ตอนที่ 10
1065 คำ
ตอนที่ 10
“ทำไมนายอำนาจอะไรนี่ไม่เขียนบอกด้วยล่ะ ว่าลูกสาวตัวเองเข้ามานอนให้ท่าผมถึงห้องทำงาน” ภูวเดชพูดขึ้นพลางพ่นลมหายใจออกมาอย่างสุดกลั้น พร้อมด้วยฝ่ามือของคุณหญิงกัญญาฟาดลงบนใบหน้าหล่อเหลาของบุตรชาย ภูวเดชหันไปตามแรงตบ ก่อนค่อยๆ หันกลับมาพร้อมแววตาตัดพ้อปนตื่นตระหนก
“แกยังจะมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกเหรอตาภูมิ! แกทำชั่วไว้ แล้วก็ปิดบังฉันมาตลอด แกรู้บ้างไหมว่าฉันจะอกแตกตายอยู่แล้ว” คุณหญิงกัญญาบอกเสียงสั่นเครือ
“สองพ่อลูกนั่นมีความสำคัญอะไรกับเรานักหนา ก็แค่หัวหน้าคนงานกับลูกสาว ไม่เห็นจะวิเศษวิโสตรงไหน” ภูวเดชพูดเสียงเข้ม นึกโกรธหญิงสาวทันทีที่เป็นสาเหตุให้เขาต้องโดนมารดาตบหน้า
“ตาภูมิ!” คุณหญิงกัญญาตวาดขึ้นอย่างเหลือทน
“หรือว่าคนเป็นพ่อมีความสำคัญมากกว่าลูกสาว” ภูวเดชเริ่มคาดเดา แม้จะเป็นการดูถูกมารดาก็ตาม
“แกอย่ามาคิดอะไรต่ำๆ กับฉันแบบนี้นะ” คุณหญิงกัญญาต่อว่าบุตรชายเสียงเขียว พร้อมกับตวัดฝ่ามือลงบนหน้าภูวเดชอีกครั้ง
เพียะ!!!
“เอาเลยครับคุณแม่ อยากจะฆ่าผมนักก็ฆ่าเลย ไหนๆ ผมมันก็เลวก็ชั่วไม่มีอะไรดีอยู่แล้วนี่” ภูวเดชท้าทายเสียงสั่น
ส่วนคุณหญิงกัญญาก็น้ำตารื้นที่ต้องทำร้ายบุตรชาย แต่นางก็ทนรับไม่ได้เช่นกันที่รู้ว่าลูกชายข่มขืนหญิงสาวซึ่งเป็นเด็กที่ตนเอ็นดูมาแต่เด็ก
“แกคิดว่าฉันไม่เสียใจหรือไงฮะ! แกรู้บ้างไหมที่ฉันตบหน้าแก ฉันไม่ได้เจ็บแค่มือ แต่ฉันเจ็บที่ใจนี่ ฉันไม่เข้าใจแกเลย ทำไมต้องไปทำร้ายหนูวรินแบบนั้นด้วย” คุณหญิงกัญญาบอกเสียงสะอื้น พร้อมกับทรุดลงที่เตียง ยกสองมือกุมหน้าอกเพราะรู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมา
“ป้านวล ป้านวลครับ ขอยาดมให้คุณแม่หน่อยครับ” ภูวเดชเปิดประตูพร้อมกับตะโกนลั่น
“ผมว่าเราอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กันเลยครับ คุณแม่กำลังไม่สบายอยู่นะครับ” ภูวเดชลดเสียงลง ตรงเข้าประคองมารดาด้วยความเป็นห่วง
“แกห่วงแม่อย่างฉันด้วยเหรอตาภูมิ” คุณหญิงกัญญาตัดพ้อเสียงสั่น สองมือลูบใบหน้าคมแผ่วๆ หัวอกคนเป็นแม่ ถึงลูกจะดีจะเลวแค่ไหนก็ยังรัก แต่ถ้าจะให้นางทำเฉยกับเรื่องนี้ก็ไม่ได้เช่นกัน
“โธ่ คุณแม่ครับ ผมจะไม่ห่วงคุณแม่ได้ไงครับ คุณแม่เป็นแม่ผมนะครับ” ภูวเดชได้ทีเริ่มออดอ้อน
“แกอย่ามาทำออดอ้อนฉันตอนนี้เลยตาภูมิ โตจนอายุสามสิบสองแล้ว แกควรจะแต่งงานได้แล้วนะ” คุณหญิงกัญญาพูดขึ้นหลังจากได้ยาดมจากป้านวลและอาการแน่นหน้าอกก็ทุเลาลง
ภูวเดชเริ่มทำสีหน้าบอกไม่ถูกอีกครั้งเมื่อจู่ๆ มารดาก็วกเข้ามาเรื่องนี้
“อย่าบอกนะครับว่าคุณแม่จะให้ผมรับผิดชอบผู้หญิงคนนั้น” ภูวเดชแค่ลองถามดูเท่านั้น แต่หากมารดาจะให้แต่งจริง เขาไม่มีทางยอมแต่งกับผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด
“ใช่!” คุณหญิงกัญญาบอกบุตรชายเสียงเข้ม พร้อมกับตวัดตามอง
“ไม่นะครับคุณแม่ ผมไม่มีวันแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วก็หายไปตั้งห้าปี ป่านนี้ไม่แต่งงานมีลูกไปแล้วเหรอ” ภูวเดชรีบหาข้ออ้างเพื่อให้ตัวเองรอดทันที
“แกอ่านจดหมายไม่เข้าใจหรือไง คุณอำนาจก็บอกอยู่ว่าหนูวรินไม่มีญาติที่ไหน” คุณหญิงกัญญาบอกเสียงเขียว เริ่มเหนื่อยใจกับบุตรชายเต็มทน
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เรื่องนี้ผมไม่ผิด ผู้หญิงคนนั้นเข้ามานอนในห้องทำงานของผมเอง” ภูวเดชเถียงอย่างคนเห็นแก่ตัว
“ตาภูมิ!” คุณหญิงกัญญาตวาดลั่น
“ผมไม่แต่งครับ” ภูวเดชบอกปฏิเสธแล้วรีบทรงตัวลุกขึ้น
“แต่แกต้องแต่ง!” คุณหญิงกัญญาบอกเสียงกร้าว
“ผมยังไม่อยากแต่งงาน ชีวิตแต่งงานมันน่าเบื่อ เจอแต่คนเดิมๆ ผมรับไม่ได้” ภูวเดชเถียงเสียงดังไม่แพ้กัน ใบหน้าหล่อเหลาเบ้น้อยๆ
“แต่แกไปบังคับขืนใจผู้หญิง เพราะงั้นแกต้องรับผิดชอบ”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ผิด จะมาให้ผมรับผิดชอบได้ไง ผมไม่ได้ไปฉุดสักนิด แต่แม่นั่นเข้ามานอนรอเองต่างหาก นี่ถ้าไม่ทำร้ายผมก่อนนะครับ ผมคงให้เงินก้อนโตไปสร้างเนื้อสร้างตัวได้แล้ว” ภูวเดชพูดขึ้นพลางยกมือหนาลูบบริเวณแผลที่หน้าอกอย่างคิดแค้นคนที่ทำให้ร่างกายของเขาต้องมีรอยแผลเป็น
“อ๋อ...เหรอ นี่แกโดนหนูวรินทำร้ายเหมือนกันเหรอ หนูวรินน่าจะเอาให้สมองเสื่อมไปเลย จะได้ฟื้นขึ้นมาแล้วเป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้าง” คุณหญิงกัญญาเหน็บแนมอย่างคนเอือมระอา พร้อมกับตวัดสายตาใส่อย่างหมั่นไส้กับเหตุผลที่สุดแสนจะเห็นแก่ตัวของบุตรชาย
“รอให้ผมอยากแต่งก่อนแล้วกันครับ แต่ผมขอเลือกเจ้าสาวเอง และต้องไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้แน่นอนครับ” ภูวเดชรีบบอกเมื่อเห็นท่าทีมารดาเหมือนจะยอม
“ฉันไม่มีวันให้แกได้เลือกเอง เพราะฉันเลือกไว้แล้ว ก็คือหนูวรินเท่านั้น!” คุณหญิงกัญญาบอกเสียงเฉียบ
“คุณแม่ครับ!” ภูวเดชเรียกมารดาเสียงดัง
“ถ้าขืนแกยังดึงดันไม่ยอมแต่งงานกับหนูวรินอีก แกไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่ ออกไปได้แล้ว ฉันอยากพักผ่อน” คุณหญิงกล่าวทิ้งท้ายพร้อมทั้งออกปากไล่บุตรชาย
ภูวเดชได้แต่ยืนนิ่งราวรูปปั้นเมื่อเจอมารดายื่นคำขาด ซึ่งนั่นมันเป็นจุดอ่อนของเขาเสียด้วย ก่อนหมุนร่างเดินออกไปแล้วปิดประตูเสียงดัง ‘ทำไมคุณแม่ต้องยื่นคำขาดกับผมแบบนี้ด้วย คุณแม่ก็รู้ว่าผมรักคุณแม่มากแค่ไหน แต่คุณแม่ก็ใช้วิธีนี้มาบีบบังคับผม’ เสียงทุ้มตัดพ้ออยู่ในใจ ก่อนเดินตรงไปยังรถลีมูซีนสีดำวาววับแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
- ผู้เขียน
