“เรื่องเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของแม่บุษ ฉันไม่ห่วง ฉันห่วงก็แค่เครื่องแต่งกายของคุณแม่ ฉันอยากไหว้วานให้แม่บุษช่วยจัดเตรียมเสื้อผ้าให้คุณแม่ด้วย งานราชนิยมคงต้องใส่เสื้อผ้าร่วมสมัย แม่บุษจะใช้เงินจัดหาทั้งของแม่บุษและของคุณแม่สักเท่าไรก็หยิบใช้ได้โดยสะดวกเถิด ไม่ต้องขออนุญาตฉันอีก”
“ขอบคุณค่ะ”
บุษบาพูดพลางหยิบเสื้อสูทที่แขวนอยู่มากางออกเพื่อให้เขาสอดแขนเข้ามา จนสวมเสร็จ พระวิจิตรฯ ก็หันมาเผชิญหน้าเพื่อให้หล่อนตรวจตราความเรียบร้อยอีกครั้ง
“มาอยู่ที่นี่ได้สามเดือนแล้ว เป็นอย่างไรบ้าง แม่บุษไม่เห็นเล่าอะไรให้ฉันฟังบ้างเลย”
ศรเอ่ยถามและได้คำตอบเป็นสายตาที่ช้อนขึ้นมอง บุษบากำลังถามเขาด้วยสายตาว่าเขาเองก็ไม่เคยถาม ศรจึงแก้เก้อด้วยการเอ่ยคำถามออกมา
“มีอะไรที่แม่บุษเห็นไม่สมควรบ้างหรือไม่ ถ้าแม่บุษเห็นว่าส่วนไหนไม่ดีก็ปรับเปลี่ยนได้ตามแต่ใจแม่บุษต้องการเลยนะ”
“คุณพระแน่ใจหรือคะ ว่าต้องการให้
