ตอนที่4
627 คำ
"กันต์ว่ะ เพื่อนนัตจะกลับแล้ว มายืนให้มันไหว้หน่อยสิ" ไอ้นัตโผล่หน้ามาที่ประตูห้องนอนพ่อ ชนกันต์มองตาขวางไปทางลูก พรางพ่นควันกลุ่มใหญ่ออกจากปอด เหมือนตัวในการ์ตูนเวลาโมโหจริงๆ
"เร็ว พวกมันรอ"นัตเร่งพ่อก่อนรีบหายหัวไป เหมือนรู้ว่าชนกันต์จะบอกปฏิเสธ
ชายหนุ่มจึงจำต้องลุกจากเตียง ปิดสมุดบัญชี สูบบุหรี่ในมืออีกอึกหนึ่ง ก่อนจะขยี้ปลายด้านที่ติดไฟลงที่ถาดแก้วเล็กๆเพื่อดิบ
"หวัดดีครับพ่อ"พวกเพื่อนลูกที่ชื่อห่าเหวอะไรบ้างไม่รู้ พากันยกมือไหว้ท่าแข็งๆอย่างเด็กเกเรที่ไหว้ลูกพี่
"อาๆ" ชนกันต์ยกยือขึ้นรับไหว้ มองดูเหล่าเด็กหนุ่มทยอยเดินไป และสังเกตว่าในกลุ่มนั่น ไม่เห็นมีไอ้ที่ตัวสูงกว่าเพื่อนเลยวะ นึกสงสัยจนต้องหันมาถามลูกชาย ที่ยืมค่ำหัวอยู่ข้างๆมองส่งเพื่อน
"ไอ้เวรนั่นล่ะ"
"เวรไหน?"
"ไอ้เอดอกเอเดนเหี้ยไรนั่นน่ะ กลับไปก่อนแล้วหรอ" ยังไม่ทันที่ชนัตจะตอบพ่อ ไอ้เอดอก เอเดน ที่ชนกันต์ถามถึง ก็โดดออกมาจากทางด้านหลังประตู กอดหมับเข้าให้ จนคนตัวเล็กกว่าเซเสียหลักเกือบล้มหัวทิ่ม
"คิดถึงเอเดนหรอ"
"เหี้ยไรของมึงเนี่ย!!!!" เสียงร้องเหวขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ ไอ้ลูกชายกลับยืนขำท่าทางของพ่อที่ไม่เคยเห็น
"ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้เดนมันขอค้างน่ะพ่อ" ชนัตบอกพ่อ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปแบบไม่สนใจจะช่วยกันไอ้ลูกหมานี่จากชนกันต์เลย
ก็มันตลกนี่ แล้วอีกอย่าง พ่อก็ไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย ไม่เห็นจะต้องห่วง
"ไอ้นัต!!!!ไอ้ลูกเหี้ย"ชนกันต์พาลมาด่าชนัตด้วย
"ตะกี้แด๊ดถามถึงเอเดนด้วย คิดถึงกันหรอครับ"เด็กหนุ่มตัวสูงยิ้มหวานพร้อมถาม แต่ในความรู้สึกของชนกันต์ แม่งเป็นยิ้มที่โคตรน่าขนลุกเลย
"กับผีมึงสิ ปล่อยกูเลยนะ!!"ดิ้นก็ดิ้นไม่หลุด ข้อแขนไอ้เด็กนักมวยแข็งกว่าท่อปะปาที่บ้านอีก
ชนกันต์ทั้งโกรธทั้งอาย
"ไอ้เหี้ยนี่ ปล่อยกูเลยนะ!!!"
ยิ่งร้องดังคนข้างบ้านยิ่งให้ความสนใจ ไม่นานชายหนุ่มก็หันไปเจอหน้าสลอนที่มองข้ามรั้วสูงมา เห็นแต่หัวเรียงเป็นแถวไปตามกำแพง
"มึงๆ กูบอกให้ปล่อย!"ชายหนุ่มลดเสียงและเลิกดิ้น แต่ไอ้ลูกหมาที่ยังอยากกอดอยู่ก็ไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ
เมื่อไม้แข็งใช้ไม่ได้ผล เพื่อเอาให้รอดจากสายตาคนข้างบ้านให้ได้ก่อน ชนกันต์จึงยอมคุยดีๆกับเอเดน
"พากูเข้าบ้านเดี๋ยวนี้เลย ไอ้เหี้ยแม่ง"
"แด๊ดดี๊พูดกับเอเดนไม่เพาะอะ"ไอ้เด็กตัวโตเหมือนรู้จะต่อรอง งอแงจะเอานั่นเอานี้ น่าถีบจริงๆ
"พ พาพ่อเข้าบ้านทีลูก กูจะวูบละ"ว่าเสียงอ่อนใจ
"ค้าบ" เอเดนยิ้มรับคำ ก่อนจะตวัดแขนแข็งแรง ช้อนอุ้มคุณแด๊ดดี๊ตัวน้อยเข้าบ้านในท่าเจ้าสาว ชนกันต์อยากจะร้องไห้ เหนื่อยใจกับมันจนพูดอะไรไม่ออก ป่านนี้เรื่องของเขาคงเข้าไลน์หมู่บ้านแล้วมั้ง ถูกถ่ายรูปไว้ด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ จบกัน ภาพลักษณ์ที่สะสมมานาน
"จะวางตรงไหนดีน้าาา โซฟาหรือบนห้อง" เอเดนถามตัวเอง คนในมือจึงเหวใส่
"ปล่อยกูเลย ไอ้เด็กเหี้ย!!!"
- ผู้เขียน
