แม้จะไม่พยายามสอดส่ายสายตาไปทางอื่น แต่เธอก็รู้ว่าตัวเองกำลังถูกจับจ้องจากอาจารย์หนุ่มผู้ทรงคุณวุฒิ ไม่ใช่แค่ตัวเขาหรอกที่เหมือนเปล่งแสงออร่าเรืองรองออกมาจากตัว สายตาที่ใช้ก็เหมือนจะมีรังสีสาดส่องออกมาได้ และแสงที่ว่านี้เมื่อใช้มองเธอมันก็ร้อนแรง กรุ่นระอุเหมือนอยากแผดเผาเธอให้ไหม้เป็นจุณจากความโกรธาที่มี
“อุ๊ย !” เธอถูจมูกตัวเองป้อยๆ เมื่อเผลอคิดอะไรเพลินๆ แล้วไปชนเข้ากับแผ่นอกของใครสักคนที่แข็งปั๊กอย่างกับแผ่นหิน
“เดินก้มหน้าก้มตาแบบนี้ดีนะที่เป็นพี่ ไม่ใช่เสาสักต้น” คนถูกชนคว้ามือเล็กไว้เบาๆ “แล้วก็ห้ามถูหน้า ถูจมูกแรงๆ ด้วย แดงเถือกเป็นตูดลิงแล้วนั่น เกิดถลอกเสียโฉมขึ้นมาจะทำไง เป็นสาวเป็นนางยังไงเนี่ยฮึเรา ไม่ดูแลตัวเองเลย”
“พี่ชิน...” ถ้อยคำที่บ่นยืดยาวแต่แฝงความเอ็นดูอยู่เต็มเปี่ยมไม่ได้เข้าหูเธอนัก สิ่งที่เธอสนใจคือพี่ชายรูปร่างกำยำตรงหน้านี่ต่างหาก
“ก็พี่สิ ทำไม ? ห่างกันไม่กี
