ตอนที่ 6 ชอบหรือเปล่า
1858 คำ
ณดลขับรถมาส่งฟางข้าวที่บ้าน ปกติเขาจะส่งฟางข้าวที่หน้าบ้าน แต่วันนี้เขาเลือกที่จะลงจากรถไปกดออด และยืนรอสักพัก ก็มีคนมา
“มาหาใครครับ”
“ผมมาส่งข้าวครับ แต่ตอนนี้ข้าวหลับ รบกวนเปิดประตูใหญ่ได้มั้ยครับ ผมจะได้ขับรถเข้าไปส่งด้านใน” เขาบอกก่อนจะเปิดประตูรถให้เห็นฟางข้าว
“สักครู่นะครับ” ณดลพยักหน้าและเปิดประตูกลับขึ้นรถไป ก่อนจะขยับรถเคลื่อนตัวเข้าไปด้านในหลังจากประตูบานใหญ่ถูกเปิดให้เขาเข้าไป
หลังจากที่ณดลขับรถมาจอดหน้าตึกใหญ่ เขาเปิดประตูรถและอุ้มฟางข้าวลงมา ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านโดยมีหัวหน้าเดินนำทางเข้าไป
“ใครมาเหรอครับป้าตา” วัชระที่ลงมาหาของว่างทาน เดินออกมาจากห้องทานอาหารในชุดนอน
ณดลชะงักไป เมื่อเห็นวัชระอยู่ในบ้านของฟางข้าว เขาจำได้ว่าวัชระ คือคนที่ไปรับฟางข้าวที่มหาวิทยาลัยเมื่อวันก่อน และน่าจะเป็นเขา ที่เป็นคนรับโทรศัพท์ของฟางข้าว แต่เขาคือใคร ทำไมถึงอยู่ในบ้านของฟางข้าว
“อ้าว ข้าวเป็นอะไรครับ” วัชระถามณดลที่อุ้มฟางข้าวเข้ามาในบ้าน
“วันนี้ทำอะไรทานกับที่คอนโดของเพื่อนสนิทของข้าวครับ แล้วข้าวดื่มแอลกอฮอล์ไปนิดหน่อย” ณดลตอบวัชระ ก่อนจะวางฟางข้าวลงที่โซฟาตัวใหญ่
“อ๋อ ครับ ขอบคุณที่มาส่งยัยตัวแสบนะครับ” วัชระพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยปากขอบคุณณดล
“ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ณดลเอ่ยปากขอตัว
“ครับ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”
“ป้าตาครับ รบกวนขึ้นไปเตรียมกะละมังใบเล็กกับผ้าขนหนูให้ผมหน่อยนะครับ” วัชระขอบคุณณดลอีกครั้ง ก่อนจะก้มตัวลงอุ้มฟางข้าวไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะหันไปบอกหัวหน้าแม่บ้าน และเดินขึ้นบันไดไป
ณดลที่หันหลังกำลังจะเดินออกจากบ้าน ได้ชะงักไปหลังจากได้ยินวัชระพูดกับหัวหน้าแม่บ้าน เขาหันกลับมามอง ก็เห็นวัชระอุ้มฟางข้าวเดินขึ้นบันไดไปและมีหัวหน้าแม่บ้านเดิมตามหลังวัชระไป เขายืนอึ้งอยู่พักใหญ่ ก่อนจะสลัดความคิดของตัวเองและขับรถออกไป
“คุณเฟรมไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าดูแลคุณหนูเองค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านบอกกับวัชระหลังจากที่ชายหนุ่มวางฟางข้าวบนเตียงนอนอย่างเบามือ
“โอเคครับ ผมฝากด้วยนะครับ” วัชระลูบศีรษะฟางข้าวก่อนจะออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูลง
หัวหน้าแม่บ้านจัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับฟางข้าว ก่อนจะเปิดไฟที่หัวเตียงให้เธอและออกจากห้องไป
ณดลเอาแต่คิดอะไรบางอย่าง จนเขาขับรถกลับบ้านมาโดยไม่รู้ตัว จากเดิมที่เขาตั้งใจจะกลับไปนอนที่คอนโด เขาถอนหายใจออกมา ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านไป
“แม่ยังไม่นอนเหรอ” เขาทักมารดา หลังจากที่เดินเข้ามาในบ้านแล้วเห็นมารดาของเขายังนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
“รอป๊าแกอยู่น่ะสิ ว่าแต่ทำไมวันนี้กลับมานอนบ้านได้เนี่ย” ภัทราเอ่ยถามบุตรชายด้วยความแปลกใจ
“เบื่อๆ นิดหน่อย ผมไปนะ”
“เดี๋ยว” ณดลเตรียมเดินขึ้นบันไดชะงักไปหลังจากมารดาเรียก
“มาคุยกันหน่อย” ภัทราเรียกบุตรชายพลางกวักมือเรียก
“มีอะไรครับ” ณดลยอมเดินมานั่งที่โซฟาตัวข้างๆ มารดาอย่างว่าง่าย
“แกชอบหนูฟางข้าวเหรอ” ณดลชะงักไปหลังจากได้ยินคำถามของมารดา
“แม่คิดว่างั้นเหรอ”
“หมายความว่าไง”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เลยยังให้คำตอบไม่ได้ ไปนะ” ณดลลุกขึ้น หันหลังให้มารดา ก่อนจะโบกมือเบาและเดินขึ้นบันไดไป
เช้านี้ฟางข้าวลุกจากเตียงนอนด้วยความปวดหัว เธอลุกขึ้นทำกิจวัตรประจำวันตามปกติ ก่อนจะลงข้างล่าง เตรียมตัวไปมหาวิทยาลัย
“พี่เฟรมล่ะคะ”
“คุณเฟรมออกไปแล้วค่ะ บอกว่ามีนัดกับลูกค้าช่วงเช้าค่ะ” ฟางข้าวพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะนั่งลงทานมื้อเช้า
“เมื่อคืนใครมาส่งคุณหนูเหรอคะ”
“เพื่อนน่ะค่ะ” ฟางข้าวตอบก่อนจะดื่มน้ำและลุกออกจากเก้าอี้เตรียมออกจากบ้าน
หญิงสาวเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายที่โซฟา ก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่อำนวยขับมาจอดรออยู่ หลังเธอขึ้นรถ อำนวยก็เคลื่อนรถออกไปสู่จุดหมายปลายทาง
ครืด ครืด
“ว่าไงแก” ฟางข้าวรับโทรศัพท์จากลลัลนา หลังจากเธอเพิ่งจะมาถึงมหาวิทยาลัยได้ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้
“แกขึ้นไปก่อนเลย จองที่ให้ฉันด้วย วันนี้ฉันสาย”
“โอเค” ฟางข้าวรับคำก่อนจะกดวางสาย และเดินตรงไปขึ้นลิฟต์เลย โดยไม่แวะนั่งตรงที่นั่งประจำของเธอตามปกติ
“ข้าว วันนี้ฉันไปหาพี่นัทที่บริษัทนะ แกกลับเลย ไม่ต้องรอฉัน” ลลัลนาหันมาบอกฟางข้าว ขณะกำลังเดินออกจากห้องหลังเลิกคลาส
“โอเค วันนี้ฉันให้ลุงนวยมารับเร็วพอดี” ฟางข้าวบอกลลัลนา ก่อนจะแยกกันไปเมื่อลงมาถึงข้างล่าง
ครืด ครืด
“ค่ะ ลุงนวย”
“คุณหนู ผมคงไปช้านิดหนึ่งนะครับ พอดีข้างหน้ามีอุบัติเหตุรถชนกันครับ ตอนนี้รถติดยาวเลย”
“โอเคค่ะ เดี๋ยวข้าวรอที่เดิมนะคะ” ฟางข้าววางสาย ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีใครบางคนมาดึงแขนของเธอเอาไว้
“ไปกับเราหน่อยสิ” ณดลนั่นเองที่ดึงแขนฟางข้าว ก่อนที่เขาจะดึงเธอเดินตรงไปยังรถของเราโดยไม่รอฟังคำตอบจากเธอ
“ดล ไปไหน” ฟางข้าวตกใจกับการกระทำของณดล เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ เธอขืนตัว พยายามดึงแขนตัวเองออกจากมือของเขา
ณดลไม่ตอบอะไรฟางข้าว เขาจับแขนเธอแน่นขึ้น ก่อนจะดันให้ตัวเธอขึ้นไปบนรถของเขา ก่อนจะใช้สายตาขู่ไม่ให้เธอเปิดประตูลงจากรถ ก่อนที่ตัวเขาจะรีบขึ้นรถและขับออกไปด้วยความเร็ว
ฟางข้าวนั่งตัวเกร็ง เธอไม่เคยเห็นเขาน่ากลัวแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นกับณดล เขาเป็นอะไร ฟางข้าวเหลือบตามองณดลด้วยความกลัว
ณดลเองที่กำลังขับรถด้วยความเร็วตามอารมณ์ของเขา ก่อนจะผ่อนความเร็วลง และขับตรงไปยังจุดหมายปลายทาง
“คอนโด…งั้นเหรอ” ฟางข้าวพึมพำออกมาเบาๆ หลังจากที่ณดลเลี้ยวรถเข้ามาในคอนโดของเขา
“พาเรามาทำไม” ฟางข้าวที่เริ่มสีหน้าไม่ดี ถามณดลออกมา ถึงแม้เธอจะรู้ว่าเธอคงไม่ได้คำตอบแน่นอน
ที่คอนโดแห่งนี้ เขาเป็นคนขอยืมทุนมาจากมารดาและสร้างมันขึ้นมา จากเดิมที่ตั้งใจแค่ว่า อยากแยกออกมาอยู่ส่วนตัว กับต้องการมีรายได้ระหว่างรอเรียนจบเล็กๆ น้อยๆ แต่กลับกลายเป็นว่ามันสร้างรายได้ให้เขามากพอสมควร
เขาไม่เคยทระนงตัวในสิ่งที่เขามี ป๊ากับแม่ของเขาทำงานและสร้างทุกอย่างขึ้นมาด้วยตัวเอง กว่าที่จะมีทุกวันนี้ เขาเองก็อยากจะเก่งเหมือนพวกท่าน เขาจึงคิดที่จะเริ่มสร้างทุกอย่างขึ้นมาด้วยมือเขาเองตั้งแต่ตอนนี้ ทำให้เขาไม่ค่อยจะมีเวลาว่างไปเที่ยวสังสรรค์ หรือใช้ชีวิตอิสระอะไรมากนัก
หลังจากจอดรถ ณดลลากฟางข้าวไปที่ลิฟต์ส่วนตัวของเขาที่ต้องใช้รหัสในการใช้ลิฟต์ เพราะมันตรงขึ้นชั้นบนสุดที่เป็นของเขาทั้งชั้น โดยที่ชั้นบน ไม่ได้มีประตูเปิดเข้าห้องเหมือนกับห้องอื่นๆ ตามปกติ ว่าง่ายๆก็คือ ลิฟต์ตัวนี้คือประตูห้องของเขานั่นเอง
ทันทีที่ลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นบนและประตูลิฟต์เปิดออก ฟางข้าวจึงได้รับรู้ว่าตอนนี้ ตัวเธอเอง ได้เข้ามายืนอยู่ในห้องของณดลเรียบร้อยแล้ว
ในตอนนี้เอง ที่ณดลปล่อยมือออกจากแขนของฟางข้าว ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป ฟางข้าวยืนทำอะไรไม่ถูก เธออยากหนีกลับลงไป แต่ลิฟต์ต้องใช้รหัสในการเปิด ร่างบางจึงค่อยๆ เดินไปนั่งที่โซฟาชุดใหญ่ที่ตั้งอยู่ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมกดส่งข้อความหาวัชระ แต่ก่อนที่เธอจะได้กดส่ง ก็มีมือของใครบางคนมาดึงโทรศัพท์ออกจากมือของเธอไป ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากเจ้าของห้องนี้นั่นเอง
“จะทำอะไร” ณดลถามฟางข้าวด้วยความไม่พอใจ
“เอาโทรศัพท์เราคืนมา” ฟางข้าวพยายามดึงโทรศัพท์คืนจากณดล แต่เขาไม่ยอม
“ณดล เป็นอะไรเนี่ย” ฟางข้าวที่เริ่มหายกลัว แต่มีความโมโหเข้ามาแทนที่
“คุยกันหน่อย” ณดลยอมสงบลง ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาข้างๆเธอ ฟางข้าวทำสีหน้าไม่พอใจ แต่ก็ยอมนั่งลงแต่โดยดี
“มีอะไร”
“คนนั้นใคร”
“คนไหน”
“ผู้ชาย ที่อยู่ในบ้านเธอ”
“ใคร พี่เฟรมเหรอ” ณดลที่กำลังเริ่มสงบ เริ่มจะมีอารมณ์ขึ้นมาอีก
“อืม ใคร”
“แฟน ทำไมเหรอ” ตัวฟางข้าวเอง เลือกที่จะโกหกณดล เพราะตัวเธอเองก็กำลังตัดใจจากณดลอยู่
เธอเหนื่อยที่ต้องคอยควบคุมความรู้สึกของตัวเอง บางครั้งเขาก็ดีกับเธอดีมากเกินไปด้วยซ้ำ จนเธอกลัวว่าเธอจะคิดเข้าข้างตัวเอง แต่บางครั้ง ดังเช่นวันนี้ เขาก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกทิ้งลงเหว เขาไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลยด้วยซ้ำ
"งั้นเหรอ คบกันนานหรือยัง"
"นานแล้ว หลายปี"
"คบได้ก็เลิกได้ จริงไหม"
"หมายความว่าไง"
"ไปเลิกกับมันซะ"
"ห๊ะ..."
"ฉันสั่ง...ให้เธอ...ไปเลิกกับมันซะ" ณดลเน้นทีละคำ ตอนนี้เขาเริ่มโมโหจนต้องกัดฟันพูด
"จะบ้าหรือเปล่า มาบอกให้คนอื่นเลิกกับแฟน ใช่เรื่องเหรอ" ตัวฟางข้าวเองก็เริ่มโมโห ที่ณดลพูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้
ถึงเรื่องที่เธอบอกเขาว่าเธอกับพี่เฟรมเป็นแฟนกันจะเป็นเรื่องโกหก แต่เธอก็ไม่เข้าใจ ว่าวันนี้ณดลเป็นอะไร อยู่ๆก็ลากเธอออกจากมหาวิทยาลัยมาคอนโดเขา มายึดโทรศัพท์ของเธอ แล้วตอนนี้ยังมาบอกให้เธอเลิกกับพี่เฟรมอีก เกิดอะไรขึ้นกับณดลกันแน่ ฟางข้าวคิดพลางถอนหายใจออกมา
- ผู้เขียน
