ใช้เวลากว่าสิบห้าชั่วโมงในที่สุดพวกเราก็มาถึงสนามบิน Milan Malpensa แล้วในเวลาบ่ายสองครึ่ง ตะวันจับจิ๋วใส่กระเป๋าเดินตามพี่ชายและพี่จิวออกมารับกระเป๋า เรื่องอื่นไม่มีปัญหาเลย ได้กระเป๋าเสร็จรอไม่นานคนขับรถก็มารับ
จิวแทบไม่รู้สึกปวดเมื่อยเลย ตอนนี้ง่วงมากกว่าแม้จะนอนไปแล้วก็ตาม ออกมาด้านนอกก็มีคนจากโรงแรมมารับและลากกระเป๋าให้ ปกติก็ได้ลากแค่กระเป๋าเล็กสัมภาระของหมาไม่ลำบากแต่ตอนนี้แทบไม่ได้ถืออะไรเลย เขาเดินตัวปลิวตามทั้งสองขึ้นรถไปอย่างสบาย ๆ
นี่สินะที่ว่าพอมีเงินจะใช้ผีโม่แป้งก็ยังได้
ภาสกรมองนอกรถอย่างคุ้นเคยเพราะมาบ่อยจนจำทุกอย่างได้แล้ว ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสาม ตาคมละจากข้างทางสวยงามหันมามองสิ่งที่สวยงามไม่แพ้กัน จิวตอนนี้หลับไปแล้วโดยเอาหน้าซบแขนเขาอยู่ ปากหยักยิ้มเอ็นดูก่อนหันไปหาน้องชายที่นั่งถัดไปแทน
“ง่วงไหม”
“นิดหน่อยครับ แต่พี่จิวหลับไปแล้ว” ตะวันมองพี่จิวที่นั่งอยู่ตรงกลาง
