โดมินิกกลับบ้านค่ำกว่าปกติ เพราะเพิ่งเลิกประชุมกับฝ่ายขาย เขาค่อนข้างเหนื่อยล้า จึงตั้งใจจะขึ้นห้องไปอาบน้ำ แต่พอเปิดประตูเข้ามาก็เจอเช่นเมื่อเช้า
นวลลออเตรียมเสื้อผ้าของเขาวางไว้ปลายเตียงอย่างเรียบร้อย เขาเดินเข้ามาหยุดอมยิ้มน้อยๆ ไล้นิ้วกับเสื้อผ้าที่เจ้าหล่อนตระเตรียมให้ ช่วงขณะหนึ่งก็อดที่จะอ่อนไหวไม่ได้ เพราะไม่เคยมีใครทำให้เขาแบบนี้มาก่อน แต่กระนั้นจิตใต้สำนึกก็รู้ดีว่านวลลออคือใคร และคนที่ตัวเองรักคือใคร
กรามแกร่งขบกันแน่น ดวงตาที่อ่อนไหวมืดดำขึ้นมาในทันที กำลังจะปัดเสื้อผ้าทิ้ง แต่ประตูห้องนอนถูกเปิดกว้างออกเสียก่อน พร้อมกับร่างของนวลลออที่สองมือถือแจกันดอกไม้อยู่
เขาหันไปมอง มองด้วยสายตาหงุดหงิดไม่พอใจ “ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งกับของของฉัน”
นวลลออดึงประตูห้องให้ปิดลง และพยายามที่จะยิ้มเอาไว้ให้ตลอดเวลา
“นวลก็แค่...อยากทำให้คุณมิกมีความสุขน่ะค่ะ”
เขากัดฟันแน่นอีก จนเกิด
