EPISODE8 (R18+)
1530 คำ
วิศวะคลั่งเมีย
(Engineer'n Cute Girl)
EPISODE8 (R18+)
“อื้อ...ฮึก...อ๊ะ! ไม่เอานะ พี่เก้ากัลป์ปล่อยหนู”
เสียงเล็ก ๆ ของสาวน้อยนักเรียนที่ถูกรุ่นพี่หนุ่มรุกซุกไซ้กลีบปากเย็น ๆ ไปทั่วร่างกายชื้น ทำให้เธอตื่นตระหนกและหวาดกลัวสุดชีวิต
“จุ๊บ! อย่าดิ้น...ถ้าเรายังไม่เคยพี่สอนให้เอง” เสียงพร่ากระซิบบอก มือคว้ารวบข้อมือเล็กของสาวน้อยไว้แน่น ก่อนที่เขาจะรั้งเอาเสื้อนักเรียนของเธอจนหลุดจากขอบกระโปรง
“อย่านะ! ไม่เอาค่ะ หนูไม่ชอบแบบนี้” ณดาส่ายหน้าเป็นระวิง พยายามจะยื้อข้อมือออกจากมือเขา แต่แรงของเก้ากัลป์มันมีมากเหลือเกิน
“เมื่อกี้แค่พี่ไซ้เรายังครางเลยนี่” เขาเถียงทันที
“ไม่ใช่! ปล่อยหนูนะ อย่าเปิดนะ!” ณดาร่ำร้องดิ้นตัวไปมาเมื่อเห็นว่าเขากำลังเลิกเสื้อนักเรียนของเธอขึ้นสูง จนชายเสื้อมากองอยู่ที่เหนือเนินอก ซึ่งมีเสื้อชั้นในสีอ่อนปกปิดความอวบอูมนั้นไว้
ยังไงก็แค่เล่นสนุกกันวินวิน...จริงไหม?
พลันถ้อยคำแสนร้ายกาจนี้ของเก้ากัลป์ก็ทำให้ณดารู้สึกเสียใจขึ้นมาจริง ๆ เขาคิดจะทำเรื่องอย่างว่าเพื่อความสนุก ทั้ง ๆ ที่ไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกันน่ะเหรอ...ใจร้ายเกินไปแล้ว!
“จุ๊บ! ซ่อนรูปเหรอ” เขาพึมพำ กลีบปากแนบจูบลงบนเนินอกอวบ ทำให้ณดาได้แต่กัดฟันแน่น สั่นหน้าปฏิเสธเขาไม่หยุด
“อื้อ...อย่าเลียนะ ไม่เอา! อย่าทำแบบนี้กับหนูนะ พี่เก้ากัลป์ปล่อยหนู” เมื่อเขาเริ่มละเลงปลายลิ้นชื้นลงบนเนินเต้า ร่างกายของเธอก็เอาแต่สั่นเทิ้มไม่หยุด หยาดน้ำตาแห่งความหวาดกลัวพรั่งพรูอาบแก้มใส ๆ เสียงสะอื้นดังแว่วให้คนที่ซุกไซ้ชะงักการกระทำ
“ฮึก! ฮือ...พี่เก้ากัลป์ใจร้าย ฮึก...น้องดาอุตส่าห์ไว้ใจ ทำไมพี่ทำแบบนี้ ฮึก...ฮือ!” ณดาร้องไห้โฮออกมา พร้อมตัดพ้อเขาไม่หยุด เธอมองคนผิดไปเหรอ ทำไมเก้ากัลป์ถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ความใจดีของเขามันเป็นแค่ ‘ภาพลวงตา’ หรอกเหรอ
“หึ!” เมื่อเห็นว่าสาวน้อยร้องไห้ร้องห่มเสียขนาดนั้น เก้ากัลป์จึงแค่นเสียงใส่ ก่อนที่เขาจะคว้าเสื้อมาสวมคืน และเดินออกจากบ้านเธอไปทันที
หวังว่าจากวันนี้เด็กนั่นจะรู้จักระแวงมากขึ้น และไม่เที่ยวชวนใครต่อใครเข้าบ้านสุ่มสี่สุ่มห้าอีก เพราะคนที่มาอาจจะไม่ได้ละเว้นเธอแบบเขา
ซึ่งตอนที่เดินออกไปนั้นเก้ากัลป์ไม่รู้เลยว่า ‘แป้ง’ นิสิตสาวซึ่งมีบ้านอยู่ข้าง ๆ กับบ้านของณดาได้เห็นว่าเขามาที่บ้านของสาวน้อย
“อย่าบอกนะว่าเด็กวิศวะที่น้องดาพูดถึงวันนั้นคือพี่เก้ากัลป์น่ะ บ้าไปแล้ว! เขามาถึงบ้านน้องดาได้ยังไง คิดจะทำอะไรเด็กมอปลายงั้นเหรอ”
แป้งได้แต่พึมพำออกมาอย่างกังวล ถึงแม้ชื่อเสียงของเก้ากัลป์จะไม่ได้เลวร้ายเท่าปืนใหญ่หรือรามสูร แต่เขาก็ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘เพลย์บอย’ พอตัวเลย
ทางด้านของณดา...
สาวน้อยที่ถูกทำให้เสียขวัญได้แต่พาร่างสั่น ๆ ของตัวเองขึ้นมาบนห้องนอนส่วนตัว หยุดยืนที่หน้ากระจกเพื่อมองดูสภาพที่ถูกเขาทึ้งเสื้อนักเรียนจนหลุดลุ่ย เนินอกที่ถูกรุ่นพี่หนุ่มสัมผัสยังคงรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่รินรดผิว ความชื้นแฉะของน้ำลายที่เรียวลิ้นเก้ากัลป์ลากเลียยังคงติดอยู่ในความคิด ถ้อยคำร้ายกาจของเขาที่พูดกรอกหู ทั้งหมดทั้งมวลมันทำให้ณดารู้สึกเสียใจไม่น้อย
“พี่เก้ากัลป์ใจร้าย...ฮึก! ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย” เธอได้แต่สะอึกสะอื้นออกมา ถ้าที่เขาทำไปทั้งหมด เพียงเพื่อจะบอกว่าเธอไม่ควรไว้ใจผู้ชาย เขาทำสำเร็จแล้วเพราะเธอรู้สึกกลัวมากจริง ๆ แต่เขาจำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ แค่เขาเตือนเธอก็เข้าใจแล้ว ทำไมเขาต้องทำกับเธอแบบนี้ด้วยล่ะ
วันถัดมา...ณ ร้านมายเดียร์
ไป๋เฟิ่งเจ้าของเส้นผมสีเงินสะท้อนภายใต้เสื้อช็อปวิศวะมหา’ลัยซีเอสที่ก้าวเท้าเข้ามาในคาเฟ่สุดน่ารักตามที่คนสวยเอินเอินได้บอกไว้ ว่าเธอต้องการให้เขามาซื้อลูกอมรูปหัวใจสีแดงผูกโบว์สีขาวที่ขายแบบจำนวนจำกัดในร้านมายเดียร์ ไปให้เธอวันละสามเวลา แน่นอนว่าไอ้เงื่อนไขเด็ก ๆ แค่นี้มันสบายมากที่เขาจะทำให้เธอ
“รับอะไรดีคะ” ทันทีที่ชายหนุ่มเดินมาถึงตู้กระจกซึ่งมีเบเกอรี่หน้าตาน่ากินวางเรียงรายไว้มากมาย พนักงานสาวก็เอ่ยถามเขาด้วยรอยยิ้ม
“เอาลูกอมหัวใจที่ผูกโบว์สีขาวครับ” ไป๋เฟิ่งว่า ทำให้พนักงานหยุดคิดนิดหนึ่ง
“ลูกค้าหมายถึง ‘ซีเคร็ทฮาร์ท’ หรือเปล่าคะ”
พนักงานสาวย้อนถาม ทำให้ไป๋เฟิ่งหัวคิ้วขมวดมุ่น ไอ้ร้านหวานแหววแบบนี้มันไม่ใช่แนวเขาเสียด้วยสิ แล้วลูกอมนั่นมันมีชื่อด้วยเหรอวะ
“เอ่อ...ผมไม่แน่ใจครับ ที่มันเป็นลูกอมหัวใจสีแดงผูกโบว์สีขาว อ้อ! เห็นว่าขายแบบจำกัด” เขาอธิบายเท่าที่พอจะจำได้
“อ๋อ! ใช่แล้วค่ะ นั่นเป็นซิกเนเจอร์ของทางร้านเราค่ะ แต่ว่าของรอบเช้าหมดแล้วนะคะ” พนักงานสาวพยักหน้าอย่างรับรู้ ก่อนจะให้คำตอบที่ทำให้ไป๋เฟิ่งหน้าเหวอ...หมดแล้วเหรอวะ! เขาอุตส่าห์มาตั้งแต่แปดโมงเลยนะ
“ทำไมหมดไวจังครับ”
“ซีเคร็ทฮาร์ทจะขายแค่วันละเก้าชิ้นค่ะ รอบละสามชิ้นเท่านั้น อีกอย่างร้านเราเปิดตั้งแต่เจ็ดโมงค่ะ ถ้าลูกค้าสนใจ คงต้องรอมาซื้อรอบเที่ยง หรือรอบสามโมงเย็นนะคะ” พนักงานอธิบาย
“วันละเก้าชิ้น...รอบละสามชิ้นเหรอครับ”
ไป๋เฟิ่งได้แต่งึมงำ ฉิบหาย! เขาโดนน้องเอินเอินเล่นแล้วสิ เพราะเธอรู้ว่าเขาจะไม่มีทางซื้อมันได้สินะ เธอถึงตั้งเงื่อนไขแบบนี้มา แสบจริง ๆ คนสวย
“ลูกค้าสนใจจะรับขนมอย่างอื่นไหมคะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวตอนเที่ยงผมมาใหม่”
เวลาต่อมา...
ณ มหาวิทยาลัยเอกชนXE’S
เอินเอินที่นั่งกินมื้อเช้าอยู่กับจูดี้เพื่อนสาวสองของเธออยู่ที่หน้าตึกคณะ ได้แต่มองไปยังทางเชื่อมซึ่งเป็นทางหลักที่นิสิตจากคณะอื่นจะเดินผ่านมายังคณะมนุษย์ศาสตร์ และจนป่านนี้แล้วเธอก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของไป๋เฟิ่ง นั่นทำให้สาวสวยขยับยิ้มออกมา
“อารมณ์ดีอะไรยะ บอกเพื่อนด้วยสิ” จูดี้เห็นว่าวันนี้เพื่อนสาวดูร่าเริงผิดปกติ จึงอดถามไม่ได้
“ก็ไม่เห็นเหรอว่าวันนี้ไม่มีเด็กวิศวะมาแถวคณะเรา จะไม่ให้เอินอารมณ์ดีได้ยังไง” เอินเอินว่า ทำให้จูดี้สอดส่ายสายตาไปทั่วบริเวณ ก็พบว่าวันนี้ไป๋เฟิ่งที่ชอบมาหลีเพื่อนเธอไม่ได้มาจริง ๆ ด้วย
“ต๊าย! พี่เขาล้มเลิกความตั้งใจจะจีบหล่อนแล้วเหรอ เห็นหวงดะ จิกผู้ที่มาจีบแกเก่ง” จูดี้ยังคงสงสัยไม่เลิก
“ไม่รู้สิ คงยอมแพ้แล้วมั้ง แต่ก็ดีแล้วไง เอินไม่ชอบคนเจ้าชู้” เอินเอินไม่ได้เล่าถึงเรื่องที่เธอตั้งเงื่อนไขกับรุ่นพี่หนุ่ม เพราะกลัวว่าจูดี้จะหาว่าเธอให้โอกาสผู้ชายนิสัยไม่ดีอย่างไป๋เฟิ่ง
“แต่ฉันงงมากนะ ทำไมจู่ ๆ พี่ไป๋เฟิ่งถึงมาตามหลีแกได้ล่ะ เขาไปเจอแกตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้”
ความสงสัยนั้นทำให้เอินเอินไม่ได้ตอบอะไรออกไป
ใครมันจะไปบอกเพื่อนได้ล่ะว่าเธอถูกไป๋เฟิ่งลวนลามที่ห้องพยาบาล สิ่งที่เขาทำกับเธอมันไม่ใช่เรื่องที่จะพูดออกไปง่าย ๆ หรอกนะ
“จูจูเอินอิ่มแล้วอะ เดี๋ยวขอเอาหนังสือไปคืนก่อนนะ เมื่อวานรีบเลยลืมคืนอะ”
เอินเอินที่ไม่อยากให้จูดี้รื้อฟื้นเรื่องของรุ่นพี่หนุ่ม เลือกที่จะเอาหนังสือไปคืนห้องสมุดแทน เพราะเมื่อวานเธอเจอไป๋เฟิ่งเลยยังไม่ได้เอาไปคืนนั่นเอง
“เอาสิหญิง ให้ฉันไปด้วยไหมล่ะ”
“ไม่ต้องหรอก ไปรอบนห้องเลยก็ได้ เอินไปไม่นานหรอก” เอินเอินว่า พร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ตามใจนะ งั้นเดี๋ยวฉันไปรอแล้วกัน”
“อืม” เธอครางรับแค่นั้นก่อนจะแยกกับจูดี้ แล้วตรงไปยังห้องสมุด
- ผู้เขียน
