ภู่จร ผจญจันทร์

บทอัศจรรย์อาละวาด

จากตัวตึกฉาบปูนสีขาวนวลๆ บนชั้นสองตรงหน้าต่างห้อยระย้าม่านระบายลูกไม้ แม่หญิงจันจีนมองลอดลงไปยังลานหินหน้าหมู่ตึก ได้อย่างถนัดชัดตา

นางพบว่าคนสนิททั้งคู่ กำลังถูกเหล่าพลพรรคสักไซ้ไล่เรียงมาตลอดทั้งช่วงเช้า เกรงว่าเหล่าพรรคพวกกว่าร้อยชีวิต ปราถนารู้รายละเอียดการเข้าวังหาขุมทรัพย์ในตำนานกันทั้งสิ้น

แม่หญิงจันจีนได้แต่ขมวดคิ้วขุ่น ส่ายหัวด้วยความขัดเคือง รู้สึกว่าเหตุใดพรรคพวกนางพิลี้พิไลเช่นนี้ พวกมันเอาแต่รวมตัวสอบถาม ทำไมไม่เร่งรีบส่งคนไปตามพี่สาวนาง ทั้งๆที่รู้แน่ชัดว่าพวกชายชุดดำล้วนเป็นฝารั่งมั่งค่า

พวกฝารั่งมีชุมชนอยู่เพียง 3 แห่งเท่านั้นทั่วบางกอก ใช้เวลาตามหาไม่ยากเย็นนักดอก

ความขุ่นเคืองของนางคล้ายจะขยายเพิ่มขึ้น เมื่อปรากฏสี่สาวใช้ยกถาดใส่อาหารและเสื้อผ้าชุดใหม่เข้ามาภายในห้อง

ในถาดไม้ทางซ้ายมีผ้าพับลายวิจิตรและสไบไหมอยู่เบื้องบน ส่วนอีกถาดเป็นชุดแบบแม่หญิงชาวจีนสีเขียวอบอุ่น

แม่หญิงจันจีนเขม้นมองสี่สาวใช้ ขึ้นเสียงเขียวดุดันทันใด

“ พวกเจ้ารีบไปนำชุดบุรุษของพี่สาวข้ามา ข้าไม่ปราถนาเป็นแม่หญิงอีกแล้วหนา ! “

เหล่าสาวใช้ต่างหันมองหน้ากันด้วยความงุนงง ท่าทีเก้ๆกังๆลังเลอยู่ครู่ใหญ่ ตราบกระทั้งมีเสียงชราแหบพร่าเข้ามาจากด้านหลัง

“ คุณหนูสั่งแล้ว พวกเจ้าไม่ได้ยินฤา ! รีบไปโดยไว !...”

พ่อบ้านม่านก้าวเข้ามาภายในห้องด้วยท่าทีสุขุมเรียบนิ่ง หากทรงพลังเสียจนทั้งสี่สาวใช้รีบค่อมศรีษะ ก้มหน้าเดินออกจากห้องไป

ปล่อยให้พ่อบ้านม่านเดินเชื่องช้าเข้าไปหาแม่หญิงจันจีน ในมือที่ถือพัดขนห่านสีขาวนวลพัดเบาๆ เคล้าคลอเข้ากับวาจาแว่วแผ่วราวสายลมโชย

“ คุณหนูเล็กท่านพักผ่อนสักชั่วครู่ชั่วยามเถิด เร่าร้อนไปไม่ช่วยให้พบคุณหนูใหญ่เร็วขึ้นดอก “

“ นี่ท่านเป็นทองไม่รู้ร้อนหรือกระไร พี่ซีเป็นตายเช่นไรยังไม่ประจัก จะให้ข้าพักผ่อนได้เช่นไร ? “

ฮึ ฮึ ฮึ …พ่อบ้านม่านหัวร่อในลำคอ มือหนึ่งลูบคลำเคราขาวโพน อีกมือโบกพัดแผ่วๆ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยด้วยวาจาเจ้าเล่ห์เจ้ากล

“ เล่าลือกันว่าหลายปีมานี้คุณหนูเล็กมีฝีมือปรุงของหวานได้เลอเลิศนัก ไม่ทราบว่าผู้ชรามีวาสนาได้ลิ้มรสหรือไม่ ? ”

“ เอะ !...พ่อบ้านม่านนี่ กล่าววาจานอกลู่นอกทางยิ่งนัก ข้าพูดถึงพี่ซีอยู่ดีๆ เหตุใดถึงมาอยากกินขนมหวานไปได้ ”

ผู้เฒ่ายิ้มละมัยนั่งลงอย่างเยือกเย็น แล้วเอื้อนเอ่ยวาจาระรื่น

“ หาได้นอกลู่นอกทางแม้แต่น้อยคุณหนูเล็ก ขนมหวานคือสิ่งที่ท่านเลื่องชื่อลือนามเป็นเอกอุเหนือผู้ใด แม้แต่พี่สาวท่านยังต้องศิโรราบ การที่ท่านถูกส่งเข้าวังจ้าวฟ้าก็ด้วยรสมือของท่านเยี่ยงนี้ เป็นภาระกิจที่พี่สาวท่านทำมิได้ ! ”

“ และภาระกิจของพี่ซี ข้าพเจ้าก็ทำไม่ได้ใช่หรือไม่ ? “

แม่หญิงจันจีนเสริมเติม คล้ายจะรู้ความในใจพ่อบ้านม่านขึ้นมาครามครัน

“ ท่านฉลาดหลักแหลมยิ่ง คุณหนูใหญ่กับท่านเป็นดั่งเหรียญคนละด้าน หนึ่งเฉียบคม หนึ่งอ่อนหวาน หนึ่งกล้าหาญเข้มแข็ง หนึ่งนุ่มนวลอ่อนหวาน “

พ่อบ้านม่านผงกหัวไปมา ขณะเอ่ยวาจาเรียบรื่น โดยอีกมือล้วงเข้าอกเสื้อ หยิบเอาสมุดข่อยเล่มสีน้ำตาลเข้มออกมาวางไว้บนโต๊ะ

“ ทั้งคุณหนูใหญ่และท่าน ต่างเรียนรู้วัฒนธรรมชาวสยามคนละด้าน ระหว่างในรั้วในวัง กับวิถีบ่าวไพรพ่อค้าชาวประชา เพราะหากเราไม่เข้าใจจิตวิญญาณชาวสยาม พวกเราย่อมไม่อาจหาขุมทรัพย์วิเศษนั้นพบได้ “

ผู้เฒ่ากล่าวพลางลูบมือเบาๆไปตามขอบสมุดข่อย ดั่งจะเน้นให้เห็นความสำคัญในสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า

“ ถึงบัดนี้ท่านถ่องแท้หรือไม่ว่ารากลึกชาวสยามคือฉันใด ? “

แม่หญิงจันจีนครุ่นคิดชั่วครู่ ก่อนจะต้องเบิกตาโพลงเมื่ออ่านอักษรที่จานไว้บนสมุดข่อยได้ถนัดชัดตา… ‘ โคบุตร !..’

“ ท่านคิดว่าชาวสยามเป็นเช่นเรื่องราวในสมุดข่อยนี้ฤา ออกจะรวบรัดไปกระมั้ง …ชาวสยามดูเหมือนจะรักสนุกไม่ยึดถือกฏเกณฑ์ แต่เคร่งครัดในวรรณะชาติตระกูล นับถือบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ พร้อมๆกับพึงพอใจทำผิดศีลธรรม ร่ำเมลัยเคล้านารี “

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า … ไม่เสียแรงอยู่ในรั้วในวังมา5-6ปี เข้าใจชาวสยามได้แตกฉานนัก “

ผู้เฒ่าหัวร่อเบิกบานขณะยันตัวลุกขึ้น แล้วโบกพัดในมืเชื่องช้า ขณะกล่าววาจาระรื่นลอยลมไป

“ ถ้าเช่นนั้นท่านสงบใจอ่านเรื่องราวในสมุดข่อยให้จบความ แล้วช่วยมาเล่าบอกผู้เฒ่าที่เถิด เมื่อท่านอ่านแจ้งจบสิ้น พวกพ้องเราคงสืบข่าวรู้ที่อยู่คุณหนูใหญ่แล้ว ”

ถ้อยคำสุดท้ายของผู้เฒ่าบันดาลให้หญิงสาวตาลุกวาว เข้าใจความหมายของพ่อบ้านได้แจ่มแจ้งหมดสิ้นแล้ว

“ ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ยังจะเห็นข้าเป็นเด็กน้อยอยู่อีก จะเอานิทานมาหลอกล่อให้ข้าหลับใหลหรือไร ! ”

แม่หญิงจันจีนบ่นงึมงำไล่หลังผู้เฒ่าที่ค่อยๆเดินเชื่องช้าไปจากห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ต่างจากใบหน้าที่คุยกับแม่หญิงลิบลับ…

“ จงแย้มเยือนเบือนพักตร์รับรักบ้าง

ประโลมนางแนบกายสายสมร

แสนสำราญอยู่ในร่มนิโครธร

พระกางกรประดิพัทธ์วัจนา

อัศจรรย์บรรดาสาคเรศ

อรัญเวศหวั่นไหวไพรพฤษา

เทพทั่วทั้งโห่ร้องเป็นโกลา

สนั่นป่าลั่นเสียงสำเนียงดัง

บรรดาฝูงเทพาวลาหก

ก็ตื่นตกใจวิ่งไม่เหลียวหลัง

อึกทึกกึกก้องฆ้องระฆัง

ด้วยกำลังพระอาทิตย์ฤทธิรงค์ “...

คิก คิก คิก …ผิงซีหัวร่อเบาๆในลำคอ ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจฟังการร่ายกลอนของพ่อภู่ แต่สำเนียงเสนาะที่ลอยผ่านกรงเหล็กมา ได้เข้าไปก่อกวนนางจนต้องเปิดเปลือกตาลืม ออกจากการนั่งสมาธิผนึกลมปราณในทันใด

“ ฮิ ฮิ ฮิ …นี่มันบทอัศจรรย์อันใดของเจ้ากัน ทำฟ้าสะท้านแผ่นดินสะเทือน สรรพสัตว์หิมพานต์วิ่งหนีกระเจิง นี่มันเสพสังวาสกันเยี่ยงไร ถึงได้อึกทึกครึกโครมปานนี้ ! “

ผิงซีเอ่ยถามแย้มยิ้ม รู้สึกผ่อนคลายใจไปชั่วครู่ชั่วยาม แม้สถานะการณ์จะยังคงบีบคั้นอึดอัดอยู่ไม่วาย

“ อ้าว !...นี่น้องหวนกลับมาโลกแล้วฤา พี่เห็นถอดจิตไปเฝ้าพระอินทร์เสียนาน นึกว่าจะหลงลืมทางกลับโลกเสียแล้วกระมั้ง “

พ่อภู่หันมากล่าวกับนางด้วยใบหน้าแดงกร่ำ ดวงตาหรี่ปรือดั่งมีอาการมึนเมาเข้าครอบงำ

ทำเอาผิงซีที่อยู่อีกมุมห้องรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย ทั้งที่เมื่อครู่นางเห็นพ่อภู่กินเพียงขนมปังกับหมูแฮม ไร้เมลัยสักหยด เหตุใดจึงมีอาการมึนเมาไปได้

“ พี่นี้คงบาปหนักหนายิ่ง ไปฉุดคร่าให้นางฟ้าตกสวรรค์ได้เยี่ยงไร เหตุเพราะน้องคงตรมตรอมด้วยคิดถึงพี่เต็มประดากระมั้ง มาเถิดเข้ามาใกล้ๆ พี่จะปลอบประโลมให้คลายใจ “

พ่อภู่พร่างพรูถ้อยคำเกี้ยวพา พลางยื่นแขนไขว่คว้าออกจากซีกลูกกรงเหล็ก ราวกับมันถวิลหากามรสสุดระงับ

“ ไอ้โจรสลัดเจ้าเล่ห์ นี่มันวางยาในอาหารเป็นแน่ ! “

ผิงซีแผดเสียงกร้าว เมื่อรู้แน่แก่ใจว่าพ่อภู่ถูกเล่ห์ร้ายของจอมสลัดเข้าแล้ว

“ เจ้านี่หนา !...เหตุใดตะกละตะกลามเช่นนี้ จะหาชีวิตไม่เพราะอาหารแล้วกระมั้ง “

ผิงซีร้องเสียงเขียว สายตามองถาดอาหารของพ่อภู่ที่ไม่เหลือสิ่งใดในจาน ดีที่นางไม่แตะต้องอาหารแม้แต่น้อย มิเช่นนั้นคงมีสภาพทุเรศทุรังสิ้นดี

“ เพ็ญพระจันทร์นั้นสว่างเพียงข้างขึ้น

กระต่ายมึนเมาเพ็ญจนเป็นบ้า

อันทรามวัยใสสุกทุกเวลา

น้ำใจข้ามึนเมาทั้งขึ้นแรม …”

พ่อภู่พูดละเมอเคลิบเคลิ้ม ใบหน้าแดงเคล้าคลอกับลูกกรงเหล็ก สองมือโอบรัดกระถางทองเหลืองประหนึ่งได้กอดประคองนาง อันเป็นที่รักอยู่แนบอก

“ เจ้าคนงมงาย อย่าได้โอ่นอ่อนผ่อนตามอารมณ์ไป เจ้าเคยบวชเรียนฝึกหัดทำสมาธิมามิใช่ฤา เร่งรีบขัดสมาดสงบใจเข้า “

เสียงร้องบอกของผิงซีราวลมระบายผ่านหู พ่อภู่หาได้รับรู้ยินยล มันเอาแต่พร่ำเพ้อละเมอหา เคลื่อนคล้อยวงแขนดั่งเคลิ้มลอยในม่านฝัน

จนผิงซีรู้สึกขุ่นเคืองรำคาญใจยิ่ง นางจึงพลันคว้าพัดบนถาด แล้วปัดจานใส่ขนมปังพุ่งปะทะกรงเหล็ก จนเกิดเป็นสะเก็ตปลิวกระเด็น ทำให้นางต้องรีบคลี่พัดกางป้องกันใบหน้า จากเศษอาหารที่ปลิดปลิว

แต่แล้วการกางพัดปกปักกาย กลับทำให้นางเห็นละอองสีส้มจางๆลอยฟุ้งออกจากพัด

“ คุณพระช่วย ! …”

ผิงซีอุทานลั่น รีบโยนพัดในมือทิ้ง แล้วบ่ายหน้าหนีละอองฝุ่นสีส้ม ทว่านางเชื่องช้าไปชั่วอึดใจ ผงพิษรัญจวนได้ลอยฟุ้งจนนางสูดดมเข้ากายไปเฮือกใหญ่ พิษร้ายแทรกซึมเข้าสู่สายโลหิตแผ่ซ่านไอร้อนเร่าไปตามเส้นชีพจร กระจายเข้าไปในทุกอณูเนื้อนางในบัดดล

นางร้อนละอุราวน้ำเดือด หัวใจรัวระทึกรุนแรง ขนลุกเกลียว ยอดปทุมถันชูชันแข็งเป็นไต เกิดอารมณ์กำหนัดสบัดซ่านสยิว

นางกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ เมื่อเบือนหน้าไปสบตากับพ่อภู่ ที่มองเหม่อเลื่อนลอยมา

“ ไอ้โจรสลัดชั่วช้าลามก !...”

ผิงซีสบถด่าเสียงเครือ พลางถอยตัวไปติดผนังห้อง รีบดึงชายสไบมาห่มคลุมไหล่เปลือยอีกด้าน แล้วรีบยกแขนกอดอกบดบังสัดส่วนของสงวน ที่กำลังระริกสั่นเกิดอาการถวิลหาโดยไม่มีสาเหตุ

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า …ผงอะโพดังเต้ ช่างทรงฤทธิ์โดยแท้ เจ้าสยิวสยายจนสิ้นจริตแม่หญิงเรียบๆร้อยๆไปแล้วหนา แม่สาวชาววัง ! “

เสียงหัวร่อร่าของอูซาเรเน่กึกก้อง เข้ามากับร่างสูงใหญ่ที่เปิดประตูพร้อมชายกำยำชาวฝรั่งเศสอีกสองนาย ที่ถอดเสื้อเปลือยอกอวดมัดกล้ามแน่นเนื้อ

ส่วนอูซาเรเน่ยังคงอยู่ในชุดสูททรงยาว สวมหมวกกัปตันเรือทรงสามเหลี่ยม ไม่เปลี่ยนแปลง

“ ไอ้โจรโฉดชั่ว เจ้ามันไร้ยางอาย ใช้วิธีสกปรกต่ำช้านัก ! “

ผิงซีแผดเสียงด่าทอ ทั้งที่ดวงตาสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น เมื่อเห็นสองชายเปลือยอกเดินเข้ามาใกล้ แล้วแยกย้ายยืนคุมเชิงนางไว้ทั้งซ้ายขวา

“ นี่พวกเจ้าคิดจะทำอะไร ? “

ผิงซีกล่าวเสียงสั่นเครือ สองแขนกอดอกแน่น อารมณ์หลากหลายปะทุขึ้น….นางทั้งโกรธเคือง หวาดหวั่น ซ้ำยังกระสันสวาท จนไม่กล้าเงยหน้ามองร่างกายชายกำยำทั้งคู่

“ โอ๊ะ !..โอ๊ะ !...นี่ท่านหวาดกลัวฤาแม่หญิง ช่างแปลกตายิ่งนัก แม่หญิงผู้มีเชิงดาบล้ำเลิศหายสาปสูญไปอยู่ที่ใดแล้วเล่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ….? ”

จอมสลัดกู่ร้องสำราญ คล้ายกับจิ้งจอกร้ายหยอกเย้าเหยื่อ ก่อนจะขย้ำกินให้สาสมใจ

“ หากพวกเจ้าแตะต้องนางสักปลายเล็บ ข้าจะทิ่มแทงตาตัวเองให้บอดสนิท ดูซิว่าจะมีใครมาแก้กลเปิดแผนทีให้เจ้า ”

พ่อภู่กล่าวดังลั่น ขณะใช้สองมือเกาะกรง ยื่นหน้ากู่ร้องด้วยใบหน้าแดงซ่าน เหมือนจะได้สติบ้างเลอะเลื่อนบ้างบางครา

ถ้อยคำอันห่วงใย บันดาลให้ผิงซีมองชายเมามายผิดแปลกออกไป มิคาดว่าภายนอกอันเหลวไหลไร้แก่นสาร จะมีหัวใจละอุอุ่นถึงเพีงงนี้

“ ชะ ชะ ช๊า !...อารักษ์ผู้กล้าหาญ ออกหน้ามาช่วยแม่หญิงในดวงใจเสียแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า …พวกเจ้าว่าข้าสมควรโอ่นอ่อนผ่อนตามมันหรือไม่ ? “

คำกล่าวที่ตามต่อท้ายหันไปกล่าวกับสองชายกำยำ ที่เหลียวหน้ามาแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม

ราวกับเห็นถ้อยคำของอูซาเรเน่ เป็นดั่งแรงผลักส่งให้พวกมันกระเหี้ยนกระหือลือมากกว่าเก่า !..