ตอนที่ : 3 ราคีอัปยศ

1936 คำ

2 ราคีอัปยศ แม้จะขังตัวเองอยู่แต่ในห้องตลอดสองวันที่ผ่านมา แต่ความว้าวุ่นภายในจิตใจก็ไม่ยอมหนีหายไปไหน นึกถึงคำพูดของนคินทร์แล้วก็พลอยให้รู้สึกว่าชีวิตมันรันทดเหลือเกิน จู่ๆ ก็ต้องมาเป็นเมียเก็บของคนที่ไม่เคยคิดจะชายตามองกันด้วยซ้ำไป “ไหมอยู่ไหมลูก” เสียงเคาะประตูเรียกดังอยู่นอกห้อง “อยู่ค่ะคุณป้า” หญิงสาวรีบลุกจากที่นอนไปเปิดประตูให้ผู้เป็นป้า “มีอะไรหรือเปล่าคะ” เห็นสีหน้าลำบากใจของผู้เป็นป้าแล้ว ไหมฟ้าก็ใจคอไม่สู้ดีนัก “คุณแสงเรียกให้เข้าไปพบ” “เรียกไหมเหรอคะ” โล่งไปเปลาะหนึ่งนึกว่าจะเป็นเขาที่เรียก “ใช่แล้วลูก ไปเถอะ” “ค่ะคุณป้า” กระวีกระวาดเดินตามหลังผู้เป็นป้าออกไป เพราะเกรงว่าผู้ใหญ่จะรอนาน คุณแสงระวีนั่งยิ้มอยู่บนเก้าอี้ในห้องรับแขก สองป้าหลานเดินเข้ามาพร้อมกับยืนอยู่ด้านข้างของเจ้าของบ้าน ท่านชำเลืองมองไหมฟ้าด้วยความชื่นชม เพิ่งได้เห็นว่าเจ้าตัวสวยก็เมื่อขึ้นเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งนั่นเอง ผ่านมาไม่เท่าไหร่ก็สวยสะพรั่งสมวัยสาว ยิ่งมองก็ยิ่งสวยไร้ที่ติ “ไหมมานี่สิลูก” คำเรียกขานก็ช่างเป็นกันเอง ไพลินหันไปพยักหน้าให้หลานสาวหนึ่งที ไหมฟ้าจึงรีบเข้าไปนั่งพับเพียบอยู่ด้านข้างผู้เป็นประมุขของบ้าน “นี่ฉันให้” กล่องกำมะหยี่สีแดงถูกยื่นให้ไหมฟ้า หญิงสาวหันไปมองหน้าไพลินอีกครั้งเพื่อขอความเห็น “รับไปเถอะ” คำพูดของคนให้มาพร้อมกับการพยักหน้าของผู้เป็นป้า ไหมฟ้าจึงก้มลงกราบคุณแสงระวีพร้อมกับรับกล่องกำมะหยี่มาถือไว้ “เปิดดูสิ” “ค่ะคุณแสง” หญิงสาวเปิดกล่องออกช้าๆ พบว่าด้านในเป็นสร้อยคอทองคำขาวที่มีจี้เพชรรูปผีเสื้อห้อยอยู่ และที่อยู่ถัดไปก็เป็นแหวนเพชรเม็ดใหญ่หนึ่งวง “คุณแสงคะ ให้ไหมทำไมคะ มันคงแพงมากไหมรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ” คนฟังถึงกับนึกเอ็นดูในความมักน้อยของคนตรงหน้า “ฉันให้รับขวัญไหม คืนนี้ต้องขึ้นไปหาตาคินแล้วนะลูก” คนฟังถึงกับอึ้งไป นี่สินะ...คือความจริงของวันนี้ ไหมฟ้าได้ยินแล้วก็สะอื้นอยู่ในอก เหลือบตาลงต่ำมองกล่องในมือที่ถืออยู่อย่างขมขื่น ที่แท้มันคือค่าตัวของเธอในค่ำคืนนี้นั่นเอง “เอากล่องให้ไพลินไปเก็บให้ แล้วไหมตามฉันขึ้นไปบนบ้านนะ” “ค่ะ” ขานรับเหมือนคนเลื่อนลอย ไหมฟ้าค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วยื่นสิ่งที่อยู่ในมือให้ผู้เป็นป้า ไพลินได้แต่ระบายลมหายใจออกมาด้วยความอึดอัด ยกฝ่ามือตบต้นแขนหลานสาวเบาๆ “พยายามนะไหม” ผู้เป็นป้าทิ้งคำพูดเอาไว้แค่นั้นก็เดินจากไป ครั้นหันไปมองคุณแสงระวีก็กำลังยืนมองดูเธออยู่ด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า จะรู้บ้างไหมนะว่าหัวใจของเธอเต้นระทึกแค่ไหนในตอนนี้ “ไปเถอะ” “ค่ะคุณแสง” จำต้องเดินตามหลังเจ้าของบ้านขึ้นบันไดไปทีละก้าว ความหวัง ความรัก การมีครอบครัวกับใครสักคนพังครืนลงไม่เป็นท่า หากผ่านพ้นหนึ่งปีนี้ไปแล้ว เธอก็คงจะกลายเป็นคนมีตำหนิไม่คู่ควรกับใครทั้งนั้น คงไม่มีชายใดยอมรับคนรักหรือภรรยา ที่เคยเป็นเมียเก็บหรือนางบำเรอของชายอื่นมาก่อนได้หรอก ทั้งคู่หยุดยืนอยู่หน้าห้องของนคินทร์ คุณแสงระวีเป็นคนเคาะประตูเรียก ชั่วอึดใจหนึ่งคนด้านในก็เปิดประตูออกมา นคินทร์มองเลยผ่านมารดาไป เห็นไหมฟ้ายืนก้มหน้างุดไม่กล้ามองสบสายตา “แม่พาไหมมาให้คิน ดูแลน้องด้วยนะลูก” ท่านดึงมือของไหมฟ้าให้ไปวางไว้บนฝ่ามือของลูกชาย ไหมฟ้านั้นมือสั่นเย็นเฉียบจนนคินทร์รับรู้ได้ เขาถึงกับลอบยิ้ม “ผมจะดูแลอย่างดีเลยล่ะครับคุณแม่” กระตุกนิดๆ ร่างของอีกคนก็ก้าวผ่านประตูห้องเข้าไป นคินทร์ยักคิ้วให้มารดาหนึ่งทีแล้วดันบานประตูปิดแถมกดล็อกอีกซะด้วย “รู้สึกยังไงที่ต้องมาเป็นเมียเก็บฉัน” เขาถามโพล่งออกมาตรงๆ แต่คำที่เลือกใช้กลับทำร้ายจิตใจคนฟังจนย่อยยับ ไหมฟ้าไม่พูดตอบอะไรออกมา หญิงสาวเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง เหลือบตาไปยังประตูห้องนอน จะผิดไหมนะหากจะเปิดมันแล้ววิ่งออกไป “เปลี่ยนใจเหรอ” เขาเดาออก “เปล่าค่ะคุณคิน” คำตอบช่างตรงกันข้ามกับสิ่งที่อยู่ในใจ หากทำอย่างที่คิดจริง คุณป้าของเธอกับท่านเจ้าของบ้านคงได้เสียใจเป็นแน่แท้ ท่าทางปิ่มว่าจะร้องไห้อยู่รอมร่อทำให้นคินทร์นึกขัดใจ “เปล่าก็ดี แล้วก็ไม่ต้องมาทำหน้ารังเกียจฉันขนาดนั้นหรอกไหม ฉันเองก็ใช่ว่าอยากจะได้เธอ สวยหรือก็เปล่า ไม่ติดว่าคุณแม่บังคับและยัดเยียดให้ คิดเหรอว่าฉันจะเอาเธอ” ‘ทำไมไม่ปฏิเสธล่ะ’ คำพูดนี้ติดอยู่บนใบหน้าของไหมฟ้า นคินทร์รับรู้ได้โดยที่เจ้าตัวไม่จำเป็นต้องเอ่ยออกมา “ฉันไม่อยากขัดคุณแม่ ท่านหวังเอาไว้สูง” ร้อนตัวที่จะแก้ต่างออกมา อีกคนก็ได้แต่กัดปากล่างของตัวเองเอาไว้แน่น “ท่านกลัวว่าฉันจะไปนอนกับผู้หญิงอื่นลับหูลับตาท่าน เห็นไหมเมื่อกี้ถึงกับจูงมือเธอมาส่งถึงหน้าห้องฉัน ยัดเยียดเห็นๆ” เขามองดูปฏิกิริยาของไหมฟ้าไปด้วยในระหว่างพูด แต่ก็เห็นแค่ความเงียบกับการก้มหน้านิ่ง “มานี่สิ” เขาดึงข้อมือของหญิงสาวให้ไปนั่งอยู่บนขอบเตียง ชุดที่ไหมฟ้าใส่ก็แค่เสื้อยืดธรรมดาไม่ได้มีอะไรพิเศษ เขาคาดหวังอะไรนะ อยากเห็นไหมฟ้าใส่ชุดสวยๆ แต่งหน้างามๆ ในคืนนี้หรือยังไงกัน “มองหน้าฉันสิไหม” นิ้วหนาดันปลายคางของอีกคนขึ้น แววตาที่มองสบมามีร่องรอยของความตื่นกลัวและไม่มั่นใจอยู่เต็มเปี่ยม ‘ทำเป็นวางท่านะไหม ที่แท้ก็กลัว’ เขาสบประมาทอยู่ในใจ “เคยนอนกับคนอื่นมาก่อนไหม” คำถามตีแสกหน้าของเขา เล่นเอาไหมฟ้าแทบร้องไห้ ทำไมจะต้องเหยียบย่ำกันถึงเพียงนี้ด้วย “หืม ว่าไง” เขาถามย้ำเมื่อไหมฟ้าหลบตาลงต่ำ “ไม่เคยค่ะ” คำตอบเบาๆ แต่คนฟังก็ยิ้มออก “แล้วคุมกำเนิดหรือเปล่า” เขาต้องถามเพื่อที่จะได้รับมือได้ถูกว่าสมควรปฏิบัติอย่างไร เนื่องจากมารดาบอกว่าเขาไม่จำเป็นต้องป้องกัน เพราะว่าไหมฟ้าคุมกำเนิดและตรวจสุขภาพผ่านเรียบร้อยแล้ว “วันก่อนคุณป้าพาไปฉีดยาคุมกำเนิดมาค่ะ” สาวน้อยก้มหน้าบอกเสียงเบา “ทำไมล่ะ ฉันใส่ถุงยางได้ เดี๋ยวก็มีผลต่อร่างกายหรอก แล้วอยู่ได้กี่เดือนล่ะ” แม้จะได้ชื่อว่าเป็นเสือผู้หญิงตัวยงแต่เขาก็ไม่สันทัดเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ “อยู่ได้สามเดือนค่ะ แต่สิบวันแรกต้องป้องกันก่อน” “อย่างนั้นเหรอฉันเพิ่งรู้ งั้นวันนี้ฉันจะต้องใส่ถุงยางนะ” เขาบอกเหมือนไหมฟ้าเป็นเด็กไม่ประสาต่อเรื่องนี้ นคินทร์ลุกขึ้นเดินไปหยิบกล่องเครื่องป้องกันในลิ้นชัก ก่อนจะกลับมานั่งด้านข้างของสาวน้อย เจ้ากล่องสี่เหลี่ยมสีดำในมือของเขาทำให้ไหมฟ้านึกกลัว หญิงสาวทำหน้าคล้ายคนอยากจะร้องไห้จริงๆ พยายามกะพริบตาหลายๆ ครั้งเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา “แรกๆ อาจจะเจ็บหน่อยนะ แต่ว่าฉันจะเบามือที่สุด” เขาพูดจบไหมฟ้าก็กระถดตัวหนีห่างออกเล็กน้อย สองมือประสานกันแน่น หายใจลำบากเหลือเกินต่อสิ่งที่เขาพูดออกมา “คุณคินคะ” “ว่าไง” คนถามดีดกล่องที่อยู่ในมือเล่นไปมา ตาก็มองอีกคนแบบมีเลศนัย “ไหม...ไม่ค่อยพร้อม” กว่าจะเอ่ยออกมาได้ก็ลำบากใจแสนเข็ญ “ไม่พร้อม หึ แล้วยอมให้คุณแม่จูงมือเข้ามาในห้องของฉันทำไมไหม” เขาถามพร้อมกับจ้องหน้าคนพูด ไหมฟ้าถึงกับน้ำตาตกใน รู้ทั้งรู้ยังจะถามอีก “ก็คุณแสงท่าน...” จะปัดความผิดให้คุณแสงระวีก็คงไม่ใช่เรื่องดีนัก ไหมฟ้าหลับตาลงแน่น อะไรจะเกิดก็ช่างเถอะ “หยุดพูดเรื่องนี้กันเถอะ อยากอาบน้ำไหม” เขาเปลี่ยนเรื่องพูดเหมือนรู้ว่าไหมฟ้ากำลังอึดอัดใจ “ไหมอาบมาแล้วค่ะ” “อาบอีกก็ได้” “ไม่เป็นไรค่ะ” “งั้นก็เริ่มกันเลย” คราวนี้คนที่นิ่งมาตลอดเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตกใจ หญิงสาวผุดลุกจากขอบเตียงแล้วพยายามมองหาทางหนีของตัวเอง “กลัวอะไร ใครๆ เขาก็ทำกัน” “แต่ แต่ไหมไม่เคยนี่คะ” ไหมฟ้าละล้าละลังมองไปบริเวณรอบๆ ด้วยความหวาดกลัว นคินทร์เห็นแล้วก็ต้องลุกขึ้นยืนบ้าง ก้าวเพียงสองก้าวก็ถึงตัวของไหมฟ้า เขาดึงร่างของหญิงสาวเข้าหาพร้อมกับยื่นหน้าไปใกล้ จนปลายจมูกแทบชนหน้าผากของอีกคน “ถือว่าฉันเป็นครูพิเศษ สอนเรื่องเซ็กซ์ให้ก็แล้วกันนะไหม” เขาจูบหน้าผากมนหนึ่งที เลื่อนปลายจมูกโด่งมาสัมผัสกับพวงแก้มปลั่งด้วยสีเลือดฝาด จากนั้นก็หยุดนิ่งอยู่ตรงริมฝีปากที่สั่นระริกอยู่ห่างไม่เกินคืบ ปลายนิ้วโป้งคลึงปากอิ่มด้านล่างเบาๆ “ตรงนี้เคยจูบกับใครมาก่อนหรือเปล่า” ปกติเขาไม่เคยถาม แต่กับไหมฟ้าทำไมถึงอยากรู้นักก็ไม่รู้ คำตอบมาแบบไร้เสียงเมื่อหญิงสาวส่ายหน้า จะถามอะไรนักหนา คุณคินบ้า! “งั้นฉันจะมอบจูบแรกให้เธอเองนะไหม” เขายิ้มชิดมุมปากของไหมฟ้า คนฟังตาโตกว่าเดิมเสียอีก นคินทร์แตะแผ่วๆ บนกลีบปากสีชมพู “อย่าหนีสิ” เขาติงคนที่เอนตัวออกห่าง กอดร่างนิ่มเอาไว้แบบไม่ให้กระดิกตัวหนีได้ ดันปลายคางให้รองรับกับจูบแสนหวานของตนเอง ใช้ลิ้นแตะริมฝีปากของไหมฟ้าให้แย้มออกจากกัน เพื่อล่วงล้ำเข้าไปควานหาน้ำผึ้งแสนหวานข้างใน สัมผัสนุ่มนวลอ่อนหวานซาบซึ้ง ทำเอาคนถูกจูบแทบยืนปลายเท้าไม่ติดพื้น นคินทร์รุกหนักเมื่อเห็นว่าอีกคนนั้นอ่อนระทวยในอ้อมกอด จูบแล้วจูบเล่าอย่างดูดดื่ม และเมื่อถอดถอนริมฝีปากออก ก็มองเห็นแม่กระต่ายตื่นตูมทำหน้าซีดอยู่ตรงหน้า “เป็นไงจูบแรกของฉัน” เขาตวัดปลายลิ้นเลียมุมปากตัวเอง ไหมฟ้าหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย ยอมรับว่าจูบของเขามันช่างให้ความรู้สึกดีกว่าที่เคยคาดคิดเอาไว้ “มาที่เตียงเถอะ” เขาดึงข้อมือของหญิงสาวให้เดินไปนั่งอยู่บนขอบเตียงเหมือนเดิม แต่ไหมฟ้ารู้ว่าคราวนี้มันต้องไม่ใช่แค่นั่งเฉยๆ แบบเมื่อครู่นี้แน่ หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาตื่นกลัว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more