งานเลี้ยงแบบเป็นส่วนตัวในช่วงค่ำคืนผ่านไปอย่างเชื่องช้า นวลลออจำต้องฝืนยิ้ม และทำได้แค่เพียงยืนนิ่งเฉย ทำเหมือนไม่ได้ยินคำถามที่เต็มไปด้วยความสงสัยของญาติรวมถึงเพื่อนสนิทของโดมินิกที่ถามเกี่ยวกับการเปลี่ยนตัวเจ้าสาว หลายครั้งที่หล่อนต้องปลีกตัวไปแอบร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำ และหลายครั้งที่หล่อนถูกสายตาเชือดเฉือนของเจ้าบ่าวรูปหล่อตวัดมองมาอย่างโกรธแค้น
หล่อนไม่เคยต้องการให้มันเกิดเรื่องแบบนี้เลย ไม่เคยต้องการสวมรอยเป็นเจ้าสาวของใคร แต่...
“ทำไมพี่ทิพย์ทำกับนวลแบบนี้คะ...”
หยาดน้ำตาไหลรินลงมาตามร่องแก้ม และก่อนที่มือเล็กจะยกขึ้นป้ายทิ้ง เสียงห้าวแต่เต็มไปด้วยความสุภาพของใครบางคนก็ดังขึ้นเสียก่อน พร้อมกับผ้าเช็ดหน้าถูกยื่นมาให้
หล่อนมองเขาเต็มๆ ตาก็พอจะจำได้ว่าเขาคือพี่ชายของโดมินิกนั่นเอง
“เดี๋ยวน้ำตาก็ทำเครื่องสำอางเปื้อนหรอกครับ”
“เอ่อ...”
“เช็ดน้ำตาเถอะครับ”
หล่อนจำต้องรับผ้าเช็ดหน้
