พ่อเลี้ยงหัวเราะเบาๆ ในลำคอพลางจับมือบางที่ทำท่านางกวักมากดจูบหนักๆ ตรงกลางฝ่ามือ น้ำเสียงที่เอ่ยบอกเจือไปด้วยความรักที่มอบให้หญิงสาวที่แสนพิเศษคนนี้
“เขาเรียกว่านางกวักครับ”
“อ๋อๆ ใช่ๆ เขาเรียกนางกวัก แหม...แองจี้นึกตั้งนาน” หญิงสาวยิ้มบางๆ อย่างเขินอายก่อนจะเอ่ยพูดต่อ
“คุณแม่ทำขนมไทยวันละสองสามรายการแล้วตัดแบ่งเป็นชิ้นเล็กๆ พอดีคำจากนั้นแองจี้ก็จะไปยืนหน้าร้านคอยเรียกให้ลูกค้าเข้ามาชิมฟรี”
“นางกวักทำหน้าที่สำเร็จใช่มั้ยครับ” พ่อเลี้ยงแซวกลั้วหัวเราะ
“ใช่สิค่ะ พอลูกค้าได้ชิมขนมก็ติดใจในรสชาติแวะเข้าไปกินอาหารในร้านจากนั้นก็มีการพูดปากต่อปากถึงรสชาติความอร่อยสะอาดของอาหารในร้านทำให้เรามีลูกค้ามากขึ้น”
หญิงสาวเอ่ยบอกยิ้มๆ จากนั้นก็ถอนหายใจยาวนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา
“พอกิจการเริ่มดีขึ้นมีลูกค้าประจำมาก คุณแม่ก็ประสบอุบัติเหตุโดนรถชนขาหัก คราวนี้ร้านก็เลยวุ่นวายไม่มีใครเป็นแม่ครัว แองจ
