แผนรักลวงใจ

เริ่มทดลองงาน

บริษัทอัสดา อินทีเรีย

วันนี้ญาดาได้เข้ามาเริ่มทดลองงานในตำแหน่งเลขาผู้บริหารรถดับสูงเป็นวันแรก แต่ก่อนที่เธอจะเริ่มลงงานจริงเธอจะต้องเข้ารับการอบรมงานกับฝ่ายบุคคลก่อนเป็นเวลา 3 วัน

“นี่ญาต้องอบรมตั้ง 3 วันเลยหรอคะ.?”

“ใช่ครับ..น้องญายังไม่เคยมีประสบการณ์ด้านการเป็นเลขามาก่อน แล้วงานเลขาก็ต้องรอบคอบและมีไหวพริบแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้ดี คุณอัศวินจึงอยากให้น้องญาได้อบรมเพื่อเรียนรู้งานของบริษัทเราก่อนเบื้องต้นนะครับ..”

เธอทำหน้าเซ็งๆที่ได้รู้ว่าเป็นคำสั่งของเขา เธอตั้งใจแน่วแน่ที่จะได้มาเจอหน้าคุณอัสดาเจ้าของบริษัท แต่กลับไม่เป็นไปตามแผนกว่ายะได้เจอหน้าเขาก็ต้องรออบรมให้จบก่อนตั้ง 3 วัน

เธอนั่งฟังสิ่งที่นพดนัยและน้อยหน่าเล่าความเป็นมาทั้งหมดของบริษัทให้เธอฟังอย่างระเอียด รวมทั้งรายชื่อของผู้บริหารทั้งหมดในบริษัทด้วยว่ามีใครบ้าง

“ประธานบริษัทอันสูงสุดของบริษัทอัสดา อินทีเรีย คือคุณ อัสดา ศิริไพศาลกุล เป็นเพียงผู้เดียวที่เป็นทั้งเจ้าของบริษัทและเป็นผู้ที่ถือหุ้น 70% ของบริษัทอีกด้วย โดยมีรองประธานเป็นคุณอัศวิน ศิริไพศาลกุล ที่เป็นลูกชายแต่เพียงผู้เดียว”

“...”

เธอตั้งใจฟังที่น้อยหน่าอธิบายด้วยความตั้งใจ

“และนี่ก็ประธานกรรมการ คุณภูเบศร์ อัศวะชัย น้องชายของภรรยาคุณอัสดา และนี่ก็รองประธานกรรมการ คือคุณโสภา อัศวะชัย ทั้ง 2 คนเป็นสามีภรรยากัน..”

“นี่เป็นธุรกิจในครอบครัวหรือไงคะ..?”

“จะเรียกว่าแบบนั้นก็ได้..เพราะบริษัทนี้คุณอัสดาเป็นผู้ก่อตั้งมาเองตั้งแต่ต้นจนประสบความสำเร็จมากจนถึงขนาดนี้..”

“แล้วภรรยาคุณอัสดาละคะ เธอทำตำแหน่งอะไรในบริษัทนี้..?”

“เธอเป็นกรรมการผู้จัดการนะ เธอแค่ดำรงตำแหน่งนี้แค่ชื่อเท่านั้น ส่วนใหญ่คุณโฉมจะอยู่บ้าน ไม่ค่อยเข้ามาที่บริษัทหรอก..”

น้อยหน่าเล่าผังผู้บริหารให้ญาดาฟังโดยไม่รู้เลยว่า ตอนนี้เธอกำลังนั่งจ้องรูปถ่ายของอัสดาอย่างใช้ความคิด

“เอาละครับพี่ว่านี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว เราไปทานข้าวเที่ยงกันดีกว่านะครับเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง..”

นพดนัยเดินเข้าไปหาญาดาเพราะสนใจในตัวเธอ

“เลี้ยงแต่คุณญาดาหรือไงพี่แล้วน้อยละ..?”

“เออๆ..แกจะไปไหมละฉันเลี้ยง..?”

“ไปซิจ๊ะ..ของฟรีใครจะไม่ไป.”

ญาดามองทั้ง 2 คนคุยกันก็ยิ้มในความน่ารักของทั้ง 2 คน ที่ดูเป็นมิตรเอามากๆ เธอคิดว่าถ้าได้เข้ามาทำงานที่นี่ก็คงต้องหวังพึ่ง 2 คนนี้นี่แหละ

...

หลังจากที่ทานอาหารเที่ยงข้างนิกบริษัทเสร็จเธอก็เดินกลับมาพร้อมกับนพดนัยและน้อยหน่า แต่สายตาของเธอหันไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่เธออยากเจอมาตลอด 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา และในที่สุดเธอก็เจอจนได้

“สวัสดีค่ะคุณอัสดา..”

“สวัสดีครับคุณอัสดา..”

ทุกคนที่เจอกับอัสดาต่างก็ยกมือไหว้ให้เขา แล้วก็ทำความเคารพเขากันทุกคน จนญาดาต้องยกมื้อไหว้ตามทุกคนไปด้วย

“คุณพ่อครับ..”

อัศวินที่เดินเข้ามาในบริษัทพอดีหลังจากที่ออกไปทานข้าวเที่ยงมาเหมือนกัน

“ว่าไงตาวิน..?”

“เย็นนี้คุณแม่ให้รีบกลับไปทานข้าวเย็นด้วยกันนะครับ วันเกิดของคุณแม่นะครับ..”

“พ่อจำได้..นี่พ่อเตรียมของขวัญไว้ให้แม่แกแล้วนะ แม่แกต้องเซอร์ไพรส์แน่ๆเลย..”

ญาดาเห็น 2 พ่อลูกคุยกันก็กำมือแน่นด้วยความโกรธ ที่เห็นพวกเขามีความสุขกันแบบนี้โดยไม่สะทกสะท้านถึงความเลวกับสิ่งที่ตัวเองทำเลยหรือไง

2 พ่อลูกเดินกอดคอกันคุยกันไปอย่างสนุกสนาน โดยมีทุกคนมองตามไปอย่างชื่นชม

“คุณอัสดานี่เป็นทั้งคุณพ่อที่อบอุ่น แล้วก็ยังเป็นสามีที่ดีของคุณโฉมอีกด้วยนะ นี่ถ้าไม่ติดว่าคุณอัสดาอายุเยอะนะน้อยอ่อยไปละ..”

“แกคิดว่าคุณอัสดาเขาจะชายตามามองแกหรือไง ดูตัวเองด้วยแต่งตัวทั้งเฉิ่มทั้งเชยแบบนี้..ต่อให้คุณอัสดาเขายังเป็นหนุ่มเอ๊าะๆเขาก็ไม่สนแกหรอก..”

“พี่นพ..นี่ปากหรอ..?”

“ขนาดฉันยังไม่สนแกเลย..”

“คอยดูนะพี่นพ ถ้าวันหนึ่งน้อยสวยขึ้นมาเมื่อไหร่อย่ามาตามจีบน้อยก็แล้วกัน..”

ญาดาไม่ได้สนใจฟังที่นพดนัยกับน้อยหน่ายืนเถียงกันเลย แต่สายตาของเธอกลับมองตามไปที่ 2 พ่อลูกคู่นั้นอย่างใช้ความคิด

“ลิฟต์ตัวนี้ของพวกผู้บริหารเท่านั้นหรอคะ..?”

“ใช่แล้วจ๊ะน้องญา..และคนที่จะขึ้นลิฟต์ตัวนี้ไปได้ต้องมีบัตรที่สแกนขึ้นชั้นผู้บริหารได้เท่านั้น ซึ่งคนนั้นต้องเป็นคนที่มีระดับสูงพอควร..”

“แหมพี่นพ..กำลังจะบอกว่าตัวเองระดับสูงจนตัวเองมีบัตรสแกนเข้าลิฟต์ได้งั้นสิ.”

“แล้วแกมีไหมละ..บัตรสแกนเข้าลิฟต์นะ..?”

“ขี้อวด..”

“นี่ไง นี่ไงบัตรสแกนเข้าลิฟต์ชั้นผู้บริหาร แกไม่เคยขึ้นไปเห็นเลยใช่ไหมละ แกไม่รู้หรอกว่าข้างบนเป็นยังไง เพราะแกไม่มีบัตรสแกนอย่างฉัน..”

“แหวะ..”

เธอมองบัตรสแกนเข้าลิฟต์ในมือของนพดนัยอย่างนึกสนใจ และเธอก็เริ่มมีแผนการในใจ

“พี่นพคะญารู้สึกปวดท้องมากเลยสงสัยเมื่อตอนเที่ยงจะทานเยอะไปหน่อย..ขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ..”

หลังจากที่เธอเข้ามาอบรมตามปกติได้สัก 2 ชั่วโมง ก็ขอตัวนพดนัยออกไปเข้าห้องน้ำ

“ไหวไหมครับเนี้ยน้องญา..?”

“ไหวค่ะ..ญาโอเค”

“งั้นรีบไปเลยครับ แต่ถ้าไม่ไหวรีบอกพี่นะ”

“ค่ะ..”

เธอเดินออกมาจากห้องอบรมแล้วมาเจอกับน้อยหน่าหน้าห้องที่นั่งเคลียร์งานอยู่ เธอก็ส่งยิ้มแห้งๆกลับไป

"ญาปวดท้องนะคะ เลยอยากไปเข้าห้องน้ำ"

"ห้องน้ำเดินออกไปข้างนอกแล้วก็ลี้ยวซ้ายนะคะคุณญา.."

"ขอบคุณค่ะ.."

แล้วเธอก็เดินออกไปตามที่น้อยหน่าบอก แต่สายตาก็หันมามองที่น้อยหน่าอีกครั้ง ก็เห็นว่าเธอก้มหน้ากลับไปทำงานตามปกติแล้ว โดยไม่ได้สนใจเธออีก แล้วญาดาก็รีบเดินไปที่ลิฟต์ตัวของชั้นผู้บริหารทันที

ติ๊ด>>

....