หล่อนถูกส่งตัวเข้ามาในห้องหอตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืน ในขณะที่โดมินิกยังคงดื่มเหล้าเมามายอยู่กับเพื่อนฝูง เขาไม่แม้แต่จะชายตาแลมายังหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว แต่เขาก็ทำถูกต้องแล้วล่ะ ในเมื่อหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงที่เขารักสักหน่อย เขาจะมามองให้เสียลูกตาทำไม
นวลลออเดินมาหยุดที่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ มองตัวเองในชุดนอนสีชมพูหวานของทิพย์เกสรที่หล่อนหยิบมาใส่ในค่ำคืนนี้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ
“ตัวแทน...ยังไงก็เจ็บอยู่ดี”
หล่อนยิ้มเศร้าๆ ให้กับตัวเอง ก่อนจะเดินไปหยุดที่ปลายเตียงนอนขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งเอาไว้สำหรับคืนส่งตัวโดยเฉพาะ นี่หากพี่สาวของหล่อนไม่ตัดสินใจจากไป ป่านนี้คู่บ่าวสาวก็คงจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนนี้
คนยืนมองได้แต่ทอดถอนใจ แม้จะเจ็บจนปวดระบมไปทั้งอก แต่ก็พยายามที่จะซ่อนมันเอาไว้ อดทนให้ผ่านค่ำคืนนี้ไปให้ได้ พรุ่งนี้หล่อนก็จะได้กลับไปเป็นนวลลออคนเดิมแล้ว
นิ้วเรียวแตะแผ่วเบาลงบนผ้าปูเตียงสี
