ในยามที่เมิ่งสืออีเดินลงจากรถม้า หานชางเหยียนรอรับนาง เมิ่งสืออีส่งบุตรสาวให้ไฉไฉอุ้มเอาไว้ เพื่อที่ตนเองจะลงจากรถม้าก่อน หานชางเหยียนจึงยื่นมือไปให้นางจับ แต่เมิ่งสืออีหาได้สนใจไม่ นางลงจากรถม้าด้วยตนเองส่งผลให้หานชางเหยียนรู้สึกหน้าชาและเก็บมือของตนเองกลับไปด้วยความรู้สึกเสียหน้าไม่น้อย
"ส่งเจี่ยเอ๋อร์มาให้ข้า"
หานชางเหยียนจึงหันไปข่มขู่ไฉไฉแทน ไฉไฉถูกสายตาคู่นั้นของหานชางเหยียนข่มขวัญก็พลันหวาดกลัว นางจึงยอมส่งอีเจี่ยเอ๋อร์ให้นายท่านอย่างจำใจ
หานชางเหยียนกลัวว่าเมิ่งสืออีจะทวงคืนลูก เมื่ออุ้มอีเจี่ยเอ๋อร์ได้เขาก็เดินลิ่ว ๆ นำหน้าเข้าเรือนไปทั้งยังกอดลูกอย่างหวงแหน
เมิ่งสืออีตามเขาไม่ทัน ร้องลั่นให้เขาหยุด
"นี่ท่าน หานชางเหยียน คืนลูกให้ข้านะ หานชางเหยียนคืนเจี่ยเอ๋อร์ให้ข้า"
หานชางเหยียนทำหูทวนลมไม่สนใจเสียงของนางแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าคนผู้นั้นจะถูกทารกน้อยดึงดูดความสนใจไปจนหมดสิ้
