เมื่อตกลงกันเสร็จสรรพ ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปนั่งที่ คนร่วมขบวนเริ่มกลับมาจนครบ นับจำนวนแล้วไม่มีใครขาดหาย คนขับก็เตรียมออกรถเพื่อเดินทางต่อไป จะน่าหนักใจอยู่หน่อยก็ตรงหนุ่มใหญ่หน้าตาบอกบุญไม่รับที่นั่งอยู่ข้างนิริน หากไม่ติดว่าเขาเป็นอาจารย์ แถมยังดุมาก พูดน้อย และแสดงอารมณ์แบบจำกัดจำเขี่ยสุดๆ หญิงสาวคงทำใจกล้าถามออกไปแล้วว่าเหตุใดคนที่ตัดเยื่อขาดใยกับเพื่อนของเธอ มาวันนี้ถึงได้เอาตัวมาวอแววุ่นวายให้เพื่อนเธอต้องลำบากทั้งกาย ทั้งใจด้วย
“ทุกคนคะ เดี๋ยวอีกสักประมาณชั่วโมงนึงเราจะแวะทานอาหารเช้ากันในร้านที่จองไว้นะคะ ตอนนี้ให้ทุกคนพักผ่อน นอนเล่น กินขนมตามอัธยาศัยกันไปก่อน” เสียงประกาศของอาจารย์สาวที่พูดผ่านโทรโข่งดังอยู่ด้านหน้ารถ
นิรินมองข้ามเบาะและศีรษะผู้คนไปตรงตำแหน่งที่เพื่อนนั่งอยู่ด้วยความเป็นห่วง เธอกับช่ออัญชันรู้จักกันมานานจนเห็นแค่ด้านหลังแบบนี้แต่เธอก็รู้ว่าเพื่อนทำหน้าแบบไหนอยู
