รัตติกาลมืดมิดเคลื่อนคล้อยบดบังความสว่างไสว กลืนกินสรรพสิ่งให้ถูกสะกดอยู่ในค่ำคืนอันเหน็บหนาว เวลาหมุนเวียนเดินหน้าไม่เคยถอยหลัง คงมีแต่ตะวันกับจันทราเท่านั้นที่สลับสับเปลี่ยนทำหน้าที่เพื่อรักษาสมดุลแห่งธรรมชาติไว้ให้คงอยู่เฉกเช่นตั้งแต่บรรพกาล
ร่างใหญ่หนาเปลือยเปล่าที่คลุมผ้าห่มเอาไว้เพียงครึ่งตัวนอนกึ่งนั่งพิงหมอนใช้มือสอดไขว้สอดไว้หลังต้นคอ ข้างๆ ตัวเขามีร่างระหงแบบบางนอนคุดคู้หลับสนิทราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สงครามราคะจบลงแล้ว...แต่กว่าความกระหายในสัญชาตญาณดิบเถื่อนจะมอดไหม้ ก็กินเวลาล่วงเลยมาจนถึงกลางดึกของคืนนี้ บัวบงกชอ่อนเพลียและผล็อยหลับไปตั้งแต่ยกสุดท้าย ซึ่งแทบนับรวมเป็นจำนวนไม่ได้ ว่ามันเท่าไหร่ถึงสาแก่ใจความต้องการอันเกิดมาจากความโสมมจิตสำนึก
ผิดกับตัวองศาที่ไม่อาจข่มตาลงได้ ไม่ใช่ไม
