“ไม่ไว้ใจใคร ที่ตึกขาวก็มีบ่าวแค่ไม่กี่คนไม่ใช่รึ หรือยังไงนังเจิม”
บุษบาที่ทำท่าอึกอัก พิกุลจึงหันไปถามนังเจิมที่ยกเครื่องดื่มและของว่างตามมาที่ศาลากลางสวน โดยไม่มีบ่าวคนอื่นตามมาอีก
“ว่าไม่ได้ดอกค่ะคุณเจ้าขา ที่นี่ผีตึกมันมี” นังเจิมพูดมีนัยทำหน้าทำตาค้อนประดักประเดิดมองไปที่ตึกขาว
“เจิม มีอะไรก็ไปทำไป”
“โธ่! คุณหนูเจ้าขา มีอะไรก็บอกคุณพี่สิคะ คุณพี่จะได้ช่วยเหลือกัน”
“เจิม ไปได้แล้ว”
พิกุลและประยงค์มองเจิมที่ทำหน้าสลดเมื่อบุษบาเสียงแข็ง ก่อนจะมองน้องสาวอย่างต้องการคำตอบ เห็นทีเรื่องที่บุษบาเจอคงไม่ปกติแน่ เพราะถึงกับให้บ่าวไปให้ไกล
“แม่บุษมีอะไรหนักหนาบอกพี่สิ”
บุษบาหน้าเจื่อนกึ่งอยากพูดกึ่งไม่อยากพูด แต่สุดท้ายก็จำต้องพูดออกไป เพราะเรื่องเช่นนี้หล่อนคงแก้ปัญหาด้วยตัวเองไม่ได้ ด้วยไม่เคยมีเรือนมาก่อนจึงไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรดี แลปรึกษาพิกุลกับประยงค์ก็ยังไม่รู้ว่าคุณพี่ทั้งส
