บุษบาเป็นแม่เรือนที่งามพร้อมดั่งที่คุณแม่พูดไว้ทุกประการ ซึ่งเขาจะเห็นสิ่งนั้นแค่เพียง ‘เปิดใจ’
ในยามนี้เขาเห็นแล้วในสิ่งนั้น เพียงแต่คำสัญญาที่ติดค้างยังคงอยู่ ขอให้เขาได้ถอนคำสัญญาเดิมด้วยเกียรติของสุภาพบุรุษ เมื่อทุกอย่างสิ้นสุด เขาจะขอรับบุษบาเข้ามาได้เต็มหัวใจ
“ได้แล้วค่ะ ฉัน...”
บุษบาชะงักไปเพียงนิดเมื่อหันมาเห็นสายตาที่เขาใช้มองหล่อน ดวงตาคมเข้มคู่นั้นอ่อนหวานอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน นั่นทำให้หล่อนคิดไปถึงวันแรกที่ได้พบ
แววตาราวกับมีรอยยิ้มอยู่ภายในที่เขามอบให้เด็กสาวรุ่น กับแววตาที่เห็นอยู่นี้ ‘หวานกว่ามาก’ เพราะครานั้นราวผู้ใหญ่มองเด็กที่น่าเอ็นดู ทว่ายามนี้เล่า...
แก้มดูราวจะร้อนผ่าวจนบุษบาต้องเสมองแต่เพียงชุดในมือ แต่หล่อนต้องแก้สถานการณ์ให้ได้
“เอ่อ... ฉันแขวนชุดไว้ตรงนี้นะคะ”
“อืม... แล้วอย่าเพิ่งออกไปนะ มีเรื่องจะคุยด้วย”
“ค่ะ”
บุษบาหอบเสื้อผ้าไว้แนบอก ไม่กล้ามองไปย
