บทที่ 2 ไม่อยากคิดไปเอง
1507 คำ
ฉันหันกลับมามองผู้ชายที่ยืนว่าฉันฉอดๆ ผู้ชายคนไหนกันนะที่กล้ายืนว่าฉัน แม่จะหันไปด่า เอาให้ไปไม่เป็น ปากดีเหลือเกิน แต่พอหันกลับมาเท่านั่นแหละ โอ้แม่เจ้าหล่อ ตรงสเปคฉันเลย ตี๋ๆ
สไตน์โอปา สูงยาวเข่าดี และฉันก็รู้ว่าพี่เขาคือใคร ก็เพื่อนฉันตามติดเพื่อนพี่เขา ถ้าฉันไม่รู้จักกลุ่มนี้คงแปลก เพราะนิชาเพื่อนฉันตามไปเฝ้าพี่รุจ หนึ่งในแก๊งค์พี่เขา ฉันแอบมองพี่เขา และโดนตกไปเรียบร้อย แต่พอวันนี้ฉันอยากเอาความรู้สึกนั้นกลับคืนมาให้หมด ปากและคำพูดนี่สิ ไม่ได้เข้ากับใบหน้าหล่อๆของเขาเลย ทีพูดกับสาวๆคนอื่นแจกรอยยิ้มแทบไม่หุบ ทีพูดกับฉันแจกมาเลย มีอย่างที่ไหนว่าฉันกินอะไรก็อ้วนอยู่ดี ว่าอะไรฉันก็ยอมได้ ว่าฉันเป็นลูกหมู มันต้องเจอฉันสวนกลับ
"ยัยลูกอมแค่เดินไปซื้อของกินหน้าโรงเรียนแค่นี้ถึงกลับต้องหน้าหงิกกลับมาเลยเหรอ ทำไมไม่ได้ของกินตามที่อยากกินกลับมารึงัย" แพตตี้มันถามฉันด้วยความสงสัย เพราะฉันเดินหน้าเหวี่ยงๆมานั่งข้างมันไอ้ได้ครบมันก็ครบอยู่หรอก แต่ไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อปากเสียใส่ฉันกลับมานี่สิ มันหน้าหงุดหงิด ลูกหมูแล้วงัย ฉันสวยนะบอกให้ใครๆก็ชม หนุ่มๆชมทั้งนั้น มีแต่พี่ตาต้าที่ว่าฉันคนเดียว คิดแล้วมันน่าเจ็บใจ กลุ่มพี่ตาต้าเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียน ไม่มีสาวคนไหนไม่รู้จัก ทุกคนตามกรี๊ดรุ่นพี่กลุ่มนั้นกันหมด ไม่เว้นแม้แต่พี่รุจ ที่ยัยนิชาเพื่อนรักแอบตามทุกวัน พี่ดิวก็หล่อ ส่วนพี่เตก็หล่อแบบนิ่งๆ มีแต่กลุ่มพวกฉัน ที่ไม่ได้เป็นดาวเด่นเหมือนกลุ่มอื่น พวกฉันชอบอยู่แบบเงียบๆ แต่เพราะนิชามันชอบพี่รุจ พวกฉันเลยต้องทำตัวให้เด่นขึ้นมา เพื่อที่จะได้อยู่ในสายตาของกลุ่มพี่เขา พวกเราเลยมาสมัครเป็นเชียร์ลีดเดอร์ และมาซ้อมทุกวัน ฉันกำลังลดน้ำหนักกับเพื่อน ต้องเลือกของที่กินแล้วไม่อ้วน ต้องเลือกนานเป็นพิเศษ พี่ตาต้าทำให้ฉันหมดความมั่นใจ
"แพตตี้แกว่าฉันอ้วนมากไหมวะ แต่ถึงฉันอ้วนฉันก็สวยไหมแก" ถูกพี่ตาต้าว่ามา ความมั่นใจฉันหดหายไปเลย อย่าให้เจออีกนะ แม่จะเอาคืนให้เข็ด อย่าเผลอมารักลูกหมูอย่างฉันเชียวล่ะ
"แกถามฉันแปลกๆ ปกติแกมั่นไม่ต่างจากฉัน อวยตัวเองเก่งจะตาย" แพตตี้มันย้อนถามฉันกลับ เพราะฉันเพิ่งบอกมันตอนออกไปว่าฉันสวย แต่ขากลับดันถามมันว่าฉันอ้วนไหม
"นั่นสิแกมาแปลก ตอนออกไปซื้อของหน้ายังดีอยู่เลย ตอนกลับมาไหนหน้าแกเป็นแบบนี้" กันยามันสงสัยฉันอีกคน ตอนออกไปหน้าโนงเรียนฉันยังอารมณ์ดีที่จะได้หาของกินมาเติมพลัง ทั้งฉันและเพื่อนที่ซ้อมเชียร์จนเหนื่อย แต่ขากลับฉันหิ้วของกลับมา พร้อมใบหน้าบึ้งตึง อยากจะเล่าให้เพื่อนฟัง แต่กลัวพวกมันหัวเราะใส่ เพราะพวกเพื่อนฉันเพิ่งบอกให้ลดความอ้วน แต่โดนไอ้รุ่นพี่ปากร้าย ว่ากลับมาเสียก่อน พูดออกไปเพื่อนได้สมน้ำหน้าฉันพอดี นึกแล้วเจ็บใจ
"แกโดนใครว่าอะไรมาใช่ไหม ถึงทำให้แกหมดความมั่นใจ แกสวยจะตาย ไม่ได้อ้วน หุ่มแกเต็มไม้เต็มมือน่าฟัด ไหนเล่ามาสิใครว่าแกจนหมดความมั่นใจ" นิชาเพื่อนผู้แสนดี พูดออกมาแบบนี้ ทำให้ฉันมีความมั่นใจขึ้นเยอะ พี่ตาต้าตาถั่วมองไม่เห็นความสวยของฉัน
"ไม่มีอะไร เจอรุ่นพี่ปากหมาเรียกฉันว่าลูกหมู ลูกหมูที่ไหน จะหุ่นดีและสวยแบบฉัน" ลูกอมผู้อวยตัวเองกับเพื่อนเก่ง ได้ความมั่นใจกลับมาแล้ว และฉันจะไม่ใส่ใจกับคำพูดพี่ตาต้าตาถั่ว
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ลูกอมแกเนี่ยนา จะอวยตัวเองเก่งไปถึงไหนวะ เมื่อกี้ยังหน้าเหี่ยวกลับมาอยู่เลยค่ะเพื่อน" แพตตี้มันชอบจิกกัดฉันเหลือเกิน มันก็อวยตัวเองเก่งไม่ต่างจากฉันหรอก
"พวกแกสองคนเลิกกัดกันได้แล้ว รีบกินจะได้รีบซ้อมกันต่อใกล้วันงานเข้ามาทุกที แกจะซ้อมไม่ทันได้ขายหน้ากันจริงแน่งานนี้" กัดกับยัยแพตตี้ทีไร กันยาเสนอตัวมาห้ามทัพทุกที มันเลยกลายเป็นสีสันของกลุ่มเรา พี่ตาต้าคอยดูฉันให้ดีเถอะ ลูกอมจะเอาให้หน้าหงายไปเลย จะได้เลิกเรียกฉันแบบนี้สักที ตัวกลมแล้วงัย ฉันสวย แล้วฉันไม่ได้เจอพี่ตาต้าอีก แต่ถึงเจอฉันจะแกล้งทำไมเป็นไม่สนใจ ให้รู้กันไปว่าคนถูกเมินบ้าง มันรู้สึกยังงัย
แล้ววันแข่งกีฬาสีก็มาถึง พี่ตาต้าจะได้จำฉันไว้ดีๆ ฉันเห็นพี่ตาต้าแอบมองยัยนิชาเพื่อนฉันด้วย แอบใจแป้วนิดหนึ่ง
ทีมเชียร์ของฉันได้ปรากฏสู่สายตาผู้คน และได้รับเสียงเชียร์และแรงใจเป็นจำนวนมาก ฉันแอบสังเกตุพี่ตาต้า ที่คอยมองยัยนิชาเพื่อนฉัน สงสัยจะชอบผู้หญิงสวย เรียบร้อย พี่ตาต้ามองฉันแป็บเดียวแล้วเมินใส่ฉัน รู้สึกนอยเป็นบ้าไม่สวยตรงไหนวะ ผู้ชายในสนามและสแตนเชียร์ต่างพูดถึง และชื่นชมฉัน แต่สายตาพี่ตาต้ากลับไม่มองมาที่ฉัน ฉันคาดหวังมากเกินไปรึเปล่า ดูสิมีแต่สาวๆรุมเชียร์และให้กำลัง พูดคุยสนุกสนานกับสาวๆพวกนั้น
"ลูกอมแกเป็นอะไรทำไมหน้าตาแกมันเหี่ยวขนาดนั้น หรือว่ากระเพาะแกมันทำงานหนัก เพราะไม่มีอะไรตกถึงท้อง ไม่เอาไม่หน้าเหี่ยว วันนี้ฉันจะพาแกไปกินเต็มที่จะไม่ห้ามอะไรเลย" แพตตี้มันช่างหาของกินมาล่อหน้าล่อตาฉันเหลือเกิน มันคิดว่าฉันเป็นคนเป็นแก่กินใช่ไหม มันคิดถูก ฉันจะต้องไปห่อเหี่ยวกับรุ่นพี่ปากเสียทำไม ของกินสิมันถึงจะเหมาะกับฉัน ระหว่างของกินกับผู้ชาย ฉันต้องเลือกของกินมาก่อน พอพูดเรื่องของกิน ชีวิตฉันมีสีสัน และมีแรงขึ้นมาทันที
"นั่นสิฉันอดมาหลายวันเพื่องานนี้ ในเมื่อมันประสบความสำเร็จแล้ว ฉันต้องให้ของกินเป็นรางวัลชีวิตฉันสิ ว่าแต่เราจะกินอะไรกันดี พูดเรื่องนี้กระเพาะฉันเริ่มจะทำงานแล้ว" มันมีความสุขที่จะได้กินของอร่อยที่อดมานาน
"ยัยลูกอม แกจะกินอย่างเดียวเลยใช่ไหม ก่อนไปกินพวกแกต้องพาฉันเอาของไปให้พี่รุจก่อน โอเคปะ" ถึงนิชามันจะบ่นฉันเรื่องกิน แต่ชีวิตมันพี่รุจมาก่อนเสมอ มันแอบชอบพี่เขานี่นา เรียกว่าเป็นติ่งตามติดเลยก็ว่าได้ หายใจเข้าพี่รุจ หายใจออกก็เป็นพี่รุจ ฉันจะมีความรู้สึกแบบนั้นบ้างไหมนะ
"แกนี่อีกคน เมื่อไหร่แกจะสารภาพกับพี่รุจสักที พวกฉันจะได้เลิกเป็นติ่ง ตามติดกับแก" กันยาบ่นให้ยัยนิชาขี้อาย ไม่ยอมสารภาพรักกับพี่รุจ เอาแต่หลบข้างหลังมาตลอด
"ลูกอมเมื่อกี้ฉันรู้สึกว่าพี่ตาต้าจะแอบมองมาทางแกด้วยนะ" แพตตี้มันแอบมากระซิบคุยกับฉัน
"ไม่หรอกพี่ตาต้าคงมองยัยนิชาเพราะฉันยืนติดกับมัน ฉันรู้สึกเหมือนพี่ตาต้าน่าจะชอบผู้หญิงแบบนิชา" ฉันแอบมองพี่ตาต้าตั้งหลายที ไม่เห็นจะมองฉันเลย เห็นมองไปแต่ทางยัยนิชา และปากร้ายแบบนั้น ถ้ามองฉันคงหาเรื่องจิกกัดล่ะสิไม่ว่า
"เอ๊ะหรือว่าฉันจะดูผิดจริงๆ ฉันไม่น่ามองพลาดนะ" ยัยแพตตี้แกอย่ามาพูดให้ความหวังฉัน ว่าแต่ฉันหวังอะไรจากเรื่องพี่ตาต้า ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
"พอเหอะแก เขาจะมองฉันทำไม" ฉันต้องรีบห้ามแพตตี้ที่มันคอยไซโครฉัน ฉันไม่อยากคิดไปเอง ผู้ชายแบบพี่เขาคงไม่ชอบยัยลูกหมู ที่เขาว่าให้ฉันเจ็บใจ จะเอาคืนผู้ชายปากร้ายให้แสบทรวงเลยคอยดู
- ผู้เขียน
