แม่น่ะ” ณดลชูของในมือให้ฟางข้าวเห็น เธอพยักหน้ารับรู้ แต่ก่อนจะทันได้คุยอะไรกันมากกว่านี้ อำนวยก็โทรมาตามเธอพอดี “เราไปก่อนนะ ลุงนวยโทรมาแล้ว” ฟางข้าวบอกกับเขาหลังจากหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู “โอเค แล้วเจอกันนะ” “จ้า” เธอโบกมือให้เขาก่อนจะเดินออกจากร้าน โดยที่ไม่รู้เลยว่า สายตาคู่นั้น มองตามจนเธอหายลับไปจากสายตา   “รอนานมั้ยคะลุง” ร่างบางทักทายผู้สูงวัยกว่าดังเช่นปกติ หลังจากที่ปิดประตูรถและวางกระเป๋าลงข้างตัว “ไม่นานครับ กลับบ้านเลยนะครับ” “กลับบ้านเลยค่ะ” เธอตอบ ก่อนจะเข้าสู่ความคิดของตัวเองเงียบๆ ฟางข้าวนั่งมองกระจกอย่างเหม่อลอย ก่อนจะจมเข้าสู่ภวังค์ความคิดของตัวเธอเอง ‘ณดล’ หนุ่มลูกครึ่งจีน ตาหวาน ขนตายาว ผิวขาวกว่าผู้หญิงหลายๆ คน สูง 188 เซนติเมตร เธอกับณดล รู้จักกันเพราะเคยประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัยด้วยกัน เพียงแต่วันที่จะขึ้นเวทีประกวดรอบตัดสิน เธอเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้เธอไปไม่ทันประกวด เธอและทางคณะจึงตัดสินใจให้ลลัลนาขึ้นประกวดแทนเธอ ซึ่งลลัลนาก็เอารางวัลดาวมหาวิทยาลัยมาให้กับคณะได้อย่างที่คาดหวัง เธอจึงไม่ต้องรู้สึกผิดมากนัก แต่สิ่งหนึ่งที่เธอไม่เคยบอกใครก็คือ เธอชอบณดล และตัวเธอเองไม่คิดจะบอกใคร เพราะเธอรู้สึกว่า ณดลชอบลลัลนา เพื่อนรักของเธอ เธอจึงเลือกที่จะเก็บความรู้สึกของเธอไว้เงียบๆ ให้มันอยู่ก้นบึ้งของหัวใจเธอ และเธอก็จะไม่หยิบมันขึ้นมาให้มิตรภาพของพวกเธอต้องเสียแน่นอน “ถึงบ้านแล้วครับคุณหนู” เสียงอำนวยเรียกให้เธอหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดของตัวเอง “ค่ะ” เธอตอบรับก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป “แม่กลับมาหรือยังคะป้าตา” หญิงสาววางกระเป๋า ก่อนจะถามหัวหน้าแม่บ้าน ที่เอาน้ำมาส่งให้เธอ เธอรับน้ำมาดื่มพลางมองหัวหน้าแม่บ้านเพื่อรอคำตอบ “ยังค่ะ วันนี้น่าจะดึกนะคะ เห็นคุณท่านบ่นๆ ว่ามีประชุมน่ะค่ะ” ฟางข้าวพยักหน้ารับรู้ก่อนจะส่งแก้วน้ำคืน “งั้นวันนี้ข้าวไม่ทานข้าวนะคะ ข้าวทานมาจากข้างนอกแล้วค่ะ” “รับผลไม้หรือของทานเล่นมั้ยคะ” “นมอย่างเดียวก็พอค่ะ” เธอบอกก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินขึ้นบันไดไป   เช้าวันต่อมา หลังจากที่ฟางข้าวกับลลัลนามาถึงมหาวิทยาลัยแล้ว ได้รีบขึ้นห้องทันที เนื่องจากวันนี้มีอาจารย์พิเศษมาบรรยายวิชาสาขารวม ที่สาขาการบัญชีของพวกเธอต้องเข้าคลาสรวมกับสาขาอื่น พวกเธอจึงต้องรีบขึ้นห้อง เพราะกลัวไม่มีที่นั่ง วันนี้สาวๆ แต่ละคนค่อนข้างจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ เนื่องจากอาจารย์พิเศษที่มาบรรยายนั้น เป็นถึงนักธุรกิจหนุ่มเนื้อหอม หน้าใหม่ไฟแรง ที่สาวๆ ทั้งหลายหมายปอง “แก นี่มันคนที่ชั้นเดินชนเมื่อวานนี่” ทันทีที่อาจารย์พิเศษเดินเข้ามาในคลาส ลลัลนาถึงกับตาโตรีบสะกิดฟางข้าวที่นั่งอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มร่างสูงที่เดินเข้ามาในคลาส กวาดตามองไปทั่ว เขาวางของบนโต๊ะหน้าห้อง จากนั้นการบรรยายก็เริ่มขึ้น ทั้งคลาสตกอยู่ในความสงบ จนใกล้เวลาจบคลาส “มีใครมีคำถามอะไรมั้ยครับ” “อาจารย์มีแฟนหรือยังคะ” สิ้นเสียงคำถาม ได้มีนักศึกษาใจกล้าคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม ทำให้สาวๆ ทั้งห้องตกอยู่ในความสงบ พร้อมรอฟังคำตอบ ในขณะที่ฟางข้าวกับลลัลนากำลังเก็บของบนโต๊ะ เพราะไม่ได้สนใจคำตอบ “คำถามนี้ไม่เกี่ยวกับที่ผมบรรยายไปนะ ผมยังไม่มีคนรัก แต่ผมมีคนที่ผมสนใจอยู่” ฟางข้าวฟังคำตอบ ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมออกจากห้อง เธอไม่ได้สนใจว่าอาจารย์จะมีแฟนหรือไม่มี เพราะหัวใจของเธอไม่เหลือที่ว่างให้สนใจใครอีกแล้ว ฟางข้าวกับลลัลนามานั่งกันที่โต๊ะม้าหินใต้อาคารเรียน โต๊ะประจำของพวกเธอเพื่อจะแบ่งหน้าที่ทำรายงาน กับช่วยกันดูงานเดี่ยว ว่าต้องทำอะไรตรงไหนบ้าง ระหว่างที่เธอกำลังวุ่นวายรื้อเอกสารอยู่ ลลัลนาก็ลุกไปรับโทรศัพท์ เธอจึงเรียงเอกสารให้เรียบร้อย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูอะไรเรื่อยเปื่อย “แก ฉันต้องกลับบ้านว่ะวันนี้ ไปไหนต่อไม่ได้ละ คุณแม่โทรตาม” “โอเค ตามนั้น ฉันเรียงเอกสารให้ละ แกเอาไปจัดการแล้วกัน” “โอเค งั้นฉันกลับเลยนะ” ฟางข้าวพยักหน้าตอบรับ ลลัลนาจึงเก็บของแล้วเดินออกไป ฟางข้าวถอนหายใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาอำนวย ให้มารับเธอ ก่อนจะนั่งเล่นโทรศัพท์รออยู่ที่โต๊ะ “ข้าว” ระหว่างที่ฟางข้าวกำลังนั่งเหม่ออยู่ ณดลได้เดินเข้ามานั่งพร้อมกับเอื้อมมือมาจับศีรษะเธอเบาๆ “อ้าว ดล ยังไม่กลับเหรอ” ฟางข้าวสะดุ้งก่อนจะถามเขา “ยัง วันนี้เราว่าจะไปเฝ้าผับน่ะ ข้าวล่ะ” “รอลุงนวยอยู่น่ะ” ฟางข้าวตอบเขาพลางยิ้มบางๆ ให้เขา ณดลนั่งคุยกับฟางข้าวสักพักก็ลุกออกไปรับโทรศัพท์ พอดีกับที่อำนวยมารับเธอพอดี “เดี๋ยวเรากลับแล้วนะ ที่โรงแรมโทรมาตามแล้วอะ” ณดลวางสายโทรศัพท์แล้วหันมาบอกฟางข้าว “จ้ะ เราก็ต้องกลับแล้วล่ะ ลุงนวยมาถึงแล้ว” “งั้นเดี๋ยวเราเดินไปส่งที่รถ” ณดลบอกก่อนจะดึงเอาเอกสารที่ข้าวฟ่างถือไปถือเอง ข้าวฟ่างยิ้มให้ก่อนจะเดินนำออกไป “ถึงแล้ว ดลกลับเถอะ ต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ” เมื่อเดินมาถึงรถ ฟางข้างยื่นมือมาขอเอกสารคืน ก่อนจะบอกกับณดลอย่างเกรงใจที่เขาเดินมาส่งเธอ “งั้นเราไปก่อนนะ” ณดลบอกก่อนจะส่งยิ้มให้ฟางข้าวแล้วเดินออกไป เธอยืนมองจนเขาลับตา ก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถ “แฟนเหรอครับคุณหนู” ฟางข้าวสะดุ้งกับคำถาม “เปล่าค่ะลุง เพื่อนข้าวค่ะ” เธอตอบพลางยิ้มแหย “เหมือนแฟนเลยนะครับ มีเดินมาส่งด้วย” อำนวยพูดก่อนจะออกรถไป ฟางข้าวยิ้มๆ แต่ไม่พูดอะไร ‘เป็นแฟนจริงๆ ก็คงดีนะคะลุง’ เธอคิดในใจก่อนจะถอนหายใจออกมา