07 - ตำรวจหน้าเข้ม
1233 คำ
แดเนียลเข้ามาบริษัทตอนสิบโมง เขาไปที่โต๊ะของอลันและไม่พบเจ้าของโต๊ะอยู่ตรงนั้น เขาเลยนั่งลงที่หน้าโต๊ะเงียบ ๆ
สิบเอ็ดโมงแล้ว แต่เจ้าของโต๊ะยังไม่มา
"เจ้าคนกวนประสาทนี่ไปไหน? หยุดหรือไง?" แดเนียลหันไปถามโทนี่เพื่อนร่วมงานของอลันที่อยู่ไม่ไกล
"อลันไปพบลูกค้าตั้งแต่เช้าแล้วครับคุณแดเนียล" โทนี่เงยหน้าตอบ
"ไปพบลูกค้า? แล้วไม่บอกผมเนี่ยนะ?" แดเนียลเริ่าหงุดหงิด
"พอดีลูกค้าขอเลื่อนเวลานัดกะทันหันน่ะครับ เลยรีบไปตั้งแต่เก้าโมง"
"เลื่อนเวลานัดเหรอ?" แดเนียลย้อนถาม
"ครับ ลูกค้าคนนี้ทีแรกนัดไว้ตอนบ่าย แต่เหมือนเขาจะมีธุระด่วนต้องรีบไป เลยขอเลื่อนนัดมาเป็นตอนเช้าแทน" โทนี่เปิดดูตารางนัดหมายของลูกค้าในแฟ้มงาน
แดเนียลพยักหน้าแล้วนั่งต่อไปจนสิบเอ็ดโมงครึ่งอลันก็กลับเข้ามาด้วยสีหน้ายุ่งยาก วางกระเป๋าบนโต๊ะ ถอดเสื้อสูทโยนพาดเก้าอี้ แล้วทรุดนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น? งานนี้ไม่สำเร็จเหรอ?" เพื่อนหันมาถาม
"ก็ไม่เชิง เขายอมรับเงื่อนไขนะ แต่กว่าจะกล่อมได้ใช้เวลาตั้งนาน ถามซอกแซกไปจนถึงเรื่องส่วนตัวของผม"
"ถามเรื่องส่วนตัว? ทำไมงั้นล่ะ?" โทนี่แปลกใจสุด ๆ
"ก็แค่อยากให้ผมไปเที่ยวต่างประเทศด้วยหลาย ๆ คืน" อลันตอบด้วยความเซ็ง
"เห~ ลูกค้าชอบคุณนะนี่ ถึงอยากให้ไปเที่ยวด้วย" เสียงหัวเราะดังขึ้นจากคนที่นั่งฟังเงียบ ๆ มาตั้งนาน
"ไม่ตลกนะ!" อลันหันไปฮึ่มใส่คนตรงหน้า
"เขาเป็นผู้ชาย แถมมีอายุด้วย ใครจะยอมไปด้วยล่ะ!" อลันกระแทกเสียงใส่อย่างหงุดหงิด
"แล้วถ้าเป็นผู้หญิงสวย จะยอมไปงั้นสิ?" แดเนียลถามแบบยั่วเย้า
"ผมไม่ใช่ 'เพลย์บอย' แบบคุณ ที่จะยอมไปกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก" อลันเน้นเสียงใส่
"เหรอ? ไม่ลองเป็นดูล่ะ มีสาว ๆ ให้ควงเยอะดีนะ" แดเนียลยิ้มด้วยท่าทีกวนประสาท
"ไม่ล่ะ" อลันตอบแล้วนั่งพิงเก้าอี้ เขารู้สึกเหนื่อยและไม่สนใจจะต่อล้อต่อเถียงกับแดเนียลก็เลยเงียบไป
เมื่อไม่มีคนเถียงกลับ แดเนียลก็หมดสนุก เขาเลิกเล่นและนั่งเงียบ ๆ
"บ่ายนี้มีนัดกับลูกค้าไหม?" แดเนียลถามทำลายความเงียบ
"ไม่มีแล้ว คุณอยากไปเที่ยวไหนก็ไปเถอะ" อลันโบกมือไล่แล้วนอนฟุบโต๊ะ
"งั้นผมกลับนะ"
"อือ"
"ให้ผมกลับจริงอ่ะ?"
"อือ"
แดเนียลมองอลันพักหนึ่งก็ถอนหายใจ อลันไม่โต้ตอบกลับแบบนี้ไม่สนุกเลย
"เอาเบอร์ของคุณมาสิ แล้วถ้ามีนัดลูกค้าอีกคุณก็โทรเรียกผม" แดเนียลบอกคนนอนฟุบหน้าซุกแขน
อลันล้วงมือลงไปที่กางเกง หยิบมือถือออกมาวางบนโต๊ะส่งให้คนขอ
แดเนียลหยิบมือถืออลันมาเปิดดู
"ผมขอดูภาพได้ไหม?"
"อือ"
แดเนียลมองอย่างหงุดหงิด ไม่ว่าจะทำอย่างไรอลันก็ไม่ตอบสนอง เขาบันทึกเบอร์ของอลันลงมือถือเขา และบันทึกเบอร์ตัวเองลงมือถืออลันแล้ววางคืนที่เดิม
"ผมกลับล่ะ บาย" แดเนียลลุกขึ้นและหยิบเสื้อสูทพาดบ่าหันหลังเดินออกจากห้องด้วยความเซ็งจัด
อลันเงยหน้ามองตามหลังของคนตัวสูงที่เดินออกไปแล้วถอนหายใจ
...กลับไปได้ก็ดีละ จะได้เงียบสงบหน่อย
------
"วันนี้ช่างสงบสุขจริง ๆ" คาร์เตอร์ยกแขนขึ้นสูงและบิดขี้เกียจทีหนึ่ง
"สงบสุขแบบนี้ไม่ดีหรือไง?" เฮนรี่ที่เดินมาด้วยกันหัวเราะ
"ก็ดีนะ ถ้าไม่มี... เฮ้ย! คุณจะทำอะไรน่ะ!" คาร์เตอร์ร้องเมื่อเห็นชายคนหนึ่งปีนอยู่บนกิ่งไม้สูงอย่างน่าหวาดเสียวว่าจะร่วงลงมา
ชายคนนั้นเกาะกิ่งไม้ไว้และคืบคลานไปทางปลายกิ่งช้า ๆ มือข้างหนึ่งจับกิ่งไม้ไว้ และอีกข้างหนึ่งถืออะไรสักอย่าง ตาจ้องมองไปที่กำแพงสูง
คาร์เตอร์มองชายคนนั้นอย่างระวัง และพริบตาชายคนนั้นจับกิ่งไม้พลาดและพลิกจะร่วงลงมา
"เฮ้! ระวังหน่อย!" คาร์เตอร์วิ่งไปหา และรับไว้ทันก่อนจะร่วงพลั่กลงพื้น
"เป็นอะไรไหม?" คาร์เตอร์ถามคนที่หน้าตาตื่นด้วยความตกใจที่ร่วงลงมา และตอนนี้ก็อยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งของเขา
"อ้าว? คุณอีกแล้ว? มาทำอะไรที่นี่?" คาร์เตอร์ถามด้วยความแปลกใจ
"เอ่อ... ผมมาถ่ายรูปแมว เอ่อ... ปล่อยผมลงก่อนได้ไหม?" คริสหลบสายตาคมเข้มที่จ้องมาจนทำให้ใจหวั่นไหว หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ
"เอ่อ... ขอโทษครับ" คาร์เตอร์รีบปล่อยคริสลงพื้น
คริสรีบหันหน้าหนี ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อคิดว่าเมื่อกี้คาร์เตอร์อุ้มเขาอยู่ เขาชำเลืองมองตำรวจผิวสีแทน แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจอะไร
"คุณมาถ่ายรูปแมวนี่ต้องปีนต้นไม้เลยเหรอ?" เฮนรี่ถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ
"แมวมันอยู่บนกำแพงน่ะครับ แล้วผมไม่มีบันได ก็เลย..." คริสตอบอ้อมแอ้ม
"มันอันตรายนะ ถ้าผมรับคุณไม่ทัน คุณได้ลงไปนอนจูบพื้นแน่ ทำอะไรระวังหน่อยสิ" คาร์เตอร์บ่นใส่
"ก็ผมอยากได้รูปแมวตัวนั้นนี่!" คริสเถียงกลับ
"ก็แค่แมวตัวเดียว ต้องทุ่มเทขนาดนั้นเลยเหรอ?" คาร์เตอร์ย้อนถาม
"ไม่ใช่แค่แมวตัวเดียวนะครับ เจ้านั่นน่ะ เป็นเจ้าถิ่นแถวนี้ มันมีอาณาเขต และมีสาว ๆ ในครอบครอง มันต่อสู้เพื่อปกป้องอาณาเขต ปกป้องสาว ๆ ของมัน และต่อสู้เพื่อความอยู่รอดของมัน มันเป็นฮีโร่เลยล่ะ" คริสเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
"นี่เป็นเรื่องในบทความของเดือนหน้าเหรอ?" เฮนรี่ถาม
"ใช่ครับ ผมเตรียมบทความหมดแล้ว ขาดแต่รูปเจ้าเหมียวนี่เท่านั้น ถ้าตอนนั้นผมได้รูปมัน ผมก็ไม่ต้องลำบากปีนต้นไม้นี่หรอก" คริสตอบแล้วมองหน้าคาร์เตอร์ด้วยความเคือง
คาร์เตอร์มองหน้าคริสที่วกมาด่าเขาจนได้
"โอเค ผมผิดก็ได้ แล้วครั้งนี้ได้รูปนายแบบหรือยัง?" คาร์เตอร์ยกมือยอมแพ้
คริสไม่ตอบแต่เปิดกล้องดูภาพสุดท้ายก่อนเขาจะร่วงลงมา และยิ้มด้วยความโล่งใจ
"ได้ครับ วินาทีสุดท้ายเลย"
"ได้รูปแมวแล้วก็ดีละ จะได้ไม่ต้องปีนต้นไม้แบบนี้อีก" ตำรวจหน้าดุพยักหน้า สายตาคมเข้มมองไปที่รอยยิ้มคนตัวบางที่ยืนใกล้ ๆ
"ไปกันเถอะเฮนรี่ งานเรายังไม่เสร็จ" เขาหันไปตบบ่าบัดดี้
"งานอะไรครับ?" คริสอดถามไม่ได้
"ลาดตระเวนในสวนสาธารณะไง" คาร์เตอร์ตอบแล้วหันหลังเดินไปกับคู่หู
"เอ่อ... เดี๋ยวครับคุณตำรวจ" คริสวิ่งไปดักหน้าเขา
"ขอบคุณครับที่ช่วยรับผมไว้" คริสก้มหัวให้
"ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ผมอยู่แล้วที่ต้องช่วยพลเมือง" คาร์เตอร์ยิ้มให้และเดินจากไป
รอยยิ้มช่างมีเสน่ห์ดึงดูด คริสมองตามรอยยิ้มนั้นแบบละสายตาไม่ได้
"เรื่องต่อไป เอาเรื่องนี้ดีไหมนะ นายตำรวจผู้ปกป้องพลเมือง" เขาพึมพำมองตามหลังตำรวจทั้งสองนายไป
- ผู้เขียน
