08 - คำโต้เภียงไร้สาระ
962 คำ
หลังมื้อกลางวัน อลันก็กลับเข้าบริษัท เขาเดินมาที่โต๊ะตัวเองแล้วก็แปลกใจที่พบชายคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าโต๊ะ
"อ้าว? ไหนว่ากลับไปแล้วไง?" เขาทักทาย
"ก็ไปกินมื้อกลางวันไง แล้วก็กลับมา แปลกตรงไหน?" แดเนียลย้อนถามคนที่ทรุดนั่งที่เก้าอี้
"ก็ไม่แปลก แต่แปลกที่เป็นคุณ" อลันมองหน้าคนนั่งกอดอกแบบชิลล์
"หา? หมายความว่าไง? ผมแปลกตรงไหน?" แดเนียลถามกลับ แฝงความเคืองในน้ำเสียง
"ผมไม่คิดว่าคุณจะกลับมาอีก เพราะบ่ายนี้ไม่มีนัดลูกค้าแล้ว" อลันตอบเสียงเรียบ
"ผมมาฝึกงานกับคุณนะ ผมก็น่าจะได้เรียนรู้งานอย่างอื่นของคุณด้วยไม่ใช่เหรอ?" แดเนียลเลิกคิ้วถามคนตรงหน้า
อลันนั่งมองหน้าเขาพักใหญ่
"อากาศข้างนอกร้อนเหรอ? หรือกินยาไม่ได้เขย่าขวด? หรือโดนใครทุบหัวมา?"
"เฮ้ย! พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงวะ!" แดเนียลชะโงกหน้าไปถามด้วยความยัวะ
"หมายความว่า ผมไม่เคยเห็นคุณมาทำงานที่นี่เลยน่ะสิ ทั้งที่คุณอายุมากกว่าผม และถ้าประธานไม่สั่งคุณก็ไม่มา" อลันยื่นหน้าตอบด้วยน้ำเสียงแบบเดียวกัน
"แล้วมันแปลกตรงไหน ถ้าผมจะทำงานบ้าง? นี่มันบริษัทของพ่อผม ผมก็ต้องเรียนรู้งานทั้งหมดสิ!"
"ไม่แปลกครับคุณแดเนียล แต่แปลกตรงที่เพลย์บอยอย่างคุณตั้งใจมาทำงานนี่แหละ"
"เพลย์บอยแล้วไง? ดีกว่าคนไร้คู่ไม่มีสาว ๆ มาสนใจล่ะว่ะ" แดเนียลทำหน้าล้อเลียน
"ผมไม่สนใจเองต่างหาก! ไม่ใช่ว่าไม่มีสาว ๆ มาสนใจ!" อลันฮึ่มใส่ด้วยความยัวะ
"หรา~ แล้วไหนล่ะสาว ๆ พามาโชว์ตัวหน่อยดิ๊!" แดเนียลยิ้มยั่ว
"ทำไมผมต้องพามาโชว์ตัว? คุณสำคัญตรงไหน ผมถึงต้องพามาอวด?"
อลันเถียงกับแดเนียลไม่หยุดจนทุกคนในออฟฟิศหันมามอง
"สรุปว่าเขาสองคนเถียงกันเรื่องอะไรน่ะ?"
"ไม่รู้สิ เห็นมีแต่เรื่องไร้สาระ" โทนี่ยักไหล่
"แต่ดูเหมือนพวกเขาจะสนุกที่ได้เถียงกันมากกว่าจะเถียงกันแบบจริงจังนะ" คนหนึ่งออกความเห็น และทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย
------
"ว่าไงแดน ไม่เจอกันนานนะ" ไอแซคจากโต๊ะอาหาร เมื่อลูกชายเดินเข้ามาทรุดนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง
"ก็ดีครับพ่อ" แดเนียลตอบรับและรอแม่บ้านวางจานให้เรียบร้อยจึงเริ่มลงมือจัดการมื้อค่ำ
"วันนี้นึกยังไงกลับมากินมื้อค่ำที่บ้านได้? ทุกทีไม่เคยเห็นหัว"
"ผมก็ต้องกลับบ้านอยู่แล้วสิครับ"
"ฉันไม่เคยเห็นแกอยู่บ้านสักที ตอนฉันไปทำงานแกก็ยังไม่ตื่น หรือยังไม่กลับบ้านด้วยซ้ำ ตอนค่ำ ๆ แกก็ควงสาวเที่ยวจนดึกกลับเช้า ฉันเหมือนอยู่บ้านคนเดียวมากกว่า" ไอแซคบ่นใส่ลูกชาย
แดเนียลหมดคำเถียง เพราะเขาเป็นแบบที่พ่อว่าจริง ๆ
"แล้วงานเป็นยังไงบ้าง?" ผู้เป็นพ่อเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นหน้าหงิกของลูกชาย
"ก็ดีครับ หมอนั่นพาผมไปพบลูกค้าหลายคนแล้ว ผมเห็นหมอนั่นคุยกับลูกค้าไม่เหมือนกันสักคน แต่ก็วกเข้ามาสู่งานและดึงเงื่อนไขมาแทรกจนลูกค้าคล้อยตามและยินยอมตกลงเซ็นสัญญากับเรา" แดเนียลเล่า
"อืม อลันเขาคุยเก่งน่ะ เขาจับนิสัยลูกค้าแต่ละคนได้ และชักจูงให้เห็นด้วยกับเงื่อนไขและสิทธิประโยชน์ที่ลูกค้าจะได้รับ เขาเป็นมือหนึ่งของบริษัทเลยล่ะ"
รอยยิ้มภูมิใจปรากฎบนใบหน้าเมื่อเอ่ยถึงลูกน้องคนเก่ง แดเนียลมองรอยยิ้มพ่อแล้วในใจก็แปลบขึ้นมา จะว่าไม่พอใจหรืออิจฉาก็ไม่ใช่ แต่รู้สึกว่ารอยยิ้มนั่นน่าจะเป็นของตนเองที่เป็นลูกชายสิ ไม่ใช่เป็นของคนอื่น
"แล้วงานอย่างอื่นล่ะ? ได้ทำอะไรบ้าง?" เสียงไอแซคถามดึงความคิดของแดเนียลกลับมา
"เอ่อ... ก็ลงบันทึกการทำงาน สรุปประจำวัน ติดตามลูกค้า ประมาณนี้ครับ" แดเนียลบอก และไอแซคก็แค่พยักหน้ารับรู้
"แล้วเมื่อไหร่แกจะเลิกควงสาวเที่ยวสักที?"
"ผมแค่ยังสนุกกับชีวิตโสดนี่" แดเนียลตอบไม่เต็มเสียงและสายตาที่หลุบลงหลบสายตาดุ
"เพลา ๆ ลงบ้างนะ ค่าใช้จ่ายที่แกเลี้ยงสาว ๆ ก็ไม่ใช่น้อย ๆ เก็บเงินบ้าง จะได้ซื้ออะไรที่มันมีสาระดีกว่าเลี้ยงสาว"
"ก็ผม..."
"ชื่อเสียงแกโด่งดังมากเลยนะ ลูกชายเพลย์บอยของตระกูลเบคเกอร์ ฉันไม่กล้าอวดแกเลย เวลาไปร่วมงานสังสรรค์กับเเพื่อนนักธุรกิจ"
"พ่อครับ ผมก็ลดลงแล้วนะ ผมไม่ได้เที่ยวทุกคืนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ผมกำลังตั้งใจจะทำงานแล้วไง" แดเนียลตัดพ้อด้วยน้ำเสียงแฝงความน้อยใจที่ทำให้พ่อภูมิใจในตัวเขาไม่ได้
"อืม ก็ดี แกอายุตั้งสามสิบแล้ว ทำตัวให้สมกับเป็นลูกชายที่ฉันภูมิใจได้แล้ว" ไอแซคสำทับและลุกจากโต๊ะอาหาร ทิ้งให้ลูกชายนั่งกินต่อไปคนเดียวเงียบ ๆ
แดเนียลมองตามหลังพ่อแล้วก็ถอนหายใจ บ้านนี้เขาอยู่กับพ่อแค่สองคน แม่แยกทางกับพ่อด้วยความไม่ลงตัวหลาย ๆ อย่าง และย้ายไปอยู่ที่บ้านคุณตา และน้องชายเขาก็ไปอยู่กับแม่
พ่อเป็นคนเข้มงวด และจริงจังกับการทำงาน พ่อทำทุกอย่างเพื่อบริษัท และพ่อชอบทำหน้าดุใส่เขาอยู่เสมอ
- ผู้เขียน
