บทที่ 5
582 คำ
การใช้ชีวิตอยู่ภายใต้หลังคาเดียวกับผู้ที่ได้ชื่อว่าพ่อบุญธรรมยังดำเนินต่อ เป็นเช่นนั้นด้วยความอึดอัดคับข้องใจ หญิงสาวพยายามหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากันตลอด และดูเหมือนองศาเองก็เฉยชาขึ้นกว่าเก่าเป็นเท่าตัว ไม่เคยไปรับไปส่งเธออีกเลย ช่วงเวลาก็คลาดเคลื่อนกันเสมอ แทบไม่เคยได้เจอหน้ากัน
ในหนึ่งหญิงสาวก็ปลอดโปร่ง แต่ใจหนึ่ง...เธอกลับโหวงเหวงอย่างแปลกประหลาด โดยไม่เคยหาคำตอบมาชดเชยความรู้สึกนั้นได้
"จะออกไปไหน ปิดเทอมแล้วไม่ใช่เหรอ"
"พี่โฮป..."
"อืม...คิดว่าเป็นใครเหรอ" ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เอ่ยปากถาม ขณะถือแก้วผลไม่ไว้ในมือแล้วยกขึ้นดื่ม สายตานั้นจ้องยังอีกฝ่ายเพื่อรอคำตอบ "เปล่าค่ะ ตกใจนิดหน่อยนึกว่าไม่มีใครอยู่บ้าน...คือจะออกไปสมัครงานค่ะ"
"อ๋อ มิน่าถึงใส่ชุดนักศึกษา คิดว่าไปสอบซ่อมเสียอีก"
"ค่ะ..." คนตัวเล็กตอบกลับสั้นๆ พร้อมรอยยิ้มน้อยๆ มือกระชับกระเป๋าสะพายแนววัยรุ่นใบใหญ่ไว้แน่น
"เห็นพ่อบ่นอยู่ว่าเราอยากไปอยู่หอเหรอ" เขายังชวนคุยเรื่อยเปื่อยโดยไม่แยแสว่าบัวบงกชนั้นมีกิจกรรมที่ต้องทำ และอาจเร่งรีบ
"ไม่อยากเดินทางไกลค่ะเลยกำลังหาหอพัก ว่าจะหารกันกับเพื่อน อยากไปใช้ชีวิตรับผิดชอบตัวเองบ้าง"
"เก่งนี่ เออ ว่าแต่ตอนนี้เราเรียนที่ไหน คณะอะไรเอกอะไรเหรอ ถึงได้มีเวลาว่างออกไปหางานทำน่ะ หืม..."
"มหาลัยศรีสยามค่ะ คณะนิเทศศาสตร์เอกสื่อสารมวลชน"
"เก่งขึ้นเยอะ...แล้วหาที่พักได้หรือยัง มีอะไรให้พี่ช่วยไหม"
"กำลังปรึกษากับเพื่อนอยู่ค่ะ แต่บอกคุณเฮิรตซ์ล่วงหน้าไว้แล้ว" เด็กสาวอ้อมแอ้มเหลือบหลบสายตาพี่ชายบุญธรรมต่างสายเลือด
"จะไปสมัครงานที่ไหนเหรอ พี่แวะไปส่งไหมจะไปดูพ่อที่โรงพยาบาลหน่อย" ประโยคหลังนั้นทำเองคนฟังหันหน้าไปมองผู้พูดด้วยสายตาตื่นตระหนกทันที
"คุณเฮิรตซ์เป็นอะไรเหรอคะ"
"มีอุบัติเหตุนิดที่ทำงาน ไม่เป็นอะไรมากหรอก ไม่ต้องห่วง"
"เอ่อ...ถ้าอย่างนั้นฉันขอไปโรงพยาบาลด้วยคนได้ไหมคะ" บัวบงกชกระตือรือร้นขึ้นมาทันที ด้วยสีหน้าแสดงความเป็นห่วงคนในครอบครัวที่เธอเหลืออยู่ แม้จะไม่ใช่สืบสันดานโดยสายเลือดก็ตาม
"อืม...เอาสิ ว่าแต่ไม่รีบเหรอ"
"ไม่ค่ะ ฉันอยากไปดูคุณเฮิรตซ์ก่อน"
"ตามใจนะ" ราเชนทร์ยักไหล่ไม่ยี่หระ เดินเอาแก้วเข้าไปเก็บในครัวและทั้งสองจึงออกจากบ้านเดินทางร่วมกัน
ความหวั่นระทึกบังเกิดในหัวใจดวงน้อยอย่างน่าประหลาด เธอรู้สึกร้อนรุ่มไปหมดเมื่อทราบข่าวว่าองศาพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลในตอนนี้ ด้วยอาชีพที่ไม่ใคร่จะขาวสะอาดนักของเขา มันทำให้ความกังวลใจให้อยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่กล้าจะปริปากถามไถ่เอากับราเชนทร์ ด้วยมีชะงักปักกลางหลังอยู่มันร้อนตัวขึ้นมาในทันใดเพียงแค่คิดจะสื่อความรู้สึกห่วงใยออกไปตรงๆ
ความเฉยชาและเยือกเย็นเป็นคุณสมบัติอันโดดเด่นของทั้งองศาและราเชนทร์อยู่แล้ว ดังนั้นตลอดเส้นทางจนกระทั่งมาถึงที่หมายชายหนุ่มเองก็ไม่ได้เอ่ยปากชวนพูดคุยสักเท่าไหร่ เว้นเสียจะเป็นเรื่องจำเป็น ถามตอบกันคำต่อคำเท่านั้น
- ผู้เขียน
