พ่อเลี้ยงเหมราช

Ep3 (1) : เนื้อกาย by...kanokrot

ในคราแรกตอนที่เริ่มมีสติตื่นขึ้นมาใหม่ๆ รุ่งรดาตกใจแทบแย่ นัยน์ตาหวานเบิกโพลงสองมือน้อยผลักร่างหนาให้พ้นกายตามสัญชาตญาณป้องกันตัว แต่พอได้มองหน้าหล่อเหลาที่ตนเองคุ้นเคยมานานนับหลายปี จากความหวาดกลัวกลับแปรเปลี่ยนเป็นตกใจ และแปลกใจเสียมากกว่า

ด้วยเหตุผลใดเล่า คนที่มักวางท่าทางเฉยเมย อีกทั้งชอบใช้สายตาเย็นชามองเธอราวเป็นธาตุอากาศอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน หากทว่าวันนี้เขากับเหมือนเสือร้ายผู้มีดวงตาหิวโซ ที่กำลังจ้องอยากขย้ำเหยื่อเช่นนี้ขึ้นมาได้

 หรือว่าเขาจะดีแตกเสียแล้ว เพราะดวงตาของเขาตอนนี้มันช่างน่ากลัวจับหัวใจเหลือเกิน

ทำให้เธอรู้สึกหมดศรัทธาในตัวชายหนุ่มอย่างบอกไม่ถูก

“คุณเหมจะทำอะไรรดา”

“เธอตื่นแล้วเหรอ...”

เสียงทุ้มต่ำทว่าเจือปนด้วยความแหบพร่าเอ่ยขึ้น ดวงตาของชายหนุ่มเจ้าของไร่องุ่นหม่นมัวแดงก่ำด้วยฤทธิ์ของน้ำเมาหลากหลายยี่ห้อ กลิ่นหอมเย้ายวนบนเรือนร่างอรชรกระตุ้นกำหนัดของชายหนุ่มกลัดมันได้เป็นอย่างดี เขาปลดซิปกางเกงแล้วถอดมันออกให้พ้นกาย จนแลเห็นความเป็นชายชี้โด่ตั้งท่า ปลายหัวถอกเริ่มมีน้ำไหลเยิ้ม จะไม่ให้เยิ้มได้อย่าไงไรไหว ในเมื่อความงดงามของกลีบผกาอวบอูมนั้นช่างล่อตากิเลสราคะในตัวเขาเช่นนี้

 จากที่หวาดกลัวพอได้เห็นสิ่งที่เขากระทำต่อหน้าอย่างไร้ความอาย ทำเอารุ่งรดาถึงกับมือเท้าเย็นเฉียบ แบนใบหน้าหนีด้วยความรู้สึกขยะแขยง คนน่ารังเกียจเขากล้าทำเรื่องอัปยศกับเธออย่างนี้ได้ยังไงกัน ไม่นึกระอายแก่ใจบ้างเลยหรือไง

“รดาถามว่าพ่อเลี้ยงคิดจะทำอะไร...”

เหมราชไม่ตอบเพียงแต่แสยะยิ้มขึ้นมุมปาก เอื้อมฝ่ามือกอบกุมเต้าสล้างตอนมันไหวตัวตามแรงขยับกายของสาวน้อยด้วยความมันเขี้ยว

“เธอสวยไปทั้งตัวเลยรู้ไหมรดา” คนหื่นยังเอ่ยปากชม ส่วนฝ่ามือร้อนระอุยังคงบีบเคล้นอย่างเมามัน  

 รุ่งรดาตกใจรีบปัดมือร้อนนั้นทิ้งออกจากทรวงอก ลนลานคิดจะหนีเจ้าของไร่หื่นกามสีหน้าตื่นตกใจ แต่ก็ช้ากว่าฝ่ามือหยาบจากการทำงานกลางแจ้ง เหมราชถลาคว้าร่างเล็กไว้แล้วกระชากให้นั่งกลับที่เดิมไว้อย่างว่องไว

“ใจเย็นๆก่อนสิรดา เธอจะหนีฉันไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น อย่างไรวันนี้เธอต้องเป็นของฉัน...”

 เหมราชประกาศเสียงพร่าก่อนจุปากห้ามปรามเมื่อคนตัวเล็กกว่ายังพยายามดิ้นหนี นัยน์ตาคมปลาบมองซาลาเปาลูกโตเกินฝ่ามือตาปรอย นึกเสียดายที่ยังได้ดูดนมจากเต้าสดๆเลย แม่เนื้อทรายของเขาก็สติเตลิดเสียก่อนแล้ว  

“อย่าทำอะไรรดาเลย รดาขอร้อง”

สาวน้อยส่ายหน้าพยายามแกะนิ้วมือแข็งแรงออกจากเอวคอดกิ่ว ด้วยเพราะโน้มเนื้อนวลนั้นกำลังแนบสนิทชิดเข้าหากับร่างแกร่งจนก่อเกิดความรู้สึกมวลไปทั่วช่องท้อง เธอไม่รู้หรอกทำไมมันถึงได้รู้สึกแบบนั้น จนเสี้ยวของความรู้สึกหนึ่ง เธออยากให้เขาทำอะไรสักอย่างกับเรือนกายของเธอ

“มันสายไปเสียแล้วละแม่สาวน้อย เพราะค่ำคืนนี้มันจะเป็นค่ำคืนสวรรค์ของเราสองคน”

รุ่งรดาใจหายวาบแล้วโพล่งถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัย

“ทำไมคุณเหมถึงได้คิดที่จะทำแบบนี้กับรดาล่ะคะ...”

 สาวน้อยวัยขบเผาะที่ไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อนเอ่ยถามเสียงสั่น พลางกระถดร่างเปลือยขาวลอออย่างไร้ที่ติหนีร่างใหญ่โตกว่าอีกครั้ง ตอนใบหน้าคมคายโน้มเข้าหาแล้วกดปลายจมูกลงข้างแก้มนวลของเธอ คลอเคลียผิวสาวไม่ห่าง

“มันไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น ก็แค่ความอยากได้ตามธรรมชาติของผู้ชายละมั้ง...”

คนมึนเมาทั้งรสสวาทผสมกับรสเหล้ากระซิบบอกชิดริมกลีบปากอิ่ม  และคำตอบของเขาทำเอาหัวใจที่รักและเถิดทูนบูชาชายหนุ่มไม่ต่างจากบิดาคนหนึ่งเกิดอาการชาหนึบขึ้นมากะทันหัน

สาวน้อยทอดสายตามองใบหน้าหล่อเหลาอย่างหาตัวจับยาก ฉายแววผิดหวังออกมาอย่างชัดเจนเหมราชเองก็เห็นแต่ชายหนุ่มไม่สนใจ

 “อีกอย่างเธอก็เป็นสมบัติของฉัน ดังนั้นฉันจะทำอะไรกับสมบัติของตัวเองก็ได้ทั้งนั้น เธอไม่มีสิทธิ์มาหวงห้ามไม่ให้ใช้ ไม่ให้แตะต้อง เข้าใจไหม...”  เหมราชผละใบหน้าออกห่างก่อนยกมือขึ้นบีบปลายคางมน สื่อดวงตาและความต้องการลุกโชน ตอกย้ำกับสิ่งที่ตัวเองพูดทุกถ้อยคำ

เลยทำให้คนฟังเกิดความรู้สึกหนาวเยือกจนถึงขั้วหัวใจก็ว่าได้ สาวน้อยทำได้เพียงปลดปล่อยน้ำตาระบายความรู้สึก

 “มันถึงเวลาที่เธอต้องหัดตอบแทนบุญคุณฉันบ้าง” พ่อเลี้ยงแห่งไร่องุ่นเอ่ยปากทวงบุญคุณอย่างหน้าไม่อาย

รุ่งรดาหน้าซีดขาว เธอรู้สึกเกลียดชังในคำพูดของเขาตอนนี้เหลือเกิน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เธอเองหลงคิดว่าเขาเป็นคนดี รับเธอมาเลี้ยงดูอุ้มชูด้วยใจบริสุทธิ์โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน แต่วันนี้ความจริงที่ซุกซ่อนในตัวเขากลับเปิดเผย เขามีความนัยแสนเลวร้ายแอบแฝง เขาคิดจะเลี้ยงเธอไว้เพื่อบำบัดความใคร่นั่นเอง  

นี่คงเป็นจุดประสงค์ที่เขาต้องการอย่างแท้จริงสินะ...

เนื้ออ่อนตรงอกด้านซ้ายเกิดเป็นรอยแผลโหว่ รุ่งรดารู้สึกผิดหวังกับผู้อุปถัมภ์เหลือใจ ไม่เคยคิดเลยสักนิด ว่าพ่อเลี้ยงเหมราชจะกล้าทำร้ายเธอด้วยวิธีการต่ำช้า เขาเป็นดุจพ่อพระสำหรับเธอเสมอมา เธอทั้งรัก และบูชาเขายิ่งกว่าชีวิตด้วยซ้ำ ใครเลยจะคิดเขาจะกล้าหักหาญน้ำใจ ข่มเหงรังแกเด็กที่ตนเองชุบเลี้ยงมากับมือ

 “ฉันต้องการเธอนะ รดา” เขาบอกความปรารถนาซ่อนเร้น ซึ่งตอนนี้มันเกินจะหักห้ามใจเอาไว้ไหว ไม่ใช่แค่ปากแม้แต่ดวงตาคมกริบก็มองคนร่างเล็กกว่าอย่างหื่นกระหายโจ่งแจ้ง

“แต่รดายังไม่พร้อม” เธอหาทางหลบเลี่ยง เบือนสายตาหนี

“เธอพร้อมสำหรับฉันมากแล้วต่างหากละ” คนหื่นยังดึงดันแถข้างๆคูๆ พลางดันปลายคางมนขึ้นสบตา

“ไม่...รดาไม่ต้อง...”

“ชูว์...มันต้องไม่มีคำว่าไม่ สำหรับฉันทั้งนั้น”

รุ่งรดากะพริบตาปริบยามมองใบหน้าของคนที่ชุบเลี้ยงเธอมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก น้ำตารื้นไหลสองอาบแก้มลงมาช้าๆ เธอเสียใจและผิดหวังในตัวชายหนุ่ม ผู้ชายคนที่มีน้ำใจหยิบยื่นสิ่งดีๆมาให้ตลอดหลายปีนี้ เขาเป็นคนให้ชีวิตเธอ ดึงเธอออกจากความโดดเดี่ยวอ้างว้าง ช่วยเธอให้รอดพ้นจากปากเหยี่ยวปากกา ทว่าสุดท้ายเขากลับเป็นคนลงมือทำร้ายชีวิตของเธอด้วยน้ำมือของเขาเสียเองอย่างนั้นเหรอ

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ...

หรือว่านี่คือสิ่งที่เขาตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่ทีแรก ตอนเขาหยิบยื่นน้ำใจขอรับเลี้ยงดูเธอแทนการส่งตัวไปอยู่บ้านเด็กกำพร้า ทุกอย่างไม่ใช่เพียงน้ำใจบริสุทธิ์ แต่เพื่อต้องการเลี้ยงดูเธอไว้เป็นนางบำเรอสำหรับเขาเท่านั้น และคงถึงเวลาที่เธอต้องคอยแทนบุญคุณด้วยการถวายร่างกาย เพื่อทดแทนข้าวทุกเม็ดน้ำทุกหยดที่เขาราดรดใส่หัวเธอ ถ้ารู้ว่าพ่อเลี้ยงจะคิดกับเธอแบบนี้ตั้งแต่ทีแรก สู้ให้เธอเติบโตในบ้านเด็กกำพร้าเสียยังดีกว่า อย่างน้อยเธอก็ยังสามารถเลือกทางเดินของชีวิตด้วยตัวเองได้บ้าง ไม่ใช่กลายเป็นผู้หญิงในที่ลับของใคร

“มันเป็นความต้องการของพ่อเลี้ยงตั้งแต่ทีแรกแล้วสินะ ถึงได้ยอมรับเลี้ยงรดาโดยไม่ทักท้วงกับคุณลุงทนาย” ดวงตาผิดหวังช้อนมองใบหน้าแดงก่ำ เหมราชหัวใจกระตุกรวดร้าวไม่ต่างกัน เมื่อเขาแลเห็นสิ่งนั้นในดวงตาของหญิงสาวคราวลูก

แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้ คงไม่มีความจำเป็นอื่นใดที่เขาต้องปฏิเสธ ก็แค่วางแผนชีวิตใหม่ จากที่คิดจะผลักไสหญิงสาวออกห่าง ก็แค่ดึงรั้นเจ้าตัวไว้ จะอยู่ในฐานะอะไรนั้นสุดแต่ว่าในวันข้างหน้า รุ่งรดาจะเป็นคนตัดสินใจเลือกทางเดินเอง

ถ้าหากเจ้าตัวยังต้องการผู้ชายแก่คราวพ่ออย่างเขาเป็นคู่ชีวิตเขาก็พร้อมทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง

“แล้วเธอให้ฉันได้ไหมล่ะ รดาหลานรัก” หญิงสาวหลุบเปลือกตาลงนิ่งคิด น้ำตาเหือดแห้งไม่ต่างจากหัวใจที่กำลังเต้นช้าลงทุกที  

ทว่าพ่อเลี้ยงเหมไม่ใคร่ปรารถนาอยากรอฟังคำตอบเท่าไหร่นัก เขาพยุงร่างหนาด้วยหุ่นกำยำ ลุกขึ้นนั่งแทรกกายบนโซฟาเดียวกับหญิงสาว แล้วยกร่างน้อยแสนบอบบางของเธอวางแหมะไว้บนตักตนเอง ลากไล้ฝ่ามือร้อนตามร่างกายหอมหวาน เพื่อเป็นการปลอบโยนเอาใจ

“ไม่ต้องกลัวไปนะ มันไม่มีอะไรน่ากลัวเลยสักนิด”

คนแก่กำลังหลอกล้อเด็กน้อยด้วยคำพูดหวานหู ความเมานั้นหายเป็นปลิดทิ้ง ตอนนี้หลงเหลือไว้เพียงความใคร่ในส่วนต่ำล้วนๆ เขาต้องการหล่อหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับหญิงสาว และต้องการเดี๋ยวนี้ตอนนี้ด้วย ต่อให้ต้องเกิดเรื่องอะไรในวันข้างหน้า เขาก็ไม่คิดสนใจ มันหยุดยั้งเขาไม่ได้ด้วยเช่นกัน...

                                                                                       *****************************