พ่อเลี้ยงเหมราช

Ep2(จบตอน) : ในวันฝนพรำ by...kanokrot

รุ่งรดาเผลอตัวนอนหลับตอนไหนไม่รู้ จวบจนกระทั่งเมื่อร่างกายของเธอนั้นเริ่มรู้สึกร้อนผ่าว มันเหมือนถูกไอร้อนลวกลากไล้สัมผัสทั่วเรือนร่าง เธอรู้สึกอึดอัด อยากขยับให้คลายอาการอย่างว่า ทว่ากลับทำไม่ได้อย่างใจคิด

มันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายเธอกันแน่นะ ทำไมดูเหมือนมือและเท้าของเธอกำลังถูกพันธนาการไว้ด้วยอะไรสักอย่าง ทั้งแน่นหนา และแข็งแรง

แม้กระทั่งตรงกึ่งกลางลำตัว มันเหมือนมีผีเสื้อนับพันตัวบินว่อน กลีบกายสาวของเธอมันกำลังเต้นตุบตับ รู้สึกได้ถึงการไหลซึมออกมาของของเหลวที่เธอรู้ดีว่ามันคืออะไร

“อืมมมม...อ๊าห์...”

เสียงหวานครวญครางประท้วง พร้อมปัดป่ายฝ่ามือสะเปะสะปะ ดวงตานั้นยังคงหลับพริ้ม ทุกอย่างเกิดขึ้นคล้ายดังภาพฝัน จินตนาการแสนวาบหวิวอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิตสาว 

ทว่าเจ้าของเรือนร่างทรงอำนาจไม่ได้อนาทร อาจด้วยเพราะฤทธิ์น้ำเมาที่เขาถูกคะยั้นคะยอให้ดื่มเข้าไปเมื่อตอนหัวค่ำของวันนี้ มันมากมายหลากหลายยี่ห้อจนจำไม่ไหว

 วิโรจน์ไอ้เพื่อนตัวดี มันโทรเรียกเขาให้เข้าไปหามันยังผับในตัวเมือง ขอร้องให้เขาช่วยลองชิมรสชาติเครื่องดื่ม เพราะมันกำลังตัดสินใจจะสั่งซื้อเข้ามาเพิ่มที่ร้านของมันเอง

เขาไม่ได้ขัดข้องจะดื่ม อารมณ์อยากเมาเป็นทุนเดิมอยู่เหมือนกัน เมื่อหัวใจหนุ่มใหญ่กำลังกลัดกลุ้มในบ้างเรื่อง ร้อนรุ่มด้วยอาการของหัวใจเป็นพิษ เนื่องจากเขาต้องจำยอมปล่อยให้รุ่งรดาออกไปข้างนอกกับไอ้ไก่อ่อน เมื่อจริงแล้วนั้นเขาไม่อยากอนุญาตด้วยซ้ำ เมื่อตัวเองนั้นรู้อยู่เต็มอก เด็กหนุ่มหน้าอ่อนมันคิดเช่นไรกับเด็กสาวที่เขาเอามาเลี้ยง

หริลักษณ์เป็นน้องชายของกมลเนตร แน่นอนหญิงสาวมักพูดเรื่องที่น้องชายของเจ้าหล่นอชอบพออยู่กับรุ่งรดาให้เขาฟังเสมอ แล้วการที่เขาฝืนใจยอมอนุญาตปล่อยให้รุ่งรดาไปกับไอ้ไก่อ่อนนั่น

 ก็ด้วยเหตุผลเพราะไม่อยากทำตัวมีพิรุธ ให้ใครจับได้ต่างหาก  ว่าเขานั้นคิดเช่นไรกับเด็กที่เต็มใจรับเอามาชุบเลี้ยง เมื่อมันมีบางอย่างแอบแฝงในทางไม่บริสุทธิ์ใจ และเขาบอกใครเกี่ยวกับความรู้สึกนี้ไม่ได้เสียด้วย จำใจต้องเก็บมันไว้เป็นความลับแต่เพียงผู้เดียว...

“อ๊าห์...รดาจ๋า รดาของฉัน หอมหวานอะไรอย่างนี้”

 ปากพูดพึมพำส่วนมือนั้นขยำเคล้นคลึงความนุ่มหยุ่นของสองเต้าสล้าง ผิวกายของสาวแรกแย้มช่างนุ่มนิ่มลื่นมือเขาดีเหลือเกิน จับต้องตรงส่วนไหนล้วนทำให้เขาตื่นเตลิดไปกับมันทุกสัมผัสเสียจริง เลือดลมร้อนผ่าว ไอ้ลูกชายที่นอนสงบนิ่งมาเนิ่นนานมันรู้สึกคึกคักกระดกกระเด้งตัว เคาะประตูเร่งเร้าอยากจะออกมาสูดอากาศข้างนอกใจจะขาดแล้วตอนนี้

แต่ใจเย็นก่อนไอ้ลูกรัก เดี๋ยวพ่อจะควักเอ็งออกมากรำศึกหนักข้างนอกอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้พ่อขอชื่นชมความงดงามของเรือนร่างอรชรอ่อนแอ่นนี้ให้ทั่วเสียก่อน  หลังจากนั้นเอ็งค่อยทะยานออกมาสู้รบร่วมชะตากรรมกับพ่อก็แล้วกันนะ

พ่อเลี้ยงปลุกปลอบดุ้นร้ายที่ขยายชนเป้ากางเกง หัวหยักปริ่มน้ำเมือก เมื่อมันพองตัวเรียกร้องอยากจะออกมาจากในร่มผ้า ความชื้นแฉะตรงเป้ากางเกง บ่งบอกความต้องการตอนนี้ได้เป็นอย่างดี อารมณ์ของเขากระเจิดกระเจิงดั่งม้าหนุ่มคึกคักมากขนาดไหน

เพราะทุกอย่างต้องการเวลาด้วยกันทั้งนั้น ไม่เว้นแม่แต่ตัวของเขาเอง ที่ต้องทำใจเย็นเฝ้ารอการเจริญเติบโตของรุ่งรดา จากเด็กสาวตัวน้อย เรียบร้อย อ่อนหวาน จวบจนก้าวเข้าสู่ช่วงวัยสาวสะพรั่ง จนส่งกลิ่นหอมบริสุทธิ์คละคลุ้งยากเกินห้ามใจจะไม่ลิ้มลองไม่ไหว

บ่อยครั้งที่เขาต้องช่วยตัวเอง หลับตาแล้วจินตนาการเป็นภาพใบหน้า อ่อนหวานสวยไร้ที่ติของรุ่งรดา เจ้าหล่อนมันก่อกวนเขาในยามอารมณ์ใคร่แล่นฉิว

ตอนเป็นหนุ่มอาจมีบ้างแวะเวียนออกไปหากินข้างนอก ซื้อหาตามประสาหนุ่มโสด โดยไม่คิดจริงจังกับผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษ

เขารักอิสระ ไม่ผูกพัน เพราะไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายในชีวิต เลยไม่คิดอยากจะมีครอบครัว จนเมื่อวันที่หัวใจเขาเต้นแปลกผิดปกติ ตอนเห็นรุ่งรดาเดินเคียงข้างกับเพื่อนชายคนหนึ่ง ในวันที่เขาขับรถไปรับเจ้าหล่อนที่มหาวิทยาลัย เขาไม่พอใจ หงุดหงิด โกรธ โมโห คลั่งถึงอาจจะฆ่าคนได้ อารมณ์เดือดดาลเหล่านั้น เขาเป็นอะไรไปกันแน่

 เขาถึงต้องกลับมานั่งทบทวนอย่างหนัก เขารู้สึกกับเด็กสาวคนนี้ในลักษณะแบบไหน ผู้ปกครองธรรมดา หรือว่าคิดในลักษณะเชิงชู้สาวกันแน่

 หรือว่ามันถึงเวลานั้นสักที ที่เขาจะลุกขึ้นมาคิดถึงใครอีกคน และยอมให้เจ้าหล่อนเดินเข้ามาในชีวิตในวัยสี่สิบกว่าปีของเขา...

เหมราชหรี่ตามองดอกกุหลาบแสนสวยของเขาตรงหน้า พินิจความงดงามราวนางฟ้านางสวรรค์ด้วยความพึงพอใจ นานนับวันเจ้าหล่อนยิ่งส่งกลิ่นหอมรัญจวน และย่อมเป็นธรรมดาที่จะมีหมู่ภมรตัวผู้คอยบินว่อนตามมาดอมดมอยู่เนืองๆ ซึ่งเขาได้หายอมไม่ ทำทุกวิถีทางเพื่อสกัดกั้นไอ้พวกไม่เจียมกะลาหัวออกห่างดอกไม้แสนงามของเขาเมื่อมีโอกาสเสมอ

รุ่งรดาต้องเป็นของเขา ของเขาแต่เพียงผู้เดียว ไอ้หนุ่มน้อยหน้าไหนมันก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งวุ่นวายกับดอกไม้งดงามดอกนี้ของเขา

 เพราะว่าเจ้าของมันเป็นคนขี้หวงมากนั่นเอง

เหมราชยิ้มพรายให้กับร่างเปลือยเปล่าขาวลออหมดจด ใจเขาไม่เคยเต้นแรงแบบนี้มาก่อน แม้วัยหนุ่มล่วงเลยผ่านกับการแนบชิดสาวงามมาก็มากหน้าหลายตาอยู่พอสมควร ทว่ากลับไม่มีใครทำให้เขาหัวใจกระตุกหวั่นไหวได้เท่ากับแม่สาวน้อยของเขาเลยสักคน

 งดงามน่าจับกินอะไรอย่างนี้นะรดาของฉัน คนแก่กว่ารอบรำพึงรำพันดวงตาเป็นประกาย

 ผิวพรรณเรียบเนียนไร้ริ้วรอยใดให้ระคายตา ผิวขาวอมชมพูสดใสนุ่มเนียน หน้าอกเต่งตึงเบียดชิดเข้าหากัน ดูมีน้ำมีนวลทั่วทั้งเรือนร่างก็ว่าได้ เหมราชกลืนน้ำลายยามเมื่อสำรวจความเป็นสาวของแม่เด็กน้อยที่เขาเฝ้าเลี้ยงดูมานานนับปี คงตั้งแต่บิดามารดาของหญิงสาวมาตายจาก

คงมีหนนี้ที่เขาตบะแตกกระเจิงไร้การควบคุมห้ามปราม ความรู้สึกนั้นมีเพียงอยากกระโจนเข้าใส่มันลูกเดียว

 รุ่งรดาพร้อมพลักสำหรับการเป็นเมียของเขาแล้ว เธอเติบโตขึ้นกว่าแต่ก่อนมากโข รวมทั้งทรวดทรงองเอวแสนคอดกิ่ว หน้าอกหน้าใจใหญ่โตจนเขาตกตะลึงตะลาน

 และใช่ เป็นเขาเองที่เป็นคนปอกเปลือกของเจ้าหล่อนออกจนล่อนจ้อนเหลือเพียงร่างกายเปล่าเปลือยอวดโฉมต่อหน้าเขาเช่นนี้ เมื่อเขาหมดความยับยั้งชั่งใจกับการกักเก็บความรู้สึกซ่อนเร้น ไม่รู้เป็นเพราะเกิดจากอาการมึนเมาจากน้ำเหล้าหรือเป็นเพราะความต้องการล้นปรี่มันล้นทะลักออกมากันแน่

 ความถูกต้องเหมาะสมถูกทำลายลงด้วยฤทธิ์หึงหวงปนน้ำเมา เขาโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้ตอนที่เห็นสาวน้อยของเขายิ้มหัวเราะให้กับไอ้เด็กหนุ่มปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่น

 เขารู้มันเป็นน้องชายของกมลเนตร หญิงสาวที่มักพาตัวเองเข้ามาพัวพันกับเขาบ่อยครั้ง เขาไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ยอมรับ อาจเพราะด้วยยังเคารพต่อบิดาของหญิงสาว จึงถนอมน้ำใจกันไว้ดีกว่า...

สายตาราวพญาเหยี่ยวกวาดมองทั่วเรือนร่างงดงามนั้นอีกครั้ง แล้วนึกถึงตอนที่เขากำลังเดินเข้าบ้านมา แล้วสายตาเหลือบแลเห็นแม่สาวน้อยรุ่งรดาเข้าพอดี

เด็กสาวที่เขารับมาเลี้ยงนอนคอพับคออ่อนอยู่ตรงโซฟา เจ้าหล่อนคงจะนั่งรอเขาจนเผลอหลับสินะ และเพียงแต่เขาจะแค่เดินเลยผ่านขึ้นห้องพักไป ก็คงไม่ลงเอ่ยเช่นนี้ แต่เขาทำแบบนั้นไมได้ เมื่อจิตใต้ส่วนลึกที่เขาปิดบังมานานหลายปี มันฉุดรั้งให้เขายืนทอดสายตาวิบวับมองเจ้าหล่อน

จนเมื่อความสวยงดงามปะทะต่อสายตา ความขาวใต้ร่มผ้าปรากฏชัดเต็ม ด้วยกระโปรงของชุดนอนถูกรั้งสูงขึ้นจนและเห็นเรียวขาขาวเพรียว ตอนที่หญิงสาวขยับตัวลงนอนเอนราบลงกับพื้นโซฟาเนื้อนุ่ม หัวใจของเขาก็เต้นราวกลองเพล

ให้ตาย! เลือดกำเดาเกือบพุ่งแน่ะ...

ผิวพรรณนอกร่มผ้าช่างขาวราวน้ำนมชั้นดี เขานั้นเห็นมาตลอด รู้ดีแก่ใจเชียวละ รุ่งรดาเป็นเด็กสาวสวยอย่างหาตัวจับอยากคนหนึ่ง ตอนเขารับเด็กสาวมาเลี้ยงดูใหม่ๆตอนนั้น เขาไม่ได้คิดอะไรนอกเหนือแค่ความสงสาร ทว่าพอนานวันเข้าประกอบกับรูปร่างที่เปลี่ยนไปตามกาลเวลาของเด็กหญิงตัวน้อย จวบจนกระทั่งเป็นสาวสะพรั่งเต็มกายอย่างเช่นตอนนี้ ทำให้เขาแอบเปลี่ยนความรู้สึกข้างใน เกิดอาการร้อนๆหนาวๆ วูบวาบขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

เขาอยากครอบครองหญิงสาวจนกายร้อนผ่าวแทบทุกค่ำคืน ยามต้องปลดปล่อยความอึดอัดภายใน ตามสันดานดิบความเป็นชาย ทุกครั้งเขาต้องเผลอจินตนาการเป็นหน้าของหญิงสาวมันร่ำไป

 จนตอนนี้ เขาไม่อยากให้เธอห่างไกลไปไหนเหมือนอย่างที่เคยได้วางแผนเอาไว้เมื่อวันวาน เขาบอกแก่เจ้าตัวทุกครั้งเมื่อมีเวลาพูดคุยสนทนา

 ถ้ารุ่งรดาเรียนจบเมื่อไหร่ เขาจะส่งหญิงสาวเข้าไปช่วยเหมรัชไอ้น้องชายต่างบิดา บริหารงานในเครือโรงแรมในตัวเมืองลำปางแทนการอยู่กับเขาในไร่องุ่นแห่งนี้

เพราะดูจะเป็นงานที่เหมาะสมกับหญิงสาวรูปร่างบอบบางมากกว่าต้องมาทำงานหนักในไร่กลางแจ้งอย่างเขา แต่ตอนนี้ทุกอย่างคงจะต้องปรับเปลี่ยน เพราะเขาจะไม่ยอมปล่อยรุ่งรดาอยู่ห่างกายเขาเด็ดขาด  

พ่อเลี้ยงที่ครองตัวเป็นโสดมานานหลายปี เลื่อนสายตาพร่ามัวกวาดมองเรือนร่างล่อนจ้อนตรงหน้า เป็นฝีมือเขาเองที่ทำการลอกเปลือกห่อหุ้มกายออก

 ลมหายใจสะดุดเป็นช่วงๆยามเมื่อมันแลเห็นสิ่งเร่งเร้าอารมณ์ใฝ่ต่ำ มันร้อนผ่าว พลุกพล่าน อยากกลืนกินร่างกายอ้อนแอ้นนี้จนปวดหนึบตรงหว่างขา

“อ๊าห์...รดาจ๋า”

 เสียงทุ้มต่ำแหบกระเส่า ยามเมื่อฝ่ามือหยาบจากการทำงานกลางแจ้งสัมผัสลูบไล้ตรงบริเวณเรียวขาเพรียว พ่อเลี้ยงต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อกลีบพลูสีนวลคล้ายกลีบของส้มโอประกบกันนั้นโดดเด่นแก่สายตา มันยังคงชิดติดกันจนน่าขยี้ขยำกัดกินกลืนเข้าปาก พอละสายตาจากด้านล่างสู่ด้านบน ความงดงามราวรูปปั้นกำลังเคลื่อนไหวขึ้นลงตามแรงหายใจของเจ้าของร่าง

พ่อเลี้ยงเหมราชกระเถิบตัวเองลงนั่งคุกเข่า โดยจัดท่าคนหลับสนิทให้นอนหงายแล้วจับลำขาเพรียวระหงขึ้นตั้งชันพิงกับพนักโซฟา ส่วนลำขาอีกข้างปล่อยให้ตกลู่ลงด้านล่าง เป็นการเปิดเปลือยพลูเนื้ออวบอูมแบะอ้าจนเห็นเม็ดพลอยอยู่ตรงหัวโหนก

จนอาการเมามายนั้นมลายหายเป็นปลิดทิ้ง

“โอ้ว...แม่เจ้าประคุณของฉัน ช่างน่ากินอะไรขนาดนี้”

พ่อเลี้ยงหอปากเบิกตาโต หัวใจหนุ่มใหญ่สั่นคลอนอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน พลางคว้านฝ่ามือหยาบลูบไล้สิ่งสงวนสองกลีบอูมมือไม้สั่น ก้มใบหน้าคมคายดอมดมแหล่งพืชพรรณที่มีหญ้าแพรกขึ้นแซมอย่างสวยงามเป็นระเบียบ

เป้ากางเกงเขาเริ่มประท้วงอีกหน และคราวนี้เขาต้องยอมพ่ายแพ้ให้แก่มันสักที เมื่อกลิ่นกายสาวสะพรั่งแสนบริสุทธิ์ ช่างหอมอบอวลยั่วกิเลสตัณหาราคะสิ้นดี

“อืมมมม...หอม”  

เอ่ยชมอย่างพึงใจ ก่อนช้อนสายตาคมกริบขึ้นจับจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มราวภาพวาดของจิตรกรเอก เขาโยกตัวขึ้นนั่งแล้วโน้มกายประกบริมฝีปากหยักแนบสนิทเข้าหากลีบปากอิ่มที่กำลังเผยอหายใจรวยริน มือว่างวางแหมะเคล้นคลึงความนุ่มหยุ่นพอดีมือ มันเด้งสู้ตอนเขาบีบคลึง หัวจะงอยกำลังแข็งเป็นไต บ่งบอกปฏิกิริยาการตื่นตัวของหญิงสาว เธอกำลังตอบสนองราคะเขาอยู่เช่นกัน...

และเพราะแรงบดคลึงของฝ่ามือหนากับสองเต้าอวบใหญ่ บวกเข้ากับการลุกลานริมฝีปากอิ่มของเธอ จึงทำให้คนหลับฝันหวาน มีอันต้องสะดุ้งลืมตาโพลง...

“อ๊ะ!!! พ่อเลี้ยง”

                                                                      ************************