ตอนที่ : 2 บุญคุณต้องตอบแทน 2
1534 คำ
“ไหมรู้ค่ะคุณป้า” ไหมฟ้าได้ยินเรื่องราวเหล่านี้มาตั้งแต่เธออายุได้สิบขวบ ช่วงนั้นเองที่พ่อกับแม่แยกทางกัน และดูเหมือนเธอจะเป็นตัวปัญหาสำหรับครอบครัวใหม่ แรกๆ ก็มีแวะเวียนมาเยี่ยมบ้าง แต่ระยะหลังก็เงียบหายไปด้วยกันทั้งคู่
“ไหม...คุณแสงให้เงินไหมก้อนหนึ่งด้วยนะ เป็นการตอบแทน”
“คุณป้าคะ แบบนั้นมันไม่ดีเลยมันเหมือนไหมขายตัว” พูดเองก็เจ็บเอง
“อย่าคิดแบบนั้นสิไหม คุณแสงเธอยุติธรรมเสมอ หากคุณคินพอใจไหมและไม่ไปยุ่งกับผู้หญิงนอกบ้านคุณแสงจะมอบเงินให้เป็นของตอบแทน แต่ปัญหาก็คือ...คุณคิน” หญิงวัยกลางคนหยุดพูดพร้อมกับมองหน้าหลานสาว
“กลัวว่าคุณคินจะไม่ชอบไหม ทุกอย่างก็ไม่สำเร็จใช่ไหมคะ”
ไหมฟ้านึกยิ้มอยู่ในใจ ภาวนาขอให้นคินทร์อย่าได้พอใจในตัวของเธอเลย ปกติหน้าของเธอเขาก็แทบจะไม่มองด้วยซ้ำ ความเป็นไปได้ค่อนข้างสูงที่เธอไม่ต้องเป็นเมียเก็บหรือนางบำเรอของเขา
“ใช่ นั่นแหละคือสิ่งที่คุณแสงเป็นห่วง ไหมพยายามได้ไหมลูก”
“คะ” สีหน้าฉงนรู้สึกแคลงใจต่อคำพูดของผู้เป็นป้า
“พยายามที่จะใช้เสน่ห์ของผู้หญิงผูกมัดใจคุณคิน”
“ไหมคงทำไม่เป็นค่ะคุณป้า” รีบส่ายหน้าอย่างกระดากอาย
“นั่นแหละป้าถึงบอกว่าให้พยายามยังไงล่ะ”
“ก็ได้ค่ะ ไหมจะพยายาม” รับปากไปอย่างนั้นเอง ไหมฟ้าวาดสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำเอาไว้ในใจ ขอให้สวรรค์เห็นใจเธอด้วยเถอะ ขอให้นคินทร์อย่าได้เตะตาต้องใจเธอเลย สาธุ แอบยกมือภาวนาอยู่ในใจ
เพราะว่ายังทำใจไม่ได้กับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ของตัวเอง ค่ำคืนนี้ไหมฟ้าจึงนอนไม่หลับ หญิงสาวออกไปเดินเล่นบริเวณสวนด้านหลังของบ้านทยารัย ซึ่งเธอก็มักจะมานั่งรับลมเย็นๆ อยู่บริเวณนี้เป็นประจำทุกวัน หญิงสาวมองเหม่อไปบนท้องฟ้าเห็นดวงดาวกำลังกะพริบแสงในคืนเดือนมืด
‘มันจะเป็นไปได้เหรอคะคุณป้า’
นึกภาพไม่ออกจริงๆ ว่าเธอกับนคินทร์จะมีความสัมพันธ์แบบนั้นได้ เขาเป็นถึงลูกชายเจ้าของบ้านในขณะที่เธอเป็นเพียงหลานสาวแม่บ้าน ไม่เคยข้องแวะกันมากกว่าทักทายทั่วไป ไหมฟ้าอยู่ในบ้านทยารัยในฐานะของผู้อาศัย คุณแสงระวีไม่ได้มอบตำแหน่งคนรับใช้ให้ หญิงสาวมีอิสระเสรีในการใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยเหมือนเด็กสาววัยรุ่นทั่วไป แต่กระนั้นไหมฟ้าก็ไม่เคยนิ่งดูดาย หญิงสาวยึดมั่นคำสอนของผู้เป็นป้าอยู่เสมอว่า
‘อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น’
งานบ้านเล็กๆ น้อยๆ ไหมฟ้าจึงอาสาช่วยทำแทบทุกอย่าง แต่คนที่เป็นเจ้านายกลับไม่คิดเรียกใช้เหมือนคนรับใช้คนอื่นภายในบ้าน ซึ่งการกระทำเช่นนี้ทำให้เธอและนคินทร์แทบไม่ได้เห็นหน้ากันเลยในแต่ละวัน เพราะว่าเมื่อเสร็จงานแล้วไหมฟ้าก็จะกลับห้องพักของตัวเอง ไม่ออกมาวุ่นวายข้างนอก
“ดีใจจนนอนไม่หลับเลยรึไง” เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง ไหมฟ้ารีบหันไปมองด้วยความตกใจ เจ้าของความสูง 198 เซนติเมตรกำลังยืนกอดอกอยู่ในชุดนอนลายทางสีเข้ม
นคินทร์ยืนอยู่บนระเบียงห้องด้านหลัง เขามองเห็นไหมฟ้าเดินออกมานั่งตรงเก้าอี้ไม้ตรงนี้เป็นประจำ แต่วันนี้เขากลับรู้สึกว่าอยากจะลงมาพูดคุยอะไรด้วยสักหน่อย เพราะว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับเขาโดยตรง
“คุณคินมีอะไรจะเรียกใช้ไหมหรือเปล่าคะ” ไหมฟ้ารีบลุกขึ้นยืนแล้วถอยหลังห่างเขาไปอย่างนอบน้อม
“ฉันคงไม่บังอาจไปเรียกใช้คนที่คุณแม่บอกว่าไม่ใช่คนใช้ในบ้านหรอกนะ” เขาประชด มารดาย้ำนักย้ำหนาตั้งแต่เล็กจนโตว่าไหมฟ้าไม่ใช่คนใช้ และห้ามเรียกใช้โดยเด็ดขาด
“นั่งสิ ฉันมีอะไรจะพูดด้วย” นคินทร์หย่อนสะโพกลงนั่งบนเก้าอี้ไม้อีกตัวหนึ่ง
“เชิญคุณคินนั่งเถอะค่ะ ไหมขอยืนนะคะ” ใครจะกล้าไปนั่งเคียงข้างกับเขา ปกติก็ไม่เคย
“ฝึกเอาไว้จะเป็นไรไปไหม อีกหน่อยเราจะทำกันมากกว่านั่งข้างๆ เสียอีก” คนฟังหัวใจแทบจะหล่นไปกองอยู่บนพื้นหญ้า แม้จะอยู่ในความมืดที่มีเพียงแสงรำไรจากโคมไฟสาดส่องมา แต่นคินทร์ก็เห็นว่าหน้าของไหมฟ้านั้นเข้าข่ายซีดเผือดด้วยความตกใจ
“เป็นอะไรไป” เขาถามคนที่ยืนนิ่งหัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะว่าคำพูดของนคินทร์เมื่อครู่แสดงว่าเขา...
“เอ่อ คุณคินคิดว่าเรื่องนี้ เอ่อ ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้เหรอคะ”
“หมายถึงอะไร ฉันไม่เข้าใจ”
“คุณคินก็แค่หาแฟนเป็นตัวเป็นตน แล้วเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่น แค่นี้ไหมว่าก็น่าจะเป็นทางออกที่ดีได้” พยายามหาเหตุผลมาสนับสนุนและชี้ทางออกให้เขาไปในตัว
“เธอไม่อยากนอนกับฉันว่างั้นเถอะ” เขาถามตรงๆ
“เปล่าค่ะ ไหมไม่ได้หมายความแบบนั้น” หญิงสาวรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“เพียงแต่ว่า แค่คุณคินเลิกทำแบบที่ทำอยู่ เราก็ไม่ต้องทำเรื่องแบบนี้ก็ได้” โน้มน้าวเขาอีกรอบ
“แบบนั้นแบบนี้ของเธอมันคืออะไรไหม ฉันเป็นผู้ชายความต้องการมันก็ย่อมมีเป็นธรรมดา คุณแม่ท่านไม่ไว้ใจวิธีการป้องกันของฉัน และไม่ไว้ใจผู้หญิงทุกคนของฉัน”
สาวน้อยผู้กำลังจะถูกนับรวมอยู่ใน ‘ผู้หญิงทุกคน’ ของเขาได้ยินคำพูดนี้แล้วก็หัวใจแกว่งแปลกๆ ใครกันแน่ควรจะกลัวเรื่องโรคร้าย ไหมฟ้าชักจะสงสารตัวเองเข้าแล้วสิ จะเจริญรอยตามพี่ชายหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ไหม”
“เอ่อ คะ”
“ทำไมคุณแม่ถึงเลือกเธอ จะหาเมียเก็บให้ลูกชายทั้งทีเลือกมาได้หลานสาวแม่บ้าน นมก็เล็กดำก็ดำ” ฟังเขาพูดจบไหมฟ้าก็อ้าปากค้าง หน้าอกเธอตั้งสามสิบสี่นิ้วแค่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อยืดตัวใหญ่ ผิวก็ถือว่าขาวผุดผ่อง ไอ้ที่ดำน่ะตอนเด็กต่างหาก หญิงสาวคัดค้านอยู่ในใจ ประกายความหวังเล็กๆ เริ่มก่อเกิด
“นั่นสิคะ ไหมไม่สวยไม่อึ๋มไม่ขาวด้วย ไม่ใช่สเปกของคุณคินสักนิด ถ้าอย่างนั้นคุณคินก็ปฏิเสธได้นี่คะ” พูดพร้อมกับประกายตาที่เรืองรองด้วยความหวังอยู่นิดๆ
“เรื่องอะไร” นคินทร์แสร้งทำสีหน้าไม่เข้าใจ
“ก็เรื่องที่ไหมไม่ใช่สเปกของคุณคินนี่ไงคะ คุณคินก็บอกให้คุณแสงหาคนใหม่ให้สิคะ” พยายามอย่างเต็มที่ที่จะเปลี่ยนใจเขา เขาทำท่าคิดตามสิ่งที่ไหมฟ้าพูดอยู่ครู่หนึ่ง
“จริงด้วยสิ” นคินทร์ลุกขึ้นยืนตัวตรง ก้าวเท้าเข้าไปประชิดร่างสมส่วนของไหมฟ้า เขามองสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะยื่นมือออกไปเชยปลายคางมนขึ้น
“ทำอะไรคะ” จะปัดมือออกก็ไม่กล้า นคินทร์ยื่นหน้าหล่อเหลาคมเข้มของตัวเองเข้าไปใกล้ และกระซิบเบาๆ ตรงใบหูว่า
“ปฏิเสธให้โง่น่ะสิ มีคนให้เอาฟรีๆ ดีจะตายไป” เขาหัวเราะเสียงดังลั่นก่อนเดินจากไปอย่างคนอารมณ์ดี
ไหมฟ้าถึงกับเซหลุนๆ ไปนั่งแผละบนเก้าอี้แทบไม่ทัน คิดตามสิ่งที่เขาพูดแล้วน้ำตาก็ไหลเอ่อนองหน้า ขึ้นชื่อว่าเสือผู้หญิงยังไงก็คงไม่ทิ้งลายเจ้าชู้
นคินทร์กระตุกยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย มีคนเป็นร้อยเป็นพันอยากขึ้นเตียงกับ นคินทร์ ทยารัย แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ถึงได้ทำท่าทางรังเกียจเขาแบบนี้ ชายหนุ่มเอนตัวลงบนเตียงนอนอย่างช้าๆ ตอนแรกก็คิดจะไปพูดให้อีกคนปฏิเสธมารดาตัวเอง แต่ใครจะคิดว่าไหมฟ้าจะเป็นฝ่ายปฏิเสธเขาเสียก่อน แม้ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่จากที่ได้คุยกันเมื่อครู่ที่ผ่านมา นั่นแหละคือเจตนาที่ชัดเจนของเจ้าตัว
‘ไหมฟ้าเธอเป็นใคร ฉันเป็นใคร ไม่รักไม่หลงฉันก็ให้มันรู้ไป’
นคินทร์มั่นใจในเสน่ห์บุรุษเพศของตัวเองค่อนข้างสูง ไม่เคยมีใครปฏิเสธเขาและเขาเองก็ไม่คิดปฏิเสธ หากสตรีนางไหนจะยื่นไมตรีชั่วข้ามคืนให้ และการมีบทเรียนจากพี่ชายทำให้เขาสรรหาวิธีป้องกันอย่างรอบคอบ ถึงอย่างนั้นมารดาของเขาก็ไม่ไว้ใจ เพื่อความสบายใจของท่านนคินทร์จึงยอมที่จะเล่นบทลูกชายว่านอนสอนง่าย แค่ปีเดียวก็จะได้รู้กันว่าจะออกหัวหรือก้อย จะเป็นไรไปในเมื่อเขามีแต่...ได้กับได้
- ผู้เขียน
