บทที่ 10 ปกป้อง
1584 คำ
ฉันเกือบดึงสติตัวเองกลับมาไม่ทัน เผลอไผลไปกับรสจูบพี่ตาต้า แถมเคลิ้มจนเผลอจูบตอบ ลูกอมนะลูกอม นับวันจะเผลอใจไปกับพี่ตาต้าเข้าทุกวัน อยู่ใกล้ทีไร เป็นอันตรายต่อหัวใจมากๆ
"เกือบไปแล้วลูกอม เธอจะเคลิ้มกับพี่ตาต้าไม่ได้ เดี๋ยวได้กลายเป็นของเล่นพี่เขาอีกคน" ฉันได้แต่เตือนสติตัวเอง เผลอจ้องตาทีไรเหมือนโดนสะกด ฉันขับรถออกมาไกลมาก แต่หัวใจมันยังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ของกินเท่านั้นที่ช่วยบำบัดจิตใจ ฉันต้องรีบกับมาเป็นตัวเอง
"เห้ย ลูกอมทำไมสภาพแกเป็นแบบนั้นวะ เหมือนคนอดหลับอดนอน หรือว่าแกมีแฟน" แพตตี้มันช่างเป็นคนชอบสังเกตุจริงๆ ฉันนั่งลงข้างมัน ตอนรอเพื่อนๆ เพื่อเข้าเรียนที่โต๊ะประจำ
"ฟง แฟนมีที่ไหน ฉันนอนไม่ค่อยหลับเอง มันมีอะไรกวนใจนิดหน่อย" พอหลับตาลงทีไร ก็เห็นภาพพี่ตาต้า กำลังจูบดูดดื่มกับฉัน ท่าทางฉันจะเป็นเอามาก ถึงกับเก็บเอาไปฝัน ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้ สลัดภาพที่จูบกับพี่ตาต้าออกจากหัวไม่ได้
"แล้วอะไรที่มันกวนใจถึงกับทำให้แกนอนไม่หลับ ปกติมีแค่เรื่องกิน หรือว่าแกอยากกินอะไร แล้วไม่ได้กิน หรือกำลังฝันถึงใคร จนลบภาพออกไม่ได้ ป็นเอามมากนะแก" แพตตี้มันถามคาดคั้น เอาคำตอบกับฉันให้ได้
"ไม่มีอะไรมากหรอกแก อาจจะเป็นภาพซีรีย์ที่ฉันดูก่อนนอน ฉันอินมากไปหน่อย เลยทำให้มันติดอยู่ที่หัว" ฉันแก้ตัวไปแบบน้ำขุ่นๆ เพื่อให้แพตตี้มันเลิกถามฉันสักที ก่อนที่ฉันจะเผลอหลุดปากพูด เรื่องที่ไม่ควรบอกใคร เดี๋ยวแพตตี้มันจะพูดว่าฉันอ่อน
วันนี้พวกเราไปกินข้าวเที่ยงที่คณะวิศวะ เพราะ
นิชาจะไปตามจีบพี่รุจ พวกเราเลยตกลงไป ใจจริงฉันไม่ค่อยอยากไป เพราะยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับพี่ตาต้า แต่ขัดเพื่อนไม่ได้ พอเจอกลุ่มพี่รุจนิชามันตรงเข้าไปนั่งข้างพี่รุจทันที ฉันเห็นพี่ตาต้าจ้องฉันอยู่ไม่อยากสบตา ทุกคนนั่งกันหมดเหลือที่ให้ฉันนั่งข้างพี่ตาต้า
"คิดถึงจูบพี่มากถึงกลับวิ่งมา มากินข้าวด้วยเหรอครับ" พอฉันนั่งลงไม่ทันไร ปากกรรไกรพี่ตาต้า พูดอะไรที่มันขัดหูขึ้นมาอีกแล้ว ถึงแม้จะเป็นการกระซิบคุยแค่สองคน ฉันก็ไม่อยากให้คนอื่นได้ยิน
"จูบพี่มันไม่ได้อยู่ในความทรงจำของลูกอมสักนิด เลยไม่รู้ว่าจะคิดถึงไปทำไม จูบไร้รสชาติ จืดชืด" ฉันพูดข่มพี่ตาต้าไว้ เรื่องอะไรจะให้พี่เขารู้ว่าฉันถึงกับนอนไม่หลับ ถ้าพี่ตาต้ารู้มีหวังล้อฉันไม่หยุด ฉันเชิดหน้าไม่สนใจ
"แต่สำหรับพี่มันอยู่ในความทรงจำ ปากหวานดีนะเรา เล่นเอาพี่ขึ้นเลย อยากลองอีกครั้งไหม คราวนี้พี่จะไม่ปล่อยให่เรามาพูดแบบนี้กับพี่ เพราะลูกหมูต้องตายคาปากพี่เท่านั้น เราหาเวลาลองกันอีกรอบไหม ถ้ามันยังจืดชืด คราวนี้พี่จะยอมแพ้เรา แต่พี่ขอไปลองที่ห้องพี่นะ ว่าแต่เรากล้าหรือเปล่า พี่ว่าแบบเราเป็นพวกปอด ไม่กล้าหรอก" ฉันจ้องตาพี่ตาต้าแล้วขนลุก เพราะฉันคิดว่าพี่เขาทำได้จริงแบบนั้นแน่ แค่ไม่กี่นาทีก่อนนั้น ฉันยังละลายแล้วละลายอีก และฉันก็รู้ว่าพี่ตาต้าท้าฉัน ถ้าฉันรับคำถ้าฉันต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ แต่ถ้าไม่รับก็เสียเชิง ฉันคิดหาคำพูดเอาตัวรอด
"ลูกอมไม่เคยปอดค่ะ แต่ไม่อยากลองกับคนอย่างพี่มากกว่า เพราะมันทำให้เสียอารมณ์เปล่าๆ" ฉันได้ยินเสียงพี่ตาต้ากัดฟันดังกรอด คงโมโหที่ฉันพูดจาดูถูก และกวนอย่างที่สุด
"นึกว่าจะแน่จริง ที่แท้ก็.." พี่ตาต้าพูดไม่ทันจบก็มีเรื่องขึ้นมาเสียก่อน ก็ยัยแพตตี้นะสิ ฟาดฟันกับ ยัยข้าวฟ่างเน่า ซึ่งในกลุ่มนั้นมียัยลิต้า คู่ขาพี่ตาต้าด้วย คิดจะหาเรื่องเพื่อนฉัน ต้องข้ามศพฉันไปก่อน ฉันกันยัยลิต้าไว้ ไม่ให้เข้าไปยุ่งกับเพื่อนฉัน ยัยลิต้า ก็หาเรื่องเหมือนกำลังจะเข้ามาตบฉันอีกคน
"ถ้าคิดจะทำอะไร คิดดูๆนะ พี่ไม่ปล่อยให้เราทำอะไรกับคนของพี่อีก" พี่ตาต้าจับมือของยัยลิต้าไว้ทัน และช่วยฉันฉิวเฉียด ฉันกำลังโมโหไม่ได้คสนใจคำพูดพี่ตาต้า จนเรื่องมันสงบลง พวกฉันเดินออกจากโรงอาหาร สายตาหลายคู่เพ่งเล็งมาที่พวกฉัน
ฉันสงสัยยัยแพตตี้ทำแบบนั้นทำไม หรือว่ามันหึงพี่ดิว คงใช่มั๊ง พี่ดิวก็ดูปกป้องมันด้วย สองคนนี้ต้องมีอะไรกันแน่ๆ แต่พอฉันถามแพตตี้มันกลับไม่ยอมพูดอะไร ช่างเถอะถ้ามันพร้อมเมื่อไหร่ มันคงเล่าให้ฟังเอง
"แกเลิกถามเรื่องฉันเถอะ ฉันจะถามแกบ้าง" พอพูดเรื่องแพตตี้กับพี่ดิวจบ มันก็หันมาถามฉัน
"ถามเรื่องอะไร เรื่องฉันไม่มีอะไรสักหน่อย" ฉันงงมันอยากรู้เรื่องอะไรของฉัน
"ฉันเห็นพี่ตาต้าแอบคุยกับแก ว่าแต่คุยอะไรกัน ไหนบอกไม่สนิท แต่เท่าที่ดูไม่ใช่เลย ฉันเห็นสายตาพวกแกที่มองกัน ไหนจะเรื่องพี่ตาต้าปกป้องแกจากยัยนั่นด้วย ฉันเห็นนะ แล้วพี่ตาต้ายังบอกยัยนั่น อย่ามายุ่งกับคนของฉัน มันหมายความว่างัย แกกับพี่ตาต้า ไปถึงไหนกันแล้ว" แพตตี้ช่างเป็นคนขี้สงสัย ทำฉันเสียวสันหลัง กลัวมันรู้เรื่องที่ฉันไปจูบกับพี่ตาต้า ฉันกลัวเผลอพูดถ้าถูกซักมากๆ
"ไม่ได้คุยอะไรกันเลย พี่ตาต้าชอบกัดฉัน ว่าฉันเป็นลูกหมู ฉันโมโหก็เลยสวนกลับแค่นั้นเอง ส่วนเรื่องปกป้อง คงทั่วไปนั่นแหละ เขาคงช่วยเพราะไม่อยากเห็นใครโดนตบ แค่นั้นเอง ส่วนที่พี่ตาต้าพูดไปคงเพราะเห็นว่าเราเป็นรุ่นน้องมาจากโรงเดียวกัน มันไม่มีสาระสำคัญอะไรทั้งนั้น และอีกอย่างฉันไม่ได้ยินที่พี่เขาพูดด้วย แกอาจฟังผิดเพอีกอย่างฉันมัวโมโหยัยนั่นจนไม่ได้ฟังพวกเขาคุยกัน พี่ตาต้าเขาไม่ได้มาสนใจฉันหรอก ผู้หญิงเขาเยอะจะตาย แกก็เห็น" ฉันแทบไม่อยู่ในสายพี่เขาจะปกป้องฉันทำไม
"เออมันก็ใช่ แต่ฉันเห็นสายตาพี่ตาต้า ที่มองแกตอนยัยนั่นจะเดินเข้าหา มันเต็มไปด้วยความห่วง และอยากปกป้องแกมากเลยนะ" มันมีความเป็นไปได้น้อย เพระพี่ตาต้าเห็นฉันทีไร มีแต่ค่อนแคะฉันตลอด ฉันสู้สาวๆพี่เขาไม่ได้ด้วยซ้ำ
"ไม่ใช่หรอก แกคิดเองเออเอง พี่ตาต้าคอยหาเรื่องว่า ปากเสียใส่ฉันตลอด จะมาคิดและห่วงฉันทำไม คงสะใจมากกว่าด้วยซ้ำ ถ้าเขาคิดอะไร เขาจะคอยหาเรื่องฉันทำไม แกว่าจริงเปล่าวะ" ยัย
แพตตี้คงหูฝาด และมองผิด เพราะฉันมองตาพี่ตาต้าทีไร เหมือนเยาะเย้ยฉันตลอด
"เออ แกจะคิดแบบนั้นก็ช่างแต่ฉันเห็น แต่ชั่งมันเถอะ ตอนนี้ขึ้นเรียนกันดีกว่า สองคนนั้นเดินไปไกลแล้ว เดี๋ยวเราสาย" ไม่ใช่ฉันไม่คิดตามที่แพตตี้พูดนะ แต่คิดไปคิดอีกมา มันมีความเป็นไปได้น้อย พี่เขาเคยพูดไว้แล้ว ว่าฉันคือตัวเลือกสุดท้าย ที่จะหยิบมาพิจารณา คำพูดนี้ มันทำให้ฉันน้อยใจเหมือนกัน
"แกมัวแต่คิดอะไรของแก ไปกันเถอะ เพื่อนฉันสวยจะตาย ถึงไม่มีพี่ตาต้า แต่มีคนเข้ามาจีบเยอะแยะ สำหรับฉันที่มองแก หุ่นแกโคตรน่ากินที่สุด ใครตาถั่วว่าแก อย่ากลืนน้ำลาย กลับมากินแกแล้วกัน ผู้ชายมีเยอะยิ่งกว่าฝูงแมลงวัน จะแคร์เพื่อ" ดูคำเปรียบเทียบทะแม่งๆ แพตตี้ถึงมันจะชอบกัดจิกฉันบ้าง เพราะเราชอบเล่นกันแบบนี้ แต่มันเป็นเพื่อนที่เข้าใจ และให้กำลังใจดี พี่ตาต้าอย่าผลอเดินเข้ามาหาฉันแล้วกัน เพราะฉันจะเล่นตัวให้ถึงที่สุด
"นั่นสิแก ฉันไม่จำเป็นต้องแคร์ใคร ใครที่ทำอะไรกับฉันไว้ จะทำให้หัวปักหัวปำคอยดู" ฉันจะแคร์คำพูดพี่ตาต้าไปทำไม สิ่งที่สำคัญกับฉัน นั่นต้องได้กินของอร่อยที่แพลนไว้ ค่อยมีแฟน และถ้าวันไหนมีแฟน เขาต้องพาฉันไปกินด้วยได้ทุกที่ ซึ่งไม่ใช่พี่ตาต้า เพราะเขาชอบว่าฉันลูกหมู คงไม่พาฉันไปกิน แล้วฉันยิ้มอย่างสบายใจ ตามเพื่อนๆขึ้นเรียน
- ผู้เขียน
