รอช้าไม่ได้แล้ว
1347 คำ
3 อาทิตย์ผ่านไป
ญาดาเข้ามาทดลองงานเป็นเลขาให้กับอัศวินเป็นเวลา 3 อาทิตย์แล้ว เธอต้องใช้ความอดทนอย่างมากที่จะไม่เถียงเขา ไม่ชักสีหน้าใส่เขาและยอมทำตามทุกอย่างที่เขาสั่ง ไม่ว่างานจะยากจะหนักแค่ไหนเธอก็สู้ไม่ถอย แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆ
“วันนี้ 1 ทุ่ม คุณมีนัดคุยงานกับ Mr.John ที่โรงแรมรอยัลนะคะ..”
“อืม..”
“เวลา 4 โมงเย็นคุณต้องออกไปลองชุดสูทที่ห้องเสื้อวราภรณ์ด้วยนะคะ..”
“รู้แล้ว..”
เธอเข้ามารายแผนงานประจำวันของเขาเสร็จก็ขอตัวออกจากห้องไป
“เย็นนี้เธอออกไปกับฉันด้วยนะ..”
“ฉันหรอคะ..?”
“ก็ใช่ซิ..เพราะคืนนี้เธอต้องไปที่โรงแรมรอยัลกับฉันด้วย..”
“แต่นั่นมันเป็นเวลาเลิกงานของฉันแล้วนะคะ..”
“หน้าที่ของเลขาที่ดีคือ ไม่ว่าเจ้านายจะไปคุยงานที่ไหนเวลาดึกเท่าไหร่ จะต้องมีเลขาไปนั่งฟังเพื่อสรุปงานอยู่ข้างๆด้วยทุกครั้ง..”
“แต่คุณไม่ได้บอกฉันก่อนนี่คะ..แล้วคืนนี้ฉันก็มีนัดแล้วด้วย..”
“หรือว่าเธอจะให้ฉันสรุปงานเอง งั้นฉันก็ไม่จำเป็นที่จะมีเลขาอย่างเธอต่อไปก็ได้งั้นซิ..?”
“...”
เธอกำมือแน่นด้วยความโกรธจัดที่เขาเล่นกัดเธอไม่ปล่อย
“ก็ได้ค่ะ..ฉันจะไป”
“ดี..”
เธอรับปากเขาเสร็จก็เดินออกไปจากห้องทันทีด้วยสีหน้าที่โกรธจัด
“อีตาบ้า..โรคจิตหรือไงเนี้ยเล่นกัดไม่ปล่อยขนาดนี้..ฉันจะต้องอดทนให้ได้ ยังไงซะฉันก็ไม่มีวันยอมแพ้คุณหรอก..”
...
เวลา 4 โมง เย็น
ห้องเสื้อวราภรณ์
เธอนั่งรอเขาอยู่ด้านนอกห้องลองเสื้ออย่างเซ็งๆ จึงส่งข้อความไลน์ไปหาพลวัธเพื่อบอกให้เขารู้ว่าวันนี้เธอคงกลับบ้านดึกหน่อย เพราะต้องอยู่เคลียร์งานดึกเหมือนอย่างเคย พลวัธก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะปกติเธอก็กลับบ้านดึกแทบจะทุกคืนอยู่แล้วตลอด 3 อาทิตย์ที่ผ่านมา
เพราะเธอโดนอัศวินใช้งานหนักแทบทุกวัน เพื่อที่เขาจะดูว่าเธอจะเก่งอย่างที่ปากพูดได้จริงไหม แต่เธอก็ทำเขาให้เขาทึ่งในหลายๆอย่าง ที่เห็นเธอตั้งใจจริงในการทำงานที่เขาสั่งจนสำเร็จออกมาได้ดี
“เธอว่าชุดนี้เป็นไง..?”
“ก็ดีค่ะ..”
เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองชุดที่เขาใส่ด้วยซ้ำแต่ปากกลับบอกว่าดี จนเขามองอย่างหงุดหงิดจึงเดินเข้าไปดึงมือถือออกมาจากมือเธอ
“คุณอัศวินเอามือถือฉันมานะคะ..”
“ฉันถาม..เธอก็ควรเงยหน้าขึ้นมามองด้วย ไม่ใช่ว่าปากบอกดี แต่ตากลับไม่ได้มองแบบนี้..”
เธอทำหน้ารำคาญ จนเขามองออกแล้วก็ไม่พอใจเธอขึ้นมา
“อย่ามาทำหน้าแบบนี้กับฉัน ฉันไม่ชอบ”
“ดีค่ะ..ดีมาก..พอใจไหมคะ..?”
“ประชดชัดๆ..”
“คุณจะเอายังไงเนี้ย..ฉันก็มองดูชุดที่คุณใส่เต็ม 2 ตาแล้วนี่ไงคะ คุณดูดีมาก หล่อมาก..แล้วก็เป็นเจ้านายที่ใส่ชุดสูทชุดไหนก็หล่อแล้วก็เท่ห์ดูดีไปหมดทุกชุดเลยค่ะ..พอใจไหมคะ..?”
“...”
เขามองหน้าเธอนิ่งๆแล้วจู่ๆเธอก็ทำให้เขาหน้าแดงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จนเธอสังเกตุเห็นว่าเขาเริ่มหูแดงจึงกำลังจะพูดขึ้น
“เอาโทรศัพท์เธอคืนไป..”
เขายัดโทรศัพท์ใส่มือเธอได้ก็รีบเข้าไปลองชุดสูทชุดใหม่ในห้องลองชุดทันที จนเธอมองตามเขาไปด้วยสายตาแปลกๆ
“หูแดงทำไม..เขินหรอ..?”
เธอพูดกับตัวเองเบาๆแล้วก็ยิ้มขึ้นมา
“อย่าบอกนะว่าแค่ฉันชมว่าหล่อแค่นี้ต้องเขินด้วย..หลงตัวเองขะมัด..”
เธอส่ายหน้าอย่างนึกขำๆในท่าทางของเขาเมื่อกี้
“คุณคะ..”
“คะ..มีอะไรหรือเปล่าคะ..?”
พนักงานห้องเสื้อเดินเข้ามาเรียกเธอ
“คุณอัศวินให้คุณเข้าไปลองชุดที่จะใส่ไปงานคืนนี้ด้วยนะคะ..ถ้าคุณชอบชุดไหนสามารถเลือกได้เลยนะคะ..”
“ฉันหรอคะ..?”
“ใช่ค่ะ..”
เธอรู้สึกอึ้งไปทึ่ได้ยินแบบนี้ แต่ก็ยอมเดินตามพนักงานของร้านเข้าไปในห้องลองชุดของโซนเสื้อผ้าผู้หญิง เธอหยิบชุดนั่นจับชุดนี่เลือกอยู่นานว่าจะใส่ชุดไหนดี แล้วพอเห็นชุดหนึ่งที่ดูเปรี้ยวแล้วก็เซ็กซี่มากๆเธอจึงหยิบมาดู
“ชุดนี้สวยมากเลยนะคะ ถ้าคุณใส่ชุดนี้ทุกคนที่เดินผ่านคุณต้องตะลึงในความสวยและก็เซ็กซี่ของคุณมากๆแน่นอนค่ะ..”
“คุณคิดแบบนั้นหรอคะ..?”
“ใช่ค่ะ..คุณจะลองใส่ดูไหมคะ ไม่ชอบก็ไม่เป็นไรลองใส่ส่องกระจกดูก่อนก็ได้ค่ะ..?”
“ได้ค่ะ..ฉันจะลองชุดนี้ค่ะ..”
....
อัศวินที่ลองชุดของตัวเองเสร็จแล้วก็ออกมานั่งรอญาดาอยู่ข้างนอก
กริ๊งง กริ๊งง >>> เสียงโทรศัพท์จากพิมพรรณคู่หมั้นของเขาดังขึ้น
“สวัสดีครับพิม..”
( ทำอะไรอยู่คะวิน..? )
“ผมมาลองชุดสูทใหม่ที่ห้องเสื้อวราภรณ์นะครับ”
( วินจะไปไหนหรอคะ ทำไมถึงต้องไปลองสูทใหม่ด้วย..? )
“คืนนี้ผมมีนัดไปทานข้าวกับ Mr.john นะครับ“
( Mr.John คนที่เขาจะให้วินไปช่วยออกแบบที่พักตากอากาศให้ที่ภูเก็ตนะหรอคะ..?)
“ใช่ครับ..”
ในระหว่างที่เขาคุยกำลังโทรศัพท์กับพิมพรรณคู่หมั้นอยู่นั้น ญาดาที่ลองชุดเสร็จแล้วก็เดินออกมาข้างนอกช้าๆ เขาหันไปเห็นเธอที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ๆก็อึ้งตะลึงในความสวยของเธอทันที
(ถ้าคุณคุยงานเสร็จแล้วโทรมาหาพิมด้วยนะคะ พิมจะได้รู้ว่าคุณกลับบ้านแล้ว..)
“...”
เขาที่กำลังยืนอึ้งตาค้างกับคนตรงหน้า โดยไม่ยินเลยว่าตอนนี้ในสายพูดอะไรกับเขาอยู่
(วินได้ยินที่พิมพูดไหมคะ วินคะ วิน..?)
“ได้ยินครับ ผมคุยงานเสร็จแล้วผมจะรีบโทรไปหานะคะ แค่นี้ก่อนนะครับพิม..”
เขาพูดจบก็วางสายลงทันทีโดยไม่ได้รอฟังเลยว่าคนในสายจะพูดอะไรต่อหรือเปล่า
“สวยไหมคะคุณอัศวิน..ชุดนี้เหมาะกับน้องเขามากๆเลยนะคะเนี้ย..?”
พนักงานในร้านที่เดินมาคู่กับเธอถามเขาขึ้น แต่เพราะว่าตอนนี้เขากำลังยืนตะลึงอยู่จึงไม่ได้ตอบคำถามเธอไป
ญาดามองหน้าเขานิ่งๆเห็นเขายืนอึ้งในความสวยของเธอ และชุดที่เธอใส่อยู่ตอนนี้มันก็ดูเซ็กซี่มากๆด้วย ที่เธอตั้งใจเลือกใส่ชุดนี้เพราะต้องการที่จะเริ่มแผนการใหม่ที่เพิ่งคิดได้เมื่อกี้ ถ้าแผนการนี้สำเร็จเธออาจจะได้ขึ้นไปเป็นเลขาของคุณอัสดาได้เร็วขึ้นกว่านี้ก็ได้
“พี่เขาถามคุณอยู่นะคะ..คุณจะไม่ตอบหน่อยหรอคะว่าฉันใส่ชุดนี้แล้วดูเป็นยังไงบ้าง..?”
“เอ่อ..”
เธอถามเขาขึ้นบ้างแล้วก็ส่งยิ้มหวานไปให้เขา จนเขารู้สึกแปลกๆ
“ว่าไงคะ..ฉันใส่ชุดนี้แล้วเป็นยังไง..?”
“ก็ดี..”
เขาตอบแค่นั้นแล้วก็ตั้งสติควบคุมตัวเอง
“ได้ชุดแล้วใช่ไหม..งั้นก็ไปได้แล้ว..?”
เขาพูดจบก็เดินนำหน้าเธอออกจากร้านไปโดยไม่ได้หันกลับมามองเธออีก เธอมองตามเขาไปอย่างหงุดหงิดเพราะคาดผิดคิดว่าเขาจะหลงเสน่ห์ในความสวยของเธอบ้าง แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแถมยังเดินหนีไปหน้าตาเฉย
- ผู้เขียน
