‘คุณเจ้าคะ อิ่มคงทำงานที่คุณสั่งไม่ไหว ก็เมื่อคืนคุณพระท่าน...’ น้ำเสียงและกิริยาสะเทิ้นอายของอิ่มจะให้คิดเช่นไร ถ้าไม่ใช่พระวิจิตรฯ เรียกให้อิ่มไปหา
‘นวลก็ระบมไปทั้งตัวค่ะคุณเจ้าขา จะให้ตื่นแต่ย่ำรุ่ง นวลก็ยังทำไม่ได้ นี่ถ้าตะวันไม่แยงตา นวลก็ยังจะไม่ตื่น’
‘คุณบุษเจ้าขา อภัยให้อิ่มนะเจ้าคะ คุณพระท่านแข็งแรง พลังท่านล้นเหลือ อิ่มก็แค่ช่วยแบ่งเบา ช่วยให้ท่านได้ผ่อนคลาย บางท่า เอ้ย! บางอย่างที่คุณบุษไม่กล้าทำ อิ่มทำได้ทุกอย่างเจ้าค่ะ’
‘นวลก็ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้คุณพระท่านมีความสุข คุณบุษจะได้ไม่เหนื่อยนะเจ้าคะ คุณพระท่านคงไม่อยากกวนคุณบุษบ่อยๆ ก็เลยแยกนอนอีกห้องน่ะเจ้าค่ะ’
นั่นคือข้ออ้างสารพัดที่ทั้งคู่มักบอกว่าเหนื่อยที่ต้องรับใช้คุณพระในยามค่ำคืน หากหล่อนใช้ไปทำอย่างอื่น เมื่อค่ำคืนมาถึง ใครเล่าจะไปรับใช้คุณพระได้ ท่าทางเจียมตน น้ำเสียงอ่อนหวาน ทว่าดวงตากลับแข็งกร้าวท้าทาย นั่นทำให้หล
