ตอนที่ 2 งานใหม่ไฉไลกว่าเดิม!
2415 คำ
ตอนที่ 2 งานใหม่ไฉไลกว่าเดิม!
ตอนนี้ผมมายืนอยู่หน้าผับที่คุ้นเคยถ้าถามว่ามาทำไมคงต้องตอบว่า!! แท่นนนนน มาทำงานไง ฮ่าๆ อยากรู้ละสิงานอะไร แค่คิดก็ตื่นเต้นจนตับไตไส้พุงเต้นแล้ว! เพราะอะไรหนะหรอออออ ก็งานที่พี่เต้ยแนะนำคืองานที่ผับพี่เพทายยังไงละ
ผมพึ่งรู้ว่าผับที่ผมไปเป็นของพี่เพทายอะไรมันจะดีไปกว่านี้!! ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายๆ พี่เต้ยบอกให้ผมมาบอกเรื่องงานกับพี่เพทายก่อน อยู่กับพี่แกสองต่อสอง!! ผมเดินเข้าผับตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเปิดคงไม่ค่อยมีเดินเข้ามาไม่นานก็เห็นร่างสูงสง่าของพี่เพทายยืนพิงประตูอย่างกับนายแบบ ทำไมว่าที่สามีถึงหน้าตาดีแบบนี้
"สวัสดีครับพี่เพทาย"ผมทักร่างสูง
“อืม เราสินะที่ไอ้เต้ยเป็นคนฝากงานมา” ร่างสูงตรงหน้าพูดด้วยเสียงเรียบไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรจนทำให้ผมรู้สึกเกร็งขึ้นไม่ได้
“เอ่อครับพี่เพทายมีงานอะไรให้ผมทำครับผมทำได้หมด” ผมพูดขึ้นทำลายความเงียบ การอยู่กับคนเงียบแบบพี่เพทายทำให้ผมเดาอารมณ์ของคนร่างสูงไม่ออก
เพราะแบบนี้หรือเปล่านะพี่เพทายเลยยังไม่เคยมีแฟนถามว่าทำไมผมรู้หรอก็ในข้อมูลที่เพื่อนสาวให้มามีบอกครบทุกอย่างว่าพี่เพทายไม่เคยมีแฟนแต่คู่ควงคู่นอนเยอะมาก!!!! คนหล่อทำอะไรก็ดูดีไปหมดแค่กระดิกนิ้วผู้หญิงก็แทบจะถวายบนเตียงแล้ว
“งั้นก็เป็นเด็กเสิร์ฟคอยเสิร์ฟเหล้าทำงานตั้งแต่ 1 ทุ่มถึงตี 2 คืนละ 500 ส่วนทิปก็เอาไปเลย” ผมตายลุกวาวเมื่อได้ยินจำนวนเงินคืนละ 500 ก็เยอะแล้วปกติที่อื่นให้กว่าน้อยนี้อีกแถมยังไม่รวมทิปด้วย
“เริ่มงานคืนนี้เลยแล้วกันมีอะไรก็ขึ้นไปหาบนชั้น 3” ผมพยักหน้าอย่างว่องไว
“ขอบคุณครับ” ผมไหว้ลาแล้วเดินกลับออกไปจากร้านหน้าหวานยิ้มจนแก้มปิ ในที่สุดผมก็ได้งานทำอย่างรวดเร็วแถมเงินเดือนก็ไม่ใช่น้อย ต้องขอบคุณพี่รหัสคนหล่อของผมซะแล้วที่ทำให้ผมเหมือนตกถังข้าวสารแบบนี้ ผมก้มลงไปดูนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงกว่าผมขึ้นรถเมล์ตรงไปที่บ้าน
18.30 น.
ผับ
ตอนนี้ผมอยู่ที่หน้าผับของพี่เพทายแล้วผมมาก่อนเวลาทำงานครึ่งชั่วโมงคงเพราะว่าน่าจะมียูนิฟอร์มที่ต้องใส่ ผมยืนอยู่ที่หน้าประตูเพราะไม่กล้าเข้าไปใจผมเต้นกระสับกระส่ายอย่างไม่เป็นจังหวะไม่รู้ว่าตื่นเต้นเพราะได้ทำงานหรือตื่นเต้นเพราะได้เจอหน้าหล่อๆ ของพี่เพทาย
“สวัสดีครับคุณไผ่ใช่ไหม” ผมสะดุ้งออกจากภวังค์แล้วหันไปมองเจ้าของเสียงที่เรียกผมร่างสูงหน้าหล่ออยู่ในชุดสูทสีดำทั้งตัว
“เอ่อ ครับ”
“คุณเพทายให้พาคุณไปเปลี่ยนชุดที่ห้องพนักงาน” ผมพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายแล้วร่างสูงเดินนำผมเข้าไปในผับ ผมเดินสำรวจไปเที่ยวทั่วผับตอนนี้ยังไม่มีลูกค้ามีแค่พนักงาน
“คุณ..” ผมจะเรียกคนที่นำหน้าอยู่แต่ก็ลืมว่าไม่รู้ชื่อเขา
“กราฟครับ” ร่างสูงตอบ
“พี่กราฟครับผับนี้เปิดกี่โมง” ผมแอบเห็นร่างสูงตรงหน้าชัดเมื่อผมเรียกว่าพี่กราฟ แต่ก็ไม่ได้หันมาว่าอะไรเดินนำผมต่อไปแต่ปากก็เอ่ยตอบ
“ผับนี้เปิด 2 ทุ่มครับ” ผมพยักหน้ารับรู้เดินมาไม่นานก็ถึงห้องห้องหนึ่งร่างสูงเปิดเข้าไปผมเดินตามมองรอบๆ ข้างในเป็นห้องธรรมดามีกระจกและตู้เสื้อผ้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทั่วไป
“ชุดอยู่ในตู้เลือกขนาดเอานะเดี๋ยวผมไปรอข้างนอก” ผมพยักหน้าตอบร่างสูงก็เดินออกไปผมหันไปมองตู้ขนาดใหญ่ 2 ตู้ที่อยู่ข้างๆ กัน ผมมองไปที่นาฬิกาตอนนี้มันใกล้จะสองทุ่มแล้วผมไม่รอช้าเปิดตู้หนีบเสื้อผ้าที่ขนาดพอดีกับตัวเองเดินไปเปลี่ยนที่หลังฉากกระจกเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จชุดที่ใส่เป็นชุดเสริมธรรมดาไม่ได้มีความต่างอะไรจากตอนที่ผมทำงานร้านเค้ก
ผมเดินออกจากห้องตรงไปที่ชั้นล่างตอนนี้ใกล้ถึงเวลาเปิดพัดแล้วนักท่องเที่ยวราตรีเริ่มทยอยมา เริ่มงานเถอะ!
00.00 น.
ผมคิดว่างานนี้มันจะง่ายๆ แต่ผมคิดผิด!! พวกหื่นกามมาแอบจับก้นผมตั้งหลายคน
“รับอะไรดีครับ” ผมเดินไปหาเมื่อผู้ชายที่ค่อนข้างเมากวักมือเรียก ใจผมกระสับกระส่ายคนเมาเป็นอะไรที่ผมกลัวมาก
“เชี้ย!”
+++++++ต่อ++++++
ผมสะดุ้งล้มหน้าคว่ำไปบนโซฟาอย่างไม่ทันตั้งตัวเมื่อถูกแรงดึง มือหนาตวัดใส่เอวผมแล้วดึงเข้าไปหาตัวเอง
“เอ่อคุณลูกค้าช่วยปล่อยผมได้ไหมครับ” ผมกลั้นใจพูดหันหน้าหน้าหนีเพราะกลิ่นแอลกอฮอล์จากชายคนนี้แรงมาก
“อะไรกันเป็นแค่เด็กเสิร์ฟจะมาบริการลูกค้าหน่อยไม่ได้หรอ อย่าทำเป็นเล่นตัวหน่อยน่า” ไม่ได้เล่นตัวโว้ย! กูทั้งรังเกียจทั้งเหม็นเลยเนี่ย! ถ้าหน้าตาหล่อได้สักครึ่งนึงของพี่เพทายก็อาจจะสนอยู่แต่มีอะไรน่าตายิ่งกว่าปลาดุกชนเขื่อน
“ผมต้องไปรับออเดอร์ของลูกค้าคนอื่นอีกปล่อยผมก่อนได้ไหมครับ” ผมพูดกับชายเมาด้วยความใจเย็นไม่อยากทำให้งานวันแรกผมมีปัญหา
“มานั่งเป็นเพื่อนกันก่อนจะเป็นไรเดี๋ยวจะไปคุยกับผู้จัดการว่าจะซื้อทั้งคืนเลย” ทั้งคืนพ่อง!! ผมรู้สึกได้ถึงอารมณ์ฉุนเฉียวของตัวเองหางคิ้วกระตุกอย่างไม่พอใจ ลูกค้าก็ลูกค้าเถอะผมจะซัดให้คว่ำเลย
“มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าครับ” ก่อนที่ผมจะได้จัดการคนเมาตรงหน้าก็มีเสียงหล่อแทรกเข้ามาก่อน ผมหันไปมองไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่เพทายเอง
“ไม่มีอะไรหรอกครับเราแค่หยอกล้อกันนิดเลย” หยอกล้อถามกูไหมว่ากูอยากหยอกล้อกับมึงไหมไอ้ห่าหอกนี่!
“ถ้างั้นปล่อยตัวเด็กเสิร์ฟของผมก่อนได้ไหมครับ เดี๋ยวผมให้เด็กกับคนอื่นมาบริการ เป็นการไถ่โทษผมให้กินเหล้าฟรีสำหรับคืนนี้” เสียงเรียบของพี่เพทายบอกอย่างใจเย็นไม่ได้แสดงถึงอารมณ์อะไร
“เออๆ พวกมึงมันเรื่องมากจริงๆ จะไปไหนก็ไป” คนเมาตาลุกวาวเมื่อได้ยินว่าฟรีเมื่อได้ยินดังนั้นผมก็รีบลุกขึ้นทันที พี่เพทายหันหลังเดินกลับไปผมยืนโด่เด่ไม่รู้จะทำยังไงต่อ
“ตามมา” เสียงทุ้มของพี่เพทายพูดทำให้ผมรีบเดินตามไประหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรทำให้บรรยากาศชวนให้หายใจไม่ออกเดินมาไม่นานเราก็มาถึงห้องห้องหนึ่งที่อยู่บนชั้น 3 ห้องนี้น่าจะเป็นห้องทำงานของพี่เพทายเพราะได้แล้วหรอก็มีโต๊ะทำงานที่มีเอกสารมาอยู่อย่างเป็นระเบียบ ร่างสูงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานผมยืนเลิ่กลั่กไม่รู้จะนั่งตรงไหน
“โซฟา” เสียงเรียบเอ่ยพูดผมแอบขอบคุณในใจถ้าพี่เพทายไม่พูดขึ้นผมคงจะทำตัวไม่ถูก
“พี่เพทายมีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามอย่างสงสัย ตั้งแต่เข้ามาร่างสูงก็ไม่พูดอะไรเอาแต่พลิกเอกสารไปมา
“ทำงานเป็นไงบ้าง” เสียงทุ้มพูดขึ้นแต่ตายังคงมองเอกสารในมือเหมือนเดิม
“ก็ดีครับ” ผมตอบไม่เต็มเสียงจะตอบว่าโดนลวนลามจนเกือบซัดลูกค้าพี่แกไปหลายคนแล้วก็ไม่กล้าพูดเดี๋ยวจะโดนไล่ออกตั้งแต่วันแรกที่ทำงาน
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงเมื่อเห็นว่าอีกคนเงียบไปนานพี่เพทายกำลังจ้องผมสะดุ้งก้มหน้ามองมือตัวเองเหมือนเดิมเมื่อเจอสายตาคมดุๆ เข้าให้
“ถ้าพี่เพทายไม่มีอะไรแล้วผมขอไปทำงานก่อนนะครับ” ผมลุกขึ้นยืนถ้าผมอยู่ในห้องนี้ต่อไปอีกครึ่งชั่วโมงผมคงสมองแตกแน่ๆ ทำไมอนาคตสามีผมเป็นคนที่เย็นชาแบบนี้นะ!!!
“เดี๋ยว” ร่างสูงสมส่วนของพี่เพทายเดินมาหาผมได้หยุดอยู่ที่ตรงหน้า ผมแอบขนลุกเมื่อมองหน้าพี่เพทายใกล้ๆ หน้าขาวเนียนกิ๊กมองไม่เห็นสิวแม้แต่เม็ดเดียว คิ้วดกดำจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากคล้ำหน่อยๆ ผิวสีแทนๆ ไม่ได้ขาวโบ๊ะเหมือนผมแต่ก็ไม่ได้คล้ำผมดกดำไม่แปลกใจเลยทำไมผู้หญิงถึงชอบและหลงใหลขนาดผมเป็นผู้ชายแท้ๆ ยังอดใจสั่นไม่ได้
“มีอะไรหรอครับ” ผมถามขึ้นอีกครั้งก็ร่างสูงไม่พูดอะไรมัวแต่จ้องผมตาไม่กะพริบจนผมไม่รู้จะทำตัวยังไง
“เปล่า ระวังตัวด้วยงานกลางคืนมีพวกชอบลวนลามเยอะ” พูดจบร่างสูงก็หันหลังเดินกลับไปนั่งเก้าอี้ทำงานเหมือนเดิมผมทำท่าเลิ่กลั่กรีบเดินออกไปจากห้องรู้สึกได้ว่าหน้าตัวเองเหอร้อนแสดงว่าพี่เพทายเป็นห่วงผมใช่ไหม! อ๊ากกกกกกก
เขินโว้ย!!
ผมเดินมาข้างล่างอย่างอารมณ์ดีตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้วคนเริ่มทยอยกลับกันมีแต่พวกคนเมามากกว่าเดิมบนเวทีเตี้ยๆ ยังมีหญิงชายกอดนัวเนียกันอยู่ประปราย
“ดูอารมณ์ดีจังนะครับมีเรื่องอะไรดีๆ เกิดขึ้นหรือเปล่า” พี่กราฟเดินเข้ามาทักผมเมื่อเห็นผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผมเปลี่ยนสถานะจากคุณเป็นพี่แล้วมันคือกลยุทธ์การตีสนิทคนสนิทของอนาคต ผัว!
“ไม่มีอะไรหรอกครับผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ” ผมตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไปถึงจะเหนื่อยแต่มันก็คุ้มกับเงินที่ได้มาแถมยังได้แอบมองร่างสูงนิดๆ หน่อยๆ พี่เพทายนานๆ ทีจะโผล่มาให้ผมเห็น
“เหนื่อยยยยยย!” ผมนั่งหมดแรงอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าตอนนี้นักท่องเที่ยวเริ่มไม่มีแล้วเพราะว่าเป็นเวลาผับปิดตอนนี้ ตี 2 หน่อยๆผมว่าจะมาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบกลับไปอาบน้ำนอนตอนนี้ผมทั้งเหนื่อยทั้งง่วง ผมเดินไปนั่งตรงเก้าอี้หน้ากระจกข้างๆ ประตูร่างบางสูงร้าว 170 ผิวขาวอมชมพูเหมือนคนไม่โดนแดดแต่ที่จริงผมก็ทำงานตลอดไม่รู้ว่าทำไมมันขาวหรืออาจจะเป็นเพราะกรรมพันธุ์
แต่คิดไปก็ปวดหัวผมปลดกระดุมเสื้อออกทีละอันอย่างใจเย็นถึงตอนนี้ตาผมจะหลับแล้วก็เถอะ ผมถอดเสื้อออกเมื่อปลดกระดุมครบทุกเม็ดเริ่มมือไปหยิบเสื้อที่พับไว้ข้างๆ มาแทน
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูทำเอาผมสะดุ้งเฮือกหันไปมองสบตากับตาคมของพี่เพทายพอดี ร่างสูงมองหน้าผมก่อนจะเลื่อนสายตาต่ำลงมาทำให้ผมมองตาม ท่อนบนเปลือยเปล่าโชว์ยอดอกสีหวานผมรีบยกมือขึ้นปิดหน้าแดงละลื่น
นี่มันฉากอ่อยชัดๆ!!
“รีบใส่จะไปส่ง” ร่างสูงพูดเสียงเรียบๆ
“ตะแต่..” ผมยังพูดไม่จบร่างสูงก็หันหลังเดินออกจากห้องไปผมกลุ่มแก้มตัวเองนั่นรู้สึกได้ว่าหน้าตัวเองต้องแดงแน่ๆ หันไปมองกระจกหน้าผมแดงจริงๆ ด้วย ผมตบหน้าตัวเองเบาๆ เรียกสติรีบใส่เสื้อผ้าตัวเดิม
‘’ ช้า” ร่างสูงพูดขึ้นเมื่อผมเดินไปหาพี่เพทายที่ยืนพิงรถร่างสูงพ่นควันบุหรี่ออกมา ผมหันหน้าหนีเพราะไม่ค่อยชอบกลิ่นของมันสักเท่าไหร่ เหมือนร่างสูงจะรู้ที่เพทายทิ้งบุหรี่ลงแล้วเดินไปทางคนขับ
ผมเดินไปอีกทางอย่างว่าง่ายถึงจะเกรงใจก็เถอะแต่พี่เขาอุตส่าห์ไปส่งทั้งทีผมไม่ได้อ่อยเลยจริงๆ นะ…โอเคผมอ่อยที่จริงก็แอบหวังนิดๆ
ระหว่างทางเงียบสนิทมีเพียงเพลงที่คลอเบาเบาผมไม่รู้ว่าจะขึ้นต้นบทสนทนากับพี่เพทายยังไงพอเห็นหน้าพี่แกก็นึกถึงฉากตอนอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ขอบคุณที่มาส่งครับ” เดี๋ยวสิถ้าแค่ขอบคุณแบบนี้แล้วความสัมพันธ์ผมกับร่างที่แท้ถ่ายเมื่อไหร่จะขยับแบบนี้ผมคงจะไม่ได้เลื่อนขั้นไปเป็นเมียแน่!! คงเป็นได้แค่ลูกจ้างแค่คิดหัวใจก็เจ็บจี๊ดจี๊ดแล้ว คงเป็นได้แค่ลูกจ้างแค่คิดหัวใจก็เจ็บจี๊ดที่แล้ว!!
“อืม” ผมมองร่างสูง พี่เพทายไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเลยหรอ!!!
“เอ่อ ผม..เอ่อไปก่อนนะครับ” ผมเปิดประตูรถเตรียมจะลงไปอย่างรวดเร็วรู้สึกได้ว่าหน้าเห่อร้อน ปกติผมไม่ใช่คนขี้อายแบบนี้นะวันนี้เป็นอะไรกัน!!
“มีอะไ...อุ๊บ” ผมหันไปเมื่อไม่ส่งคว้าข้อมือผมไว้แต่ยังพูดไม่ทันจบเมื่ออีกคนกระชากผมเข้าไปจูบอย่างแรง ริมฝีปากหนาบดขยี้ผมจนรู้สึกแสบลิ้นร้อนถูกสอดเข้ามาตวัดเกี่ยวพันลิ้นผมอย่างหิวกระหาย
“อื้มมมม” ผมกำเสื้อพี่เพทายแน่หัวสมองมันขาวไปหมดไม่รู้จะทำอะไรตอนนี้เคลิบเคลิ้มจนหลุดครางเสียงน่าอายมาก
“แฮ่กๆ” ผมสูดเอาออกซิเจนเข้าปอดแทบไม่ทันเมื่อร่างสูงพละริมฝีปากออก
“ฝันดีครับ หึหึ” เสียงนั้นเป็นเสียงสุดท้ายได้ยินแล้วจู่ๆ ผมก็มาอยู่ที่ห้องนอนได้ไงรู้สึกเหมือนสมองมันเลื่อนลอยคิดอะไรไม่ถูกนี่ผมโดนจูบแรกขโมยไปโดยที่เพทาย
อ๊ากกกกกกกกกก!! เขินโว้ยยยยย!!
+++++++++++++++++++++++++
อย่าลืม
เม้น
ไลค์
ให้ดาว
กด ติดตาม
และสุดท้ายขอบคุณค่ะะะะ
- ผู้เขียน
