ตอนที่ 1 อ่อยยังไงให้ได้กิน
2148 คำ
ตอนที่ 1 อ่อยยังไงให้ได้กิน
ร่างสูงราว 190 cm ผิวสีแทนแบบคนไทยแท้ จมูกโด่งเป็นสัน ตาเรียวสีดำสนิท ชุดไปเวรตัวหรูยิ่งทำให้ร่างสูงดูสูงส่งน่าเข้าไปทำความรู้จัก ใบหน้าหล่อไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความดูดีลดลง.....
ในที่สุดก็เจอเป้าหมาย!! แต่ว่าจะเข้าไปทำความรู้จักยังไงดี จู่ๆ ฉากยอดฮิตก็ลอยมาสะดุดอากาศแบบในนิยายรักน้ำเน่า!! ผมรอจังหวะที่ร่างสูงแสนหล่อเหลาใกล้เข้ามาใจดวงน้อยสั่นระรั่ว พระเจ้าช่วยกล้วยบวชชี!!
ทำไมพี่แกถึงหล่อหมาตายแรดล้มแบบนี้!! ว่าแล้วแรด เอ๊ย! ผมก็ทำท่าสะดุดอากาศพอดี อา ฉากพระเอกรับนางเอกลอยเข้ามา.....
กับผีน่ะสิ!!!!
ร่างสูงพลิ้วหลบเหมือนมีตาข้าง!! เดินผ่านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนผมน่ะหรอ!! สะดุดขาตัวเองของจริงเกือบล้มแต่พอดีผมมีความสามารถพิเศษทรงตัวอย่างรวดเร็วพร้อมกับเก็บเศษหน้าที่แตกอยู่บนพื้น....
โหดร้าย!!!
ทำไมพี่แกทำร้ายคนน่ารักแบบไอ้ไผ่ได้ลงคอ!! ผมรีบเดินเข้าผับตามร่างสูงไปเพราะคนที่เห็นเหตุการณ์เริ่มหัวเราะคิกคักแล้ว...ทั้งหน้าแตก!! ทั้งอาย!! หลังจากที่เข้ามาในผับผมก็ต้องปะทะกับเหล่านักท่องราตรีทั้งหลายมองไปรอบๆ ไม่เห็นร่างสูงของเป้าหมายผมแล้ว เฮ้อ คงต้องไปนั่งรอฟ้าแล้วล่ะ
23.00 น.
ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดูตอนนี้ 5 ทุ่มแล้วทำไมเพื่อนสาวยังไม่มาอีกผมไม่รอช้าหยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าออกมา กดเบอร์ของเพื่อนสาว
[ฮัลโหล ไผ่หรอฟ้าขอโทษนะพอดีมีธุระที่บ้านเลยไม่ได้ไป ยุ่งมาจนลืมโทรไปบอกเลย ขอโทษนะๆ]
"ไม่เป็นไรๆ งันแค่นี้แหละเดี๋ยวไผ่ก็จะกลับแล้ว"
[จ๊ะ บายพรุ่งนี้เล่าให้ฟังด้วยนะ]
"โอเค ตู๊ดดด" ผมสอดโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกง สรุปมาวันนี้ก็เสียเปล่าแถมเสียหน้าด้วยคงต้องกลับไปคิดแผนใหม่ซะแล้ว...
"อ้าว น้องไผ่ใช่ไหมนั้น"เสียงทักดังขึ้นเรียกความสนใจของผมได้ดี คนที่ทักไม่ใช่ใครที่ไหนพี่เต้ยที่เป็นที่รหัสผมเอง
"สวัสดีครับพี่เต้ย"ผมหันไปทักไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนี้
"มาทำอะไรคนเดียวหรอ"ร่างสูงในชุดไปเวร ใบหน้าหล่อถามด้วยรอยยิ้ม
"มารอเพื่อนครับ แต่เพื่อนดันมีธุระน่ะสิ กำลังจะกลับแล้วครับ"ผมตอบ
"งันไปอยู่กับพวกพี่ก่อนไหม พี่มีเลี้ยงสายรหัสไผ่จะได้เจอลุงรหัสด้วย"ร่างสูงตรงหน้าเอ่ยชวน ลุงรหัสที่ว่าคงเป็นพี่รหัสของพี่เต้ยผมพยักหน้าตกลงไป พี่เต้ยเดินนำผมไปที่ชั้นสองหรือชั้น VIP ทันที ถ้าเป็นผมคงไม่กล้าแม้แต่จะคิดเพราะแต่ละคืนเกือบแสนไหนจะค่าเหล้าแพงๆ อีก พวกมีเงินทำอะไรก็ได้จริงๆ สินะ
แกร๊ก
ภายในห้องมีคนอยู่ 5 คน มีทั้งคนที่เคยเห็นผ่านๆ กับไม่เคยเห็นแต่คนที่สะดุดตาผมที่สุดคือร่างสูงสุดหล่อที่คุ้นตา เป็นเป้าหมายของผมเอง!! พี่เพทาย!!
"พาใครมาด้วยไอ้เต้ย"ผมทุ้มดังออกมาจากหน้าหล่อที่นั่งข้างพี่เพทายสุดหล่อของผม ทำไมคนกลุ่มนี้มีแต่หล่อๆ สวยๆ แบบนี้ คัดคนเข้ากลุ่มด้วยหน้าตาใช่ไหม!!!
"น้องรหัสผมเองพี่"พี่..แสดงว่าเป็นพวกลุงรหัสของผมสินะว่าแต่คนไหนกัน
"เอ่อ ผมชื่อ ไผ่ ครับ"ผมแนะนำตัวแต่สายตามองที่พี่เพทายร่างสูงก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ในมือไม่ได้สนใจโลกภายนอกเหมือนที่เพื่อนสาวบอกมาเป๊ะๆ!
"นั่งๆ พี่ชื่อแพร คนนั่งขอบหน้าฝรั่งชื่อ ดิว"ผมนั่งตามคำเชิญพี่แพรเริ่มแนะนำคนอื่นๆ พี่ดิวคือคนที่ทักตอนที่ผมเข้ามา
"หวัดดีหลานรหัสถึงจะไม่แท้ก็เถอะ พี่ชื่อดิวมีอะไรก็แวะมาหาได้ตลอดนะ"พูดจบก็ขยิบตาให้ผมอย่างหล่อโอ้ย! ไอ้ไผ่จะละลาย หล่อขนาดนี่เอาใจห้องล้างขวาไปเลย!! สงสัยละสิก็รักไม่เต็มใจชอบแค่ไหนก็ม่ายช่ายยยยยยย......ช่างมันเถอะ...
"ค**ำๆ ชื่อแทน"
"ไม่ได้ดำเฟ้ย!! เขาเรียกว่าผิวแทน"ผมมองตามพี่แทนไม่ได้ดำอย่างที่พี่แพรบอกหรอกแต่ออกแทนๆ แบบคนเล่นกีฬา
"คนที่ก้มหน้าคือลุงรหัสของไผ่ ชื่อเพทาย"นี่ใช่ไหมที่เรียกว่าคนที่ใช่!! อะไรจะดีขนาดนี้แบบนี้ผมก็พอหาข้ออ้างเข้าหาพี่เพทายได้ง่ายขึ้น
"เหี้ย ไอ้ทายมึงเงยหน้ามองหลานมึงหน่อยดิ๊ มัวแต่ส่องสาวไงว่ะ"สาว! อ๊ากกกกกก หมายความว่ายังไงสาวที่ว่าพี่เพทายสุดที่รักของผมมีเมียแล้วหรอ โถ่ หัวใจน้องไผ่แตกสลายแล้ว...!!
"จำเป็นด้วยหรอ"หน้าหล่อหรอเงยขึ้นมาสบตากับผมพอดีคิ้วหนาขมวดอย่างแอบใจก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก หมายความว่ายังไงอย่าบอกนะว่าพี่แกจำหน้าผมตอนหน้าผับได้ ไม่หรอกมั่งมันออกจะมืดขนาดนั้น!! ..
เวลาผ่านไปจนตอนนี้ตี 1 แล้วให้ตายสิดึกขนาดนี้รถเมย์คงไม่มีถ้าเพื่อนสาวมาหล่อนคงจะไปส่ง ถ้าตามนิยายหวานซึ้งพระเอกต้องไปส่งนางเอกใช่ไหม พี่เพทายบอกว่าจะไปส่งน้องไผ่หน่อยสิ!!
"กูไปละนะ"ผมมองพี่เพทายที่เดินออกไปตาละห้อย....จะไม่ไปส่งไผ่หน่อยหรอ...โหดร้าย!! ให้ตายเถอะ
"ไอ้ทายมันรีบจริงๆ ไผ่กลับยังไงครับ"พี่ดิวถามอย่างใจดีทำไมพี่เพทายไม่ได้ซักครึ่งหนึ่งมั้งนะ!
"คงโบกแท็กซี่"แม้ตั้งแลกด้วยตังอันมากมายมหาศาล...
"ให้พี่ไปส่งไหมดึกแบบนี้อันตราย"พี่เต้ยถามอย่างใจดีผมแอบไปเห็นสายตาเศร้าๆ ที่พี่แพรส่งให้พี่รหัสคนหล่อพอดี ผมคงไปรู้อะไรที่ไม่สมควรแล้วสิ....
"ไม่เป็นไรครับ ผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ"ผมไหว้ลาแล้วหันหลังออกไป ข้างล้างคนน้อยกว่าตอนที่ผมขึ้นไปคงเพราะผับนี้ปิดตี 2 คนเลยทยอยกันกลับ ผมเดินออกไปที่ข้างถนนมองหารถกลับบ้าน...ทำไมมันวังเวงแบบนี้!!! เงียบมาก!! รถซักคันก็ไม่มี ฮืออออ รู้แบบนี้ให้พี่เต้ยไปส่งดีกว่าไม่หน้าเกรงใจไม่รู้เวลาเลยแบบนี้ผมจะกลับบ้านยังไง..
ปี้นนนนน
เสียงบีบแตรทำเอาผมสะดุ้ง ผมมองแลมโบสีดำวาวคันหรูตรงหน้าอย่างแปลกใจผมไม่ได้ไปยืนบังทางเขาใช่ไหม ผมขยับถอยออกมาแต่รถคันหรูก็ยังไม่ขยับ กระจกเลื่อนลงทำให้ผมก้มลงไปส่องอย่างสงสัย..
"พี่เพทาย! "ผมพูดอย่างแปลกใจ ทำไมพี่เพทายถึงยังอยู่ผมคิดว่าร่างสูงกลับไปแล้วซะอีก
"ขึ้นมา"เสียงทุ้มมีเสน่ห์พูดขึ้นสั่นๆ แต่ได้ใจความ แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่ขยับ! มันอึ้ง อึ้ง แล้วก็อึ้ง
"ทำไมยังไม่กลับหรอครับ"ผมถามกลับไปเท้ายังนิ่งเหมือนเดิม "ขึ้นมาอย่าให้พูดหลายรอบ"เสียงทุ้มเริ่มฉายแววหงุดหงิด ผมเปิดประตูเข้าไปในรถบรรยากาศในรถเงียบสนิท แอร์เย็นจนขนแขนลุกแต่ก็ไม่กล้าทักท้วง
"เอ่อ จะไปส่งผมหรอครับพี่เพทาย"ผมทักขึ้นอย่างทนบรรยากาศมาคุไม่ไหว ร่างสูงข้างๆ ไม่ได้ตอบอะไรจนผมเริ่มนั่งไม่ติด
"เอ่อ.."
"บอกทางมา"ร่างสูงทักขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ ผมมองพี่เพทายอย่างแปลกใจไม่เข้าใจว่าทำไมร่างสูงต้องไปส่งผมด้วยทั้งๆ ที่ตอนแรกเหมือนจะไม่สนใจแท้ๆ
"เอ่อ ตรงไปอีกหน่อย บลาๆ .."ผมบอกทางไปบ้านตัวเองผ่านไม่พักใหญ่รถคันหรูก็จอดอยู่หน้าบ้านหลักเก่า
"ขอบคุณที่มาส่งครับ"ผมยกมือไหว้ขอบคุณร่างสูงของพี่เพทายไม่ได้พูดอะไรแค่พยักหน้า ผมลงจากรถไม่ลืมปิดประตูอย่างเบามือเพราะถ้าเกิดมีรอยอะไรขึ้นมาผมคงไม่มีปัญญาชดใช้
"เฮ้อ"ผมมองรถคันหรูที่แล่นไกลออกไปอย่างสับสน ไม่เริ่มไม่แน่ใจแล้วสิว่าพี่แกเริ่มชอบผมหรือแค่สงสารในฐานะหลานรหัส..แต่คิดไปก็ไม่มีประโยชน์ผมควรไปนอนสินะ..
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง
ผมสะดุ้งตื่นทันทีเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกผมเป็นคนที่ตื่นง่ายมากถึงมากที่สุดแต่มันก็ดีเพราะผมจะได้ไม่ต้องเลื่อนนาฬิกาปลุกหลายรอบ ร่างบางเดินไปทำธุระในห้องน้ำไม่นานก็ออกมาพร้อมชุดธรรมดา
วันนี้ไม่มีเรียนแต่ผมมีงานพิเศษที่ต้องไปทำ...ขี้เกียจโว้ย!!! แต่ไม่ทำก็ไม่มีกินอีก เฮ้อ! "วันนี้มีอะไรกินไอ้ไผ่"เสียงของพ่อทักขึ้นเมื่อผมลงมาข้างล่าง ชายวัยกลางคนนั่งดูโทรทัศน์ในมือถือแก้วกาแฟ
"เดี๋ยวไผ่ไปทำให้"ผมบอกแล้วเดินไปห้องครัว มือขาวเปิดตู้เย็นภายในมีแกงเห็ดที่เหลือจากเมื่อวาน ผมจัดการอุ่นแกงเมื่อเสร็จก็จัดบนโต๊ะ
"พ่อเสร็จแล้วมากินข้าว"ผมเดินไปเรียกพ่อที่ตอนนี้นั่งดูรายการมวยเชียร์เสียงดังลั่นบ้าน "มึงกินไปเลย กูดูหนังอยู่ไม่เห็นหรอ"ผมส่ายหน้าเดินกลับไปนั่งกินข้าวเช้า
ร้านเค้ก
ผมเดินเข้าร้านเค้กที่ผมมาทำงานอยู่ตอนนี้ 7 โมงเช้าที่ร้านยังไม่เปิดทำให้ผมแปลกใจ ผมเดินเข้าไปทั้งพี่เจ้าของร้าน
"สวัสดีครับพี่พา"ผมไหว้ทักทาย สาวตรงหน้าทักกลับและทำหน้าลำบากใจ
"สวัสดีไผ่"
"สีหน้าไม่ดีเลยมีอะไรหรือเปล่าครับ"ผมทักขึ้นปกติแกเป็นคนที่อารมณ์ดียิ้มตลอดแต่วันนี้ทำหน้าหมองแปลกๆ
"แบบว่าร้านนี้จะไม่ใช่ของพี่แล้ว พี่ต้องย้ายไปอยู่กับสามีที่ต่างจังหวัดเลยขายให้คนอื่น แล้วดูเหมือนเขาจะทุบสร้างอย่างอื่นด้วย พี่ขอโทษนะไผ่"พอได้ฟังเข่าผมแทบทรุดหมายความว่าผมก็ไม่มีงานสินะตอนนี้ การหางานใหม่ที่ได้เงินดีมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่จะทำไงได้คงต้องยอมรับสินะ
"นี่จ๊ะเงินเดือนสุดท้าย พี่ขอโทษจริงๆ นะ"
"ไม่เป็นไรครับ งันผมขอตัวก่อนนะครับสวัสดีครับ"ผมรับซองสีขาวแล้วยกมือไหว้ลาก่อนจะเดินออกจากร้านเค้ก ผมเดินออกจากร้านอย่างอ่อนใจรู้สึกหมดแรงจนไม่อยากเดินไปไหน
อะไรมันจะซวยแบบนี้ เฮ้อ กว่าจะหางานใหม่ได้ แต่คิดไปก็ไม่มีประโยชน์ผมเดินเข้าห้างใกล้ๆ เผื่อมีงานที่พอทำได้มันคงดีกว่าอยู่ร้อนๆ หละนะ แอร์เย็นๆ ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก
ร่างบางเดินไปเรื่อยๆ สายตาสอดส่องหาป้ายประกาศรับงานแต่เดินๆ จนเกือบทั่วก็ไม่เห็นวี่แวว ไผ่นั่งลงบนม้านั่งเหงื่อไหลตามกรอบหน้าหวานเพราะเดินวนหลายรอบ
"อ้าว ไผ่ไม่ใช่หรอหน้าตาดูไม่ดีเลยนะ"เสียงทักจากข้างหลังทำให้ผมหันไปหา คนที่ทักไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นพี่รหัสสุดหล่อในชุดไปเวทสบายๆ
"สวัสดีครับพี่เต้ย พอดีกำลังหางานครับ"ผมพูดทักทายพร้อมบอกสาเหตุที่มานั่งเหนื่อยเหมือนหมาหอบแดดแบบนี้
"แย่จังนะครับ"ร่างสูงของพี่เต้ยพูดอย่างเห็นใจงานสมัยนี้หายากๆ ทั้งนั้น "ฮ่าๆ นิดหน่อยครับ"ผมตอบกลับไม่อยากสร้างปัญหาให้พี่รหัส
"พี่มีงานนึงแนะนำ ไม่รู้ไผ่จะสนไหมนะ"ผมตาวาวทั้งทีเมื่อได้ยินงาน งานแบบไหนผมไม่สนหรอขอแค่ได้เงินและไม่ผิดกฎหมายเพราะถ้าเป็นงันคงต้องหลบๆ ซ้อนๆ ใช่ชีวิตลำบากน่าดู
"งานอะไรหรอรับ"
"งาน......."ผมเบิกตากว้างอีกครั้งตาหวานเป็นประกาย....
งานนี้รุ่งแน่!!!!
........................................................................
ขอเสียงคนอยากอ่านตอนต่อไปหน่อยยยยยยยยย
อย่าลืม
เม้น
ไลค์
ให้ดาว
กดติดตาม
และสุดท้ายขอบคุณค่ะะะะ
- ผู้เขียน
