"แง แง แง แง"
อ้ายอ้ายไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้น แต่กลับตื่นมาได้จังหวะ เมิ่งสืออีกล่าวเยือกเย็น
"บุตรสาวของข้าเพิ่งคลอดได้ไม่กี่วัน นางทนอากาศหนาวเย็นข้างนอกไม่ได้ ท่านกับภรรยาของท่านอยากให้ข้าตายก็ช่างเถิด แต่ท่านคงไม่ใจดำปล่อยให้เจี่ยเอ๋อร์ต้องมาล้มป่วยเพราะเรื่องนี้กระมัง"
จากนั้นนางก็สั่งให้ไฉไฉประคองขึ้นรถม้า
หานชางเหยียนถึงกับพูดไม่ออก เขาได้แต่ประคองลู่ลี่ให้ลุกขึ้นเอ่ยเสียงอ่อนกับภรรยารองว่า
"ลู่ลี่ ข้าถือว่าเจ้าสำนึกผิดด้วยใจจริงแล้ว ส่วนเมิ่งสืออีจะเป็นเช่นใดก็แล้วแต่นางเถิด ต่อไปเจ้าก็ขยันทำดีชดเชยความผิดก็แล้วกัน หรือหากว่าเจ้าลำบากใจก็อย่ายุ่งกับนางอีก"
ความแค้นที่ถูกดูถูกและเมินเฉยจากเมิ่งสืออีนี้ลู่ลี่จดจำเอาไว้จนขึ้นใจ และจะไม่ยอมปล่อยวางลงไปเป็นอันขาด นางกัดฟันแน่นด้วยความแค้นเคือง น้ำตารินไหลแล้วซบลงไปบนอกของหานชางเหยียน
"ท่านพี่ลู่ลี่ทำผิดกับพี่หญิงแล้วเจ้าค่ะ พี่หญิ
