“บอกให้แองจี้โทรมาด่วนเลยน่ะ แม่เป็นห่วง”
“ค่ะ แล้วแอนนี่จะบอกให้ แม่คิดถึงแอน...”
“แค่นี้น่ะแอนนี่ มีแขกเข้าร้านแม่จะไปต้อนรับแขกก่อน”
“ค่ะ...”
เสียงสะอื้นไห้ที่เก็บกักไว้ข้างในถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นทางยาวราวกับทำนบแตกทันทีที่มารดากดวางสายไป แม่ไม่ถามถึงสารทุกข์สุกดิบของเธอสักนิด ไม่มีแม้แต่น้ำคำที่จะบอกว่าคิดถึงลูกคนนี้ ทุกคำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมามีแต่แองจี้เท่านั้น
“แอนนี่...ขออยู่คนเดียวเงียบๆ สักพักนะคะ”
เนตรอัปสรเอ่ยบอกโดยไม่ได้มองหน้าอีกฝ่ายจากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปที่ห้องนอนทันที ร่างบางระหงทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอย่างอ่อนล้า ใบหน้างามซบลงกับหมอนใบใหญ่ปลดปล่อยเสียงสะอื้นความเจ็บปวดที่เอ่อล้นออกมาจนไม่อาจต้านทานไว้ได้อีก
อิรวดีมองตามหญิงสาวที่สะอื้นฮักร้องไห้ด้วยความสงสาร ถึงจะได้ยินคำพูดของคุณอัปสราไม่ถนัดนัก แต่เธอก็รู้ว่าน้องแอนนี่เสียใจที่แม่พูดถึงแค่แองจ
